دل شیدا (1 و 2)

(1)

بـــه چشمــــان تـــو افتـــاد ، نگاه دل شیدام

همیــن بــود و همیـــن بــود ، گناه دل شیدام

شــــدم حال به حالی ، که  شــــد عشق جلالی

بـــــه سیـــر متعــــالی ، گــــــواه دل شیدام

به هــر ورطـــه که افتاد ، چه ازداد و چه بیداد

سحـــر دیـــــد و سحــر زاد ، پگاه دل شیدام

بگـــو با شب دیجـــور ، ز میخــانــه شود دور

کـــه دارد همــه منظـــور ، تبـــــاه دل شیدام

تـــو ای آینــــه رخســار ،  به خاطرکده بسپار

پلنــــگ و شـب و کهســـار ،  و ماه دل شیدام

غـــم این تلخ روانسود ، که هرفتنــه از او بود

بـــه جـــز چاله نیفـــزود ، بـــه راه دل شیدام

جنون چهره برافروخت ، قوامیس خردسوخت

ز هر شعلــــه کـــه اندوخت ، از آه دل شیدام

به آن باده که باقی است ،  مرا میل تلاقی است

کــه در میکـــده ساقی است ، پنـاه دل شیدام.

(2)

ز بیـــداد خــزان سوخت ، چو باغ دل شیدام

بهــــار آمـــد و افروخــت ، چراغ دل شیدام

غزل دفتـــر خود را ، صمیمانه گشــــودنـــد

دو قمـــری کــــه رسیدند ، سراغ دل شیدام

بیــــا پنجـــره بگشای ، که پشت شب اوهام

پگــاه ملکـــــوت اســــت ، فراغ دل شیدام

مرا حسّ غریبی است ، دراین واحه ی تردید

که طوبای یقیــن سوخت ، چو تاغ دل شیدام

ز میخانه ی تسنیــــم ، مگر چشمه گشودند

که گلجوش بهشت است ، به راغ دل شیدام

اگر شرب طهـور است ، من و مستی جاوید

اگر بـــاده ی نــــور است ، ایاغ دل شیدام

به ترحیــب ملک بود ، که در پرده نمودند

شقــایـــق شــده پیوند ، به داغ دل شیدام.