دیو تنهایی

ًً
گر در سکوتی خسته از تندیس ِ دردم
از آتشی خاکسترم ، جا مانده سردم
پیچیده در گلواژه ها احساس ِ ظلمت
خون بسته در رگهای من این بغض غربت
باید شبی بر سایه ها سنگر بسازم
بر دیو ِ تنهایی در این شبها بتازم
باید بلوغی سر کشد از هٌرم ِ آهم
سوز ِ عطشناکی بسوزاند نگاهم
بد روزگاری گشته این ایام ِ غم خیز
پر کرده دنیا را هوایی مثل ِ پاییز
باید بر اندازم شبی رسم ِ ستم را
با دست پٌر مهری بگیرم دستِ غم را
عمری غزلهایم کمر خم کرده بودند
در صورت ِآیینه ها یک پرده بودند
دیدم تو را گفتی رها از بند ِ من شو
مشتاق ِ بیداری جدا از پیرهن شو
گفتی چرا جا مانده ای از چله بر خیز
با عشق ِتب خیزی شبی طرحی دگر ریز
در خلوت ِ پنهان خود هو را صدا کن
غیر از وجودِ لم یزل عالم رها کن
باید دلت غیر از جمال ِ او نبیند
جز گلشن ِ اسرار ِ او غنچه نچیند
شب را بیادش می نشینی تا سپیده
در اوج شادی ها به پاکی ها رسیده
اینک بفتوایت علم کردم زبان را
در روزگار ِ بی کسی گفتم عیان را
از آب و از آ ینه ها نقشی کشیدم
با سر مسیر ِعشق ِ حق حق را دویدم
دیدم بهاری غم شکن صف در صف تاک
مشتاق ِرویش در دل احساس ِ صدچاک
بر لب ز مشتاقان حق دارد پیامی
تیغی ز غفلت مانده در بغضِ نیامی
دیدم خدا را بر جهان آیینه می زد
حس ِ شکفتن در دل ِ بی کینه می زد
بی عشق ِ او دنیا همه قفل است و زنجیر
گر مرد ِ میدانی غبار از دیده بر گیر

طلعت خیاط پیشه