رباعی

(1)

فریاد سکوت را اگر حنجره ایم
باغ برهوت را اگر پنجره ایم
با این همه شادیم که در وادی عمر
کژدم نه ، رطیل و مار نه ، زنجره ایم

(2)

همسایۀ خضر و یار نوح است دلم
آیینۀ قدنمای روح است دلم
از بس به گناه عشق عادت کرده
پیوسته به توبۀ نصوح است دلم

(3)

ای آن که به انجمن مرادم خوانی
استاد و سخنور و رشادم خوانی
امروز به «زنده باد» یادم نکنی
فردا چه ثمر که «زنده یاد»م خوانی؟

(4)

دل در هوس شراب باقی دارم
چشمی به بهانۀ تلاقی دارم
از زهد ریا رهم به میخانه چو نیست
از دور ارادتی به ساقی دارم

(5)

ای من به فدای ژرفنای دل تو
بر دیده نهم ز شوق پای دل تو
تو در دل من جای بلندی داری
ایدوست بگو منم کجای دل تو؟

(6)

شب، خانه، سکوت، سفره، بابا گشنه
گل ها همه تشنه و شکمها گشنه
امشب همه گشنه سر به بالین ،فردا
روز از نو و روزی از نو و ما گشنه!

(7)

آن سوی کویرهای دور از باران
در دامنه های نو ظهور از باران
قدری بنشینیم و نفس تازه کنیم
صبح گل سرخ ، در عبور از باران

(8)

تا باده ز ساغر خداوند زدیم
بر ماه و گل و فرشته لبخند زدیم
ما طبع روان خویش را وقت سحر
با آب اذان عشق پیوند زدیم

(9)

در عرصۀ محشری که باشد فردا
گویند مرا به پای میزان فرد آ
یارب ! چه کنم اگر نباشد به لبم
گلنغمۀ «ربِّ لاتذرنی فردا»!

(10)

دیشب من و دل روان به کویی بودیم
سرمست ز بادۀ سبویی بودیم
من در پی دل دوان دوان ، او پی یار
هر یک طرفی به جستجویی بودیم

(11)

یارا! به دلم چو ترکتاز آوردی
با لشکر غمزه ، خیل ناز آوردی
صد همچو مرا به مرد رندی صد بار
بردی لب چشمه ، تشنه باز آوردی!

(12)

شب، لانه، پرنده، بال و پرها زخمی
جاپنجۀ گربه بر گلو ، پا زخمی
می میرد و در خیال او می ماند
پرواز به اوج آرزوها زخمی

(13)

با یورش «روم» عشق جان درگیر است
«یونان» تفکّرات من تسخیر است
در آتن تن ، کنار یک «آشیلوس»
دل نیست مرا «پرومته در زنجیر» است!

(14)

بی جلوۀ عشق ، مسخ آنک شده ایم
قربانی چند بارۀ شک شده ایم
ما فاخته های عاشق دشت جنون
دیریست که کمتر از مترسک شده ایم

(15)

بر بال کبوتر حرم تیر زدند
سرنیزه به چشم های نخجیر زدند
عمری به نوای یا شهید بن شهید
زیر عَلَم یزید زنجیر زدند!

(16)

گر بین من و تو شوق دیدار نبود
حسن تو و عشق من پدیدار نبود
تا فاصله ها به بوسه ها محو شوند
ای کاش نگاه مسخ دیوار نبود

(17)

بر خاک در تو تا تیمّم کردم
از ذکر بریدم و ترنّم کردم
ابروی تو ناگهان به یادم آمد
یکباره مسیر قبله را گم کردم!

(18)

در بزم طرب که روز و شب ساقی اوست
سرچشمۀ عاشقی و مشتاقی اوست
گر متّهمم به کفرگویی نکنند
گویم که پس از خدا «هوالباقی» اوست!

(19)

عمریست که چون شقایقی سوخته ام
وین باغ به آتش دل افروخته ام
فریاد سکوت را که شعری است زلال
از لال ترین پرنده آموخته ام!

(20)

ای عشق که در پناه آه آمده ای
با داغ دل شکسته راه آمده ای
این کوچۀ تنگ تا ابد بن بست است
برگرد برو که اشتباه آمده ای!

(21)

من زنده ام ، آب و آتش و خاک منم
خورشید نه ، کهکشان نه ، افلاک منم
آن سوی فرشته ، فوق ادراک منم
خون دل عشق در رگ تاک منم!

(22)

با یاد علی کسی که جویای خداست
در گوش دلش همیشه آوای خداست
وز دیدۀ دل چو بنگرد نام علی
در دفتر آفرینش امضای خداست!