صبح بیگ بنگ!

درود بر مهین بانوی شعر و ادب پارسی.بهترینها را برای شما آرزومندم.

درود حضرت استاد طارق خراسانی عزیز….اثرخوب ـ چه منظوم و چه منثور ـ هر جایی از سایت قرار گیرد مخاطب را به خود جذب می کند.

🌸🌸🌸

درود و عرض ارادت و سپاسگزاری.🌸🌸🌸

درود و عرض ارادت و تشکر از حضور سبزتان…اول این که فکر می کنم شاعر امروزم و ناگزیر از سرودن به زبان امروز و امروزیان و استفاده از نمادهای کم کاربرد در شعرفارسی…کوه و پلنگ وماه نمادهایی هستند که حداقل سابقه ی صد ساله در ادبیات فارسی دارند.این متن را نمی دانم کجا دیده بودم که روزی یادداشت کردم:
«می گویند پلنگ را خوی غریبی است که هیچکس و هیچ چیز را بالاتر از خود نمی تواند دید، در شبهای بدر کامل، دیدن ماه بلند پلنگ را به خشم و جنونی می کشاند که از سنگها و صخره ها برجهد و حریف گستاخ را از افلاک به خاک فرو نشاند. فاجعه ی زندگی پلنگ نیز وقتی شکل می گیرد که می پندارد در جهشی از فراز قله ، بر ماه دست خواهد یافت – اما غرور شکسته پلنگ وقتی به باطل بودن خیالش پی می برد که به خیره چنگ در هوا زده و نومید و خسته با استخوانهای درهم شکسته از پرواز بی ثمرش، بر صخره های تیز فرو افتاده است و زخمهای مهلکش مهتاب را به خون بیاراسته ….»
حسین منزوی هم در مطلع غزلی از این نمادها به کار برده است….واما شما قبل از عاشق شدن به انگشتری کمین بایستی به :ما و زاهد شهریم هر دو داغدار اما….داغ ما بود بر دل داغ او به پیشانی!!ا عاشق شوید…الشاعر یکفیه الاشاره…و دیگر این که کمین شعر سپید هم اندکی دارم که منقدان ومنتقدانی اگر نگویم آنها را ستوده که پذیرفته اند آن هم با روی گشاده و آغوش باز…فرزندم محمدحسین خوش عمل اما شعر سپید فراوان دارد که بعضا در سایتها و کانالهای تلگرامی منتشر می شود.او یک بار در دهه ی 80 مورد تشویق شایان استاد احمدرضا احمدی قرار گرفت و ایشان تقریظی بر مجموعه شعر سپیدش نوشته اند؛مجموعه ای که هنوز مجال نشر نیافته است….و حرف آخر: این طرحم را به شما تقدیم می کنم :
درها…درها…درها
ای کاش بشکنند و پنجره ها نیز
عریانی اتاقم را
می خواهم به مزایده بگذارم.