ولای آل طه(علیهم‌السّلام){مخمّس غزلی از حضرت دوست استاد عزیز خوش‌عمل‌کاشانی}:

دل به یغما عشوه‌اش از پیر و برنا می‌برد
بی‌محابا اختیار از دستِ دانا می‌برد
چون نسیم از زلفِ او بویی به صحرا می‌برد

طاقت ازدل ، راحت ازجان ، قوّت از پا می‌برد
آن که ما را تا نظرگاهِ تماشا می‌برد

وهمِ هستی در دلم افتاده است از سادگی
حاجتی مُبرَم‌ترم نبود چو از افتادگی
بی‌خیال از این توهّم‌ها و با آمادگی

عشق را نازم که تا سرمنزلِ دلدادگی
ذوق را همراه با شوق تمنّا می‌برد

ساقیا محضِ خدا پُرتر بده پیمانه را
با دلم گفتم بیا کوتاه کن افسانه را
ترک کن از جان و از دل سینه این کاشانه را

جامه‌یِ احرام باشد از شرر پروانه را
در طوافِ شمع زان رو حظّ‌ِ معنا می‌برد

گُل به رشک افتاده‌ است از عِطرِ جان افزایِ یار
آینه حَظ می‌بَرَد از قامتِ زیبایِ بار
جستجو کردم نشد پیدا کسی همتایِ یار

زندگی با جلوه‌یِ حُسنِ جهان آرایِ یار
عشقبازان را به استقبالِ دلها می‌برد

سالکان را عشق و تنها عشق شد ذاتُ البُرُوج
عافیت را دادم از اقلیمِ دل اذنِ خروج
از تعالِی باز می‌دارد مرا عقلِ لَجُوج

یک سرِ سوزن تعلّق هست مانع از عروج
التذاذ از درک این معنا مسیحا می‌برد

حیف اگر در زندگانی روح‌فرسایی کنیم
رنجه جان را بی‌سبب با ناشکیبایی کنیم
بلکه باید صبح و شب تمرینِ شیدایی کنیم

تا مگر بر خاکِ مجنون مشقِ رسوایی کنیم
دل تپیدن‌هایِمان صحرا به صحرا می‌برد

عِطرِ جان‌افزایِ گُل‌ها اشتهایِ بلبل است
گل خودش محوِ تماشای وفایِ بلبل است
این جهان بی‌گُل فقط ماتم‌سرایِ بلبل است

رونق افزایِ بساطِ گل نوایِ بلبل است
حُسنِ یوسف شهرت ازعشقِ زلیخا می‌برد

سینه‌یِ ما تا نشد سینایِ کِشتِ آرزو
می‌خورَد آیا رقم خوش سرنوشتِ ‌آرزو؟
قلبِ ما در سینه می‌گردد کنشتِ آرزو؟

از حضیضِ ویل تا اوجِ بهشتِ آرزو
روز و شب ما را ولایِ آلِ طاها می‌برد