یکی دو سال قبل در سایت شعر ایران آقایی شعری گذاشته بود که به ضرورت وزن کلمه‌ی《 قرآن》 را باید 《قُران》بر وزن 《فلان》 می‌خواندی!!!
نقدی نوشتم مبنی بر این که همزه‌ی وسط کلمه طبق قواعد عروضی وصل نمی‌شود شما طبق چه قاعده‌ای این بلا را سر نام کتاب خدا آورده‌ای ؟
در پاسخ ده بیست بیت شاهد مثال آورد از شاعران برجسته که در آنها کلمه‌ی 《صاحبقران》 بکار رفته بود.!!!
هر چه برایش توضیح دادم که 《صاحبقران》معنای دیگری دارد و ربطی به قرآن کریم ندارد به کتش فرو نمی رفت که نمی‌رفت.
جالب اینکه خیلی‌ها ذیل سروده‌ی آن بزرگوار او را 《استاد》 خطاب کرده و طبع لطیفش را ستوده و 《زهازه》ها و 《بَه بَه و چَه چَه》هایی نثارش کرده بودند!!!

کاربرانی که این مطلب را پسندیده اند (5):

الیاس امیرحسنی

امیر رضا بهنام گل

طلعت خیاط پیشه

حمید گیوه چیان

کاربرانی که این مطلب را خوانده اند (11):

نظرها 2

امیر بهنام گل
بهمن 24, 1401

ای داد 😊🌹🌹🌹🌹

پاسخ
زهرا آهن
بهمن 24, 1401

درود بر شما جناب حاج محمدی بزرگوار

همیشه برایم جالب است که در سایت‌های ادبی تعداد استادها و دکتر‌ها از مجموع خروجی‌های دانشگاه‌های معتبر جهان فراتر است و بسیارند کسانی که خود را صاحب سخن می‌دانند! ولی قسمت فاجعه بار ماجرا دقیقا آن جاست که عده ای بادمجان دور قاب چین این افراد متوهم را باد می‌کنند و ایشان پس مدتی چنان در نقش خود فرو می‌روند که دیگر خدا را هم بنده نیستند!!!

زبان و ادبیات پارسی گنجینه‌ی گرانمایه‌ای ست که نسل در نسل و سینه به سینه به ما رسیده است و ای کاش ارزش واژگان را بدانیم و به هر کسی استاد نگوییم.

سپاس از هموندی این خاطره‌ی زیبا و اندیشه برانگیز

پایدار باشید به مهر🍃🌿🍃🌺🌺🙏🙏

پاسخ