پایتخت گناه

جهان، بر سر دور تند است انگار
گرفته ست سرگيجه ی زنده بودن
پر از وحشتِ باخت، در گود رفتن
و هر بار، یک جور، بازنده بودن

دلت را میان دو دستت گرفتى
که شاید نلرزد، نگيرد، نسوزد
فلک، چرخ خیاط دیوانه دوز است
بمان تا لبِ طاقتت را بدوزد

تب مثبت سى و نه دارى اما
نگاهت سحرهای مه پوشِ حيران
سرت كوره ى حرفهاى گدازان
تنت صبحگاهی در آغوشِ حيران

صف داسها سرد و لبخند بر لب
به محض درخشيدنت مى گزندت
به پايت هزار آفت سبز رویید
بلاها تبر شد به طبع بلندت

همه عمر را از خودت رو گرفتی
گریزی که آغاز و پايان ندارد
زمين، پايتخت گناه جهان است
حصار و حریم و نگهبان ندارد

نه رد کرده ای مثل شیطان خدا را
نه با حرص، سیبی به دندان گرفتى
نخستين نفسهات، با گريه پر شد
چه جان کندنی بود تا جان گرفتى!

تویی و هزاران جهان موازی
به بخت زمين گيرِ صد رنگ لعنت
گُمي بينِ داروين و هاوكينگ و بيگ بنگ
به اين قصه ى ناهماهنگ لعنت

بنا بود تا اشرف خلق باشی
ولى عزتت را به خوارى كشيدی
تنت چوبه ى دار معصوميت شد
دلت را به بى اعتبارى كشيدی

اسیری به زندان اندوه و خشمت
تو را ماهى ناصبوريت، بلعيد
سليمانِ قاليچه ى بخت خود شو
كه مُلكت شود قلبِ بلقيسِ امّيد

دو تا دست خالی برای تو مانده
كه برخاك تفتيده، كشتى بسازى!
چنان مؤمنِ عشق بايد بمانى
كه با عزمِ پوسيده، كشتى بسازى…