یک، دو، سه، کات بدونِ شات!

باورم با وَرم شاید
شلیک شود بر شلّاقِ فانوسی که
سُو سُو جاسوسی می‌کند
در چاله‌میدانِ چشم‌چشم غمدانم!
.
.
باورم با وَرم شاید
در اجاقِ اتاق
از آخرین زاویهٔ اتّفاق
لَختِ لحنِ لُخت و داغِ چکهٔ چراغ
وقتِ شکستِ کلیشه‌ای شیشه
لحظهٔ سختِ طلاقِ عکسِ بدونِ رتوش و قاب
با لکنتِ انگشتِ خمیازه
بخاراند قنوتِ چانه‌اش را!
.
.
باورم با وَرم شاید
پشتِ میزِ آوندکُشته
نه شُسته رُفته
خسته نشسته
دسته دسته
می‌شکافد هستهٔ لب‌بستهٔ مردمکِ خواب
می‌شوید در شُوربایِ اشک
مُشت مُشت
مُشتِ پُِرِ درد را!
.
.
باورم با وَرم شاید
باز در نزدیکیِ تاریکی بازی
میخکوبِ دقِ سکوت
دقیقهٔ عُقِ سرگیجهٔ سمفونیِ سایه
برایِ تیمارِ دیوار عربی می‌رقصد!
.
.
باورم با وَرم شاید
بی کیِ اکنون
عطفِ به‌ماعقب
پــاپیِ نَقلِ به مضمون
سرِ ساعتِ بی استراحتِ ساعت
در لاکِ تیک تاک مدفون
مدیونِ عقربه‌ها
بجایی از جمهوریِ جانم
لیسِ خیسِ هیس می‌زند!
.
.
باورم با وَرم شاید
سرما که با قیافهٔ حق به‌جانب
بی پرده
آویزان می‌شود از گُردهٔ پرده
بغضِ پنجرهٔ حنجره را باز
می‌کِشد نازِ شیههٔ اسبِ آغوشِ باد را
گوشوارهٔ لبخندِ کاش را کش
کشان کشان می‌کُشد!

.
.
باورم با وَرم شاید
مثلِ لبِ چوب‌کبریتِ رُژخوار
پایانِ یک‌ روز رژهٔ آذر
آفتاب مهتاب ندیده
خاموشاتر از خاکستر شود!
.
.
باورم بی وَرم حالا
می‌پرد بالا بالا
سینه‌سرخ‌ و سرخسارست!

با تشکر از لبخندِ ژوکوندِ مرگ!

ـــــــــــــــــــــــ
سیّدمحمّدرضا لاهیجی
ساکوتے.هند
ـــــــــــــــــــــــ