تکرار رسم کهنهء پایان هر خزان

جاجیم سبز و دامن صحرای بیکران

دلم چه ساده گرفتار بند و دام تو شد

ببین چگونه دلم خام یک کلام تو شد

صاحب نظری تک پسری داشت به منزل

تنها پسرش همدم اوباش و اراذل

دعوت شده ام سرای سجّادهء نور

دعوت شده ام به ماه تطهیر و حضور

آخرِ قصّه ء طولانیِ شب

شفقی پرده ء احساس لطافت گسترد

کار دلدارم فقط آزردن است

کار من خونابه از دل خوردن است

تقدیم به مردم خونگرم و خیّر لارستان

خانه زاد کرم مردم لارستانم

سحر از دولتِ حق مرغِ دلم بال گشود

تا سرانجامِ سفر نیک نگر قصّه چه بود

شنیده ام که به راهی برای دیدارم

نشسته ام به رهت دیده بر نمیدارم

چه کسی همدلم و محرمِ اسرارم شد؟

چه کسی همسفرِ مقصدِ پربارم شد؟

میپرسی ومیگویمت اهل کجایم

از مهدِ علم ومعرفت ایران سرایم

صدایِ چه چهِ مرغِ هزار می آید

نوید و مژده مبارک بهار می آید

نوبهاری و فراغِ من و دشت و دمنی

دامنِ سبزِ فلک حال و هوایِ سخنی

خوشا نوروز و سمت وسویِ جهرم

بهار     و    مردم    نیکویِ   جهرم

مثنوی زیبای اسکناس سروده ء برادر ارجمندم جلیل پورسلیمانی است که طبع شعری بس عالی دارد اما نمیسراید.

این سروده ء زیبا را  حقیر چندی پیش در مجلسی با تبحری خاص بوسیله ء دوربین موبایل از دفتر شعر زمان دانشجویی اخوی عکس برداری و به قولی دزدیدم. با کُلّی زحمت تایپ کردم و امروز هفدهم اسفندماه نودو پنج با کسب اجازه از محضر ایشان در اختیار بزرگواران دوستدار شعر و  ادب فارسی قرار میدهم.آرزو میکنم این روزهای فرخنده جیب های مبارک همه سروران معظم مملو باشد از اسکناس های رنگارنگ.پیشا پیش نوروزتان مبارکباد

مرغانِ بی پناه و بیابانِ سرد وسوز

دندانِ تیزِ روبهِ مکّارِ کینه توز

خبر خبر که بهار از جنوب می آید

سفیرِ فصلِ نکو،پایکوب می آید

بی فکر و بی خیالِ تو رنجور میشوم

تنها به یک نگاهِ تو مسرور میشوم

در نظرم رویِ تو،شعلهء گیسویِ تو

خاطره ها دارم از،عطرِ خوش و بویِ تو

به باغ سبز فلک سروِ سرفراز چه شد؟

سمندِ سرکشِ مغرورِ یکّه تاز چه شد؟