در رنگ تداعی شد، این فصل اهورایی

“بنی آدم اعضای یکدیگرند

که در آفرینش ز یک گوهرند”

خنده ام تلخ ترین،حالت ویران شدن است

حجم جان تا به تنم،رو به بیابان شدن است

“مثل آن مرداب غمگینی که نیلوفر نداشت

حال من بد بود،اما هیچکس باور نداشت”

آه شب از دردی بزرگ،چون گرد بادی می وزد

آثار بغض ساکتش،بر صورتم نم می زند

وقتی که شب در بطن روز،غالب شد و پیشی گرفت

وقتی که گرگی خسته را،سگ در تن میشی گرفت

بی تو دلتنگ ترین باور آوار منم من

خشت ویران شده بر شانه ی دیوار منم من

با من بخوان و هم صدا،بر آسِمان ما نگر

دنبال رازی در فلک،با دیده ی بینا نگر

دردانه ی دل ما،از دام ما در آمد

آغاز کار این عشق،از بدو آن سر آمد

اینجا میان باورم،حالات من تفکیک نیست

از هر چه می ترسد دلم،جز آن به من نزدیک نیست

آن قدر دلم دل نگران است که دیوار

از ترس همین حادثه جان داد به آوار

قصه ی دایه ی احساس شنیدن دارد

دل عاشق شده از جا،جهیدن دارد

حال اکنون از هوای آتیه تفکیک ست

صبح روشن مستقل از یک شب تاریک ست

شادم از نور نگاهت،شور آن پیشکشی

بشوم محو کلامت،لفظ “جان” پیشکشی

عاشقی بر تو مبارک دل عاشق زادم

مقدمش نیک و پسندیده بُوَد در یادم

خزان در دل شده فانی و چشم شوق بارانی

شده مژده رسان کآمد،بهار دل به مهمانی

عاشقی حس عجیبی ست؟!عجیبش با من

درد جان سوز و مدیدی ست؟!طبیبش با من

کوچه ی دل پر شد از بوی دل انگیز بهار

روز میلادم رسیده؛با شکوه و با وقار

آهِ خُوَش ئَر دِل،پِرتالی دولَه

هَر ری بِچو دی،ئِه ریوار چولَه

خُصَه هواردِن تو جامالِم رِمونی

یَکَه داری بیمو،وَلگِم رِزونی