حشمت منصوری جمشیدی

حشمت منصوری

استاد حشمت‌الله منصوری جمشیدی از شاعران برجسته و توانمند کُردی‌سُرا در تاریخ ۱۰ دی ماه سال ۱۳۱۵ در ایلام به دنیا آمد. او فرزند رستم و از طایفهٔ بزرگ کورد و تیرهٔ تشمال دوستعلیوند بود. کامران و کیانوش دو پسر ایشان نیز از شعرای معاصر ایلام هستند.
تحصیلات خود را در مقاطع تحصیلی تا دیپلم در ایلام گذراند و در سال ۱۳۳۷ به دانشسرای تربیت‌ معلم رفت. پس از فارغ‌ التحصیلی به خدمت آموزش‌ و پرورش درآمد و از سال ۱۳۳۸ در دورترین نقاط استان ایلام به تعلیم و تربیت روستاییان مشغول شد تا اینکه در سال ۱۳۷۳ از خدمت آموزش‌ و پرورش بازنشسته شد.
او نامی آشنا در حوزه شعر کردی ایلامی است که دغدغه اصلی این شاعر انعکاس مسائل اجتماعی و محیط پیرامون در قالب مثنوی بوده است. ایشان در سرودن شعر به زبان‌های کوردی، لری و فارسی طبعی و زیبا و روان داشت و اشعار کردی او مورد توجه بسیاری از مردم ایلام واقع شده است.
از وی دو مجموعه اشعار، “به‌یان ده ئاسوو” به معنای طلوعی در افق و “ده‌لیل و دلبه‌ر” چاپ و منتشر شده است. همچنین در سال ۱۳۸۸ کتابی شامل دو مثنوی بلند بالای “دلبر” و مثنوی “والیه” از ایشان به سعی و اهتمام آقای محمد جلیل بهادری چاپ و منتشر شد. استاد علاوه بر ذوق بی‌نظیر شعری و ادبی در دیگر زمینه‌های هنری چون نقاشی رنگ روغن، سیاه قلم و مینیاتور و مجسمه‌سازی فعالیت داشته است.
مثنوی از او تحت عنوان “لفانگ” که داستانی در مورد دو دختر دو قلو به نام‌های “گلچهره و حیران” هست که یکی دارای سیمایی زیبا و دیگری فاقد زیبایی چهره است، از زیباترین و پر مخاطب‌ترین اشعار ایشان بود.
سرانجام استاد حشمت منصوری جمشیدی در شنبه دوم فروردین سال ۱۳۹۹ در سن ۸۴ سالگی درگذشت.

– برشی از منظومه­ٔ عاشقانه دلبر:

یه­‌ێ شه­‌و جا خسۊم ده‌وه­ر ئه‌یوانه
رشانۊم جرعه­‌ێ ده‌ته­‌ێ لیوانه
جه­‌م بۊمنه­‌و یه­‌ک سێ چوار دێوانه
مِ بۊم و خێاڵ و مانگ و په­‌ێمانه
وتم وه خیاڵ تون ئێ ئێمامه
ده­‌رکه­‌ره­‌م ده ده­‌س ئێ نه­‌و­نه­‌مامه
خیاڵ وت وڵ که ئێ فکرِ خامه
بنووڕ وه­‌ێ هووره ده­‌ێ حه­‌ڵقه­‌ێ جامه
تمه­‌ز مِ ده ده­‌ورِ خوه­‌م بێ خه­‌وه­‌رم
دڵبه­‌ر ها ده‌کوڵ، ده‌بانِ سه­‌رم
مانگه­‌شه­‌و ده‌ژێر تاقِ ئه­‌ێوانه
عه­‌کسێ خسگه ده رۊ لێوانه
لێوانه یه­‌واش هاوردم ئه­‌و بان
جوورێ نه خوه­‌رێ ده­‌سه­‌یلم ته­‌کان
شه­‌راوه نووشیم هه­‌وه یه­‌ێ هچان
ده­‌نگ دڵبه­‌ر هات، وته­‌م: نووشِ گیان
وتم: قوربانت، یه­‌کِ تر نووشیم
وه ده­‌س پاچه که­‌رواسه­‌م پووشیم
وه ئێحترامێ ده‌جا ئه­‌ڵپه­‌ڕیم
شه­‌راوه ده ‌رۊ ده­‌س و ده­‌م سڕیم
نه­‌سیم دچه­‌سپان خوه­‌ێ وه قامه­‌تێ
قامه­‌ت چِ قامه‌ت؟ چۊ قیامه­‌تێ
عه­‌ترێ دیاورد ده‌لار وله‌شێ
ئاێم حه­‌ز دکرد ده‌بوو خوه­‌شێ
مانگه لێزگرتۊ ده‌ژێرِ قاوێ
مانگِ ترخه‌فتۊگ ده‌پشتِ چاوێ
مه­ر مانی نه‌قاش راحه­‌ت بنیشێ
بتۊه­‌نێ ره­‌سم سیماێ بکیشێ
کی تۊه­‌نێ بکه­‌ێ نه­‌قڵ ئه­‌و شه­‌وه
وه­‌سف جه­‌ماڵ ئه­‌و خوداێ که­‌وه …

جمع‌آوری: سعید فلاحی (زانا کوردستانی)