رسانه‌ی پوزیسیون

با نگاهی به وقایعِ هفته‌های اخیر، می‌توان گفت که وقت آن رسیده است که بازوانِ رسانه‌ای پوزیسیون، به حقیقتِ ماجرا بنگرند. در این روزها، رویکردی که دستگاه‌های تبلیغاتیِ همسو با نظامِ سیاسی اتخاذ کرده‌اند، مشخصا یک «خودزنیِ آشکار» محسوب می‌شود. یکی از ادعاهای پررنگِ این بوق‌های گران و کم‌اثر، “جمعیت اندک معترضانِ خیابانی” است که مقصود از طرح این ادعا، چیزی جز “خفت دادنِ نیتِ اعتراضاتِ مردمی از طریق لودگی و خوداستحماری”نیست؛ ادعایی که رسانه‌های مذکور، از ابتدا تا امروز بر آن تاکید داشته‌اند‌.

سوالی که پیش می‌آید آن است که اگر تعداد معترضانِ حاضر در خیابان اندک است، پس چرا نظام سیاسی با گذشت بیش از دو ماه از شروع التهابات و با وجودِ فیلترینگ و سرکوبِ بی‌سابقه، همچنان در پایان دادن به این اوضاع ناکام مانده است؟حاکمیت “باید” در مورد این «ناکامی»_لااقل در قبالِ موافقانِ خود_«پاسخگو» باشد. همچنین، هواداران و موافقانِ نظام سیاسی نیز باید حاکمیت را در «جایگاهِ پاسخگویی» قرار دهند و به دنبال جواب این پرسش باشند که چرا تا این مقطع از اعتراضات، هیچ‌کدام از ایده‌های ساختار سیاسیِ مطلوبِ‌ آن‌ها، کارساز نبوده است و التهاب، همچنان و حتی به شکل فزاینده‌ای تداوم دارد؟

پاسخ ساده است: حرکتِ اجتماعیِ اخیر، نه «نمایشِ تعداد»، بلکه یک «فرآیندِ یارگیری» است. قشر معترض جامعه، دائما از دیگر اقشار و حتی از جبهه‌ی مقابل در حال یارگیری و در صدد رقم زدنِ “اتحاد” از جنسِ اندیشه‌ است. «اتحاد در اندیشه»، پس از یک یا چند جرقه‌ی دیگر، به «اتحاد در عمل» یا «اتحاد میدانیِ گسترده» تبدیل خواهد شد. به عبارتی دیگر، چیزی که نظام سیاسی قصد دارد آن را به صورتِ تحرکاتی ساده یا یک «مسئله‌ی دینامیکی» مطرح کند، در رواقع یک «مسئله‌ی ترمودینامیکیِ پیچیده» است. بدیهی‌ست زمانی که «پیچیدگی» با «ناکارآمدی» توامان شود، فروپاشی، امری غیرممکن نخواهد بود.

حالا اگر عمالِ رسانه‌ای پوزیسیون، جملات فوق را درک کرده باشند(که بعید می‌دانم)، آن نیش‌های آغشته به خون را_که در تمام این مدت، به قصدِ استهزا باز بوده‌اند_با سیمان خواهند پوشاند.

منبع: پی.او.وی