آی، ای بنی بشر

بی‌گمان از آن جهت که عشق،

با سرشتِ آدمی عجین شده‌ست،

میلِ ما به بزمگاهِ قافِ عشقِ حقّ جِبِلّی‌است

لیک،

نیلِ ما به آستان کبریاییِ 《جمالِ پُر جلالِ حق》،

یا 《جلالِ پُر جمالِ او》

بر خلافِ انتظار، سهل نیست.

چون که، تا به قعرِ درّ‌ه‌ای که می‌شود در آن سقوط کرد،

همیشه،《هیچ》فاصله‌ست.

آنچنان که،

تا به اوجِ قُلّه‌ای که می‌توان به آن صعود کرد،

فرش تا به عرش،

صخره‌ها و سنگلاخ‌هاست.

لاجَرَم،

فتحِ قُلّه‌یِ کمال را،

صِرفِ جِدّ و جَهدِ آدمی بسنده نیست!

هیچگاه و هیچگاه،

بارور نمی‌شود سرشتِ آدمی،

جز به جذب و انجذابِ 《نورِ حق》

اسوه‌یِ کمالِ آدمیّتی که جامعِ صفات و ذاتِ حق

– مظهرِ《کمالِ مطلق》 است و 《مطلقِ کمال》-

راه را مگر به ما نشان دهد

او مگر به ما حیاتِ جاودان دهد

چیست غیر اشتیاقِ رویِ او،

که می‌شود عروجِمان به اوجِ کهکشانِ بی‌کران دهد؟

آی ای بنی‌بشر

اوست او  و اوست و او و اوست او و بس

که می‌تواند از گزندِ هر چه دشمنی‌ستَت امان دهد

از طریقِ اوست او که حقّ،

هر چه  مقتضایِ اعتلایِ توست را به تو،

نقد و رایگان دهد.

آی ای بنی‌بشر!

اوست او که می‌تواندت پناه از،

شرّ‌ِ هر چه می‌رساندت زیان دهد.

آی، ای بنی‌بشر که در نهادِ توست،

شور و اشتیاقِ اعتلا به اوجِ قلّه‌یِ کمال،

خضرِ راهِ پر فراز و پر نشیبت اوست