افشانده پَر تا بی‌کران‌ها عشق

پیوسته تا چرخِ فلک چرخد، ناکامیابی‌ می‌چشد ظلمت
یکسر عزاداری کند زیرا، بوده‌ست و هست از او رها خورشید

دلچسب‌تر از هر چه پنداری، جولانِ حق نُورٌ عَلَی نُور است
پُر زیب و پُر فًرّ هر دو عالَم را، پوشانده از نورش رِدا خورشید

《با انبساطِ خاطری ممتَد، افشانده‌ پَر تا بی‌کران‌ها عشق》

@@@@@

با جهل و غفلت سر در آوردند، از قعر ذلّت کور و کر دل‌ها
رطلی گران زد تا که شد سرمست، شاداب همچون نبضِ گلشن عشق

افراشتند افلاکیان بیرق، بر عرشِ حق از فرطِ دلگرمی
لاهوتیان خُرّم‌دلی دیدند، چون کرد جان را قبضه روشن عشق

《پیوسته تا چرخِ فلک چرخد، ناکامیابی‌ می‌چشد ظلمت》

@@@@@

از شهد نوری ناب می‌گردد، کامش روا هر آینه، هر کس
پی‌برده باشد از ازل بوده‌ست، آکنده ذات است از تباهی ظلم
از رستگاری حظّ نخواهد برد، از روشنایی تا گریزان است
ظلمت نمی‌خواهد چرا داند ، سنگین‌تر است از هر گناهی ظلم؟

《یکسر عزاداری کند زیرا، بوده‌ست و هست از او رها خورشید》

@@@@@

شد جان چون از عین‌الیقین سیراب، علم الیقین، حقّ‌الیقین گردید
تا کبریا هنگامه برپا کرد زینب ندید الّا جمیلا را

گُل می‌دماند غیرتش یکریز، عزّتمداری را عَلَم کرده‌است
وقتی شهیدِ کربلا جوشاند《عَيْناً تُسَمَّى سَلْسَبِيلًا》 را

《دلچسب‌تر از هر چه پنداری، جولانِ حق نُورٌ عَلَی نُور است》

@@@@@

تابید بر اقصای عالم عشق، خون می‌تراوید از رگش غیرت
افلاکیان با چشم خود دیدند، محشر به پا در کربلا گردید

شد پرتوافشان نور حق تا باز، ظلمت زبون‌تر از زبون باشد،
بر جان هر آزاده‌ای آنجا، رازی نهانی برملا گردید

《پُر زیب و پُر فًرّ هر دو عالَم را، پوشانده از نورش رِدا خورشید》

@@@@@

پیوسته تا دنیاست باقی هست، با ظلم و ظلمت سرگران خورشید
بر خویشتن پیوسته می‌بالد، در اوج عزّت همچنان خورشید
بر بَرّ و بحر از فرط خوش‌تابی، دارد فروغی بالعیان خورشید
جزم است چون عزمش براندازد، از هر چه ظلمت دودمان خورشید

《با انبساطِ خاطری ممتَد، افشانده‌ پَر تا بی‌کران‌ها عشق》