*حاجی نامه!

با مقدمّه ی :‌ بوالفضول (دکتر سلیمانپور ارومی)
با تشکر از : استاد ناصرخسرو قبادیانی.

***
می گویند جناب ناصرخسرو قبادیانی دو بار به استقبال حاجیان رفت.بار اول که رفت دوست حاجی خویش را با شعر( حاجیان آمدند با تعظیم…)از حج نامقبولش شرمنده ساخت!
بار دومی که رفت، خوش عمل کاشانی را هم با خود برد و چون خودش مختصر کسالتی داشت، وظیفه ی خطیر حال‌گیری از حاجیان را به وی واگذار کرد.البته روشن است که منظور، حال گیری از حاجی‌نمایان بود نه حاجیان واقعی!

و خوش عمل اینگونه شروع کرد:

:
حاجی مستکبــــراز بیت خدا برگشته است
تا صفا رفته ست اما بی صفا برگشته است

گاه رفتن ظاهرا بیگانه با تلبیس بود
حال با ترفند ابلیس آشنا برگشته است

سال ماضی عمر خود را صرف حج عمره کرد
حالیا از حج واجب بی نوا برگشته است

نغمه ی لبّیک اللّهم لبّیکش به لب
بدتر از هر آدم پر مدعا برگشته است

بود در بیت الحرام دوست ذکرش یاربا
بی جهت نبود که مشتاق ربا برگشته است

تا مس خود را کند از کیمیای دوست زر
رفت و اینک از پی جمع طلا برگشته است

انتفاعی جز نمودِ ساق بلقیسش نبود
این سلیمانی که از مُلک سبا برگشته است

در بیابان چون به شوق کعبه گامی برنداشت
خورده از خارمغیلان پشت پا برگشته است

در مسیر «لیسَ لِلانسانَ الّا ما سَعی»
سعی ها فرموده با سوغاتها برگشته است

روزوشب وردزبانش لفظ من من من من است
این جلیل القدر کز کوی منا برگشته است

سعی در دوشیدن مخلوق دارد صبح و شام
با نصیبی عمده از سعی صفا برگشته است

گرچه قبلا با سخاوت بود اما این سفر
نرگدا همچون گدای سامرا برگشته است

قدر یک انگشتدانه معرفت در وی مجو
بی پدر گویی از استخر شنا برگشته است

از خدابرگشتگان را کار چندان سخت نیست
سخت کار او بود کز او خدا برگشته است

تا ابد ممنون آن حاج عزیزم هاج و واج
کو پس از سوءالقضا حسن القضا برگشته است.