خواب در بیداری

زندگی روایتی است لغزان
بر لب پرتگاه ذهن
موهوم عادتی است
که به اعتیاد تکرار گرفتار آمده
نقش هایش همه بی اعتبار
و مقیمانش ، وقت رفتن را به انتظار
فهم این کوتاه مه آلود
مزاحی است تلخ
و دانستن چرایی اش
جسارت پرده از تصویرهای دهشتناک بر کشیدن
چه هم خون و چه هم صدای آشنا
باوری است خواب گونه
که با طنین نعره مرگ
در حافظه متلاشی می شوند
من …
از پس نهیب های پی در پی آفتاب
بیدار شدم
و تنهایی را دلچسب ترین دارای ام یافتم
عابران ، خدایانشان را در توبره هایی بر دوش
در معابر بی نام و نشان حمل می کنند
و بر افزونی وزن بتان خود ، غره اند
راستی ، موش گریزانی است
از چنگال گربه سیاه دروغ
و وفا داری نقش مهتاب است
بر چهره حوض کوچک خانه ها
در لحظه ایی قبل از برخورد اولین قطره باران
چه مضحک اند این موجود ات حقیر
زیاده خواهان کم فروش
که حقیقت را در پستوی حجره هایشان
به طمع توهم سود
خاک خور جهل کرده اند
لبخند … تنها انقباض عضلات صورت است
و اشک ، عرق شرم چشمها ست
از دروغ پنهان شده در پس خود
زندگی … ، اجباری است نا ماندگار
در میان قشون اردوگاه زمین
اشک ها و لبخند ها …
زخم ها و بوسه ها …
دست ها و مشت ها …
آغازها و بدرود ها …
زندگی به جنون آغشته قهقه ای است
در بیداری و خواب …
بر جنازه زندگان دل مرده
مردگان جاوید ، مرثیه می خوانند
و آواز خدایان
در پس کوچه های تنگ تحجر
فراموش می شود
زندگی شوق سرخورده ی انگشتان لرزانی است
در ترسیم نقش یار … بر بوم آبی دریاچه خیال
هر چه هست … آوایی است
که تو را می خواند
به شوق به آغوش کشیدن پایان
و نمی دانی کی ؟ … و نمی دانی … چرا ؟

امیر جلالی –