دانا

در طریق انجمن دانا ادیب خوش نظر
گفت با من کیف حالک گفتمش خوبم پدر

گفتمش چونی کجایی کشید آه از نهاد
گفت دارم کاسه دل را پر از خون جگر

از بده کاری طلب کاری رسیده وقت آن
هستی ام گیرند و سازندم بخواری در به در

گوچه راهی پیش گیرم تا نیفتادم به چاه
گوپس از مرگم چه خاکی ریزدم بر سر پسر

بارها دل آورد راز نهانم بر زبان
بارها جان گوید از تطویل حالم مختصر

چند از بینوایی کن نوایی همچو نی
تا به کی در نای داری سر نی را مستتر

چنگ بگشا در بر چنگی که در چنگال غم
چنگل چنگی ز چنگ چنگ گردد باخبر

من که عمری یک سرافراز ز پا افتاده ام
گوهری باید که داند گوهر هستم یا حجر

شاعران استاد دانشگاه روحنداز چه روی
خوانشان از خون دل گسترده دارد ماحضر

در نوا کن از نیم نایی که شاید از دمی
نی ز شکر کام یابد نی ز گفتار شکر

این بگفت و لعلش از گوهرفشانی شد شبه
یعنی افسرد و مرا بر نوش جان زد بیشتر

اف براین دنیا که با هر انقلاب و اتفاق
روز دانا را نماید هر دم از شب تیره تر

اف براین دنیا که دانا را به جرم عقل و فهم
یا دهد ویرانه منزل یا در آبادی خطر

اف براین دنیا که هرکس شد سرافرازش به تخت
سخت هر دانا در آمد بخت هر کوته نظر

اف بر این دنیا که هر جا پا نهد فرزانه ای
عاقبت مجنون شود از گفتگوی بی ثمر

اف براین دنیا که با این ساز و برگ و آب و تاب
حاصلی از کشت خیرش بر نخیزد غیر شر

ای دنی دنیای دون پرور نیی گر حیله باز
روبهان را از چه داری در لباس شیر نر

تا به کی در انزوا خواهی ادیبان سترگ
چندافروزی پی نابودی ایشان شرر

کیست تا زخم روان را بی سخن مرهم نهد
کیست تا درد درون را آورد دارو ببر

در جهان دارا اگر دارای جام جم بود
از چه مرآت سکندر را دهد بر کوزه گر

در جهان گر حشمت الهی سلیمانی کند
بر ادیبان آصفی شاید نه بر هر بد گوهر

یک جهان ناگفته دارد این ذکاوت با سپهر
ترسم آخر ناتمام افتد سر دارش گذز

محمدرضا ذکاوتمند