دردِ متوازی‌الاضلاع!

سؤال دوستی از حقیر در بابِ کهن سرایی و پاسخِ حقیر

محمّدحسن جان!

کهن مرزی و کهن عرضی نه روندِ کهنگی دارد و نه برآیندِ کهنسالی، نه نسخهٔ کلامِ منسوخ‌ است و نه لقمهٔ اندیشه در دهانِ قرضیِ منقرض گذاشته و می‌گذارد!

محمّدحسن جان!

در ادبستانِ کهن بوم و برِ وطنِ پارسی ضرب‌آهنگِ قلبی به طولِ تاریخ پیوسته می‌زند که باب‌ُالشعر، یگانه افتخارش به کهن اشعار رودکی و حافظ و خیّام و نظامی و فردوسی و پروین و… ست و مدیون و مؤمن به ملاحتِ جمال و کمالِ بی مثالِ شاهکارسرایانِ بی رقیبی‌ست که تا ابد بی کیِ کهنسالی و کهنگی جوانند و گنجور و منشورِ قندِ پارسی!

محمّدحسن جان!

آنچه در شعر موازی با شکلِ اِشکال‌ست نه کهن رویی و کهن گویی که دو و چندگانگی زبانِ بیرونی و درونی شعرست و مترداف شدن با قال نویسیِ افقی‌عمودی و فقرِ رسامی و رساییِ اثر!

محمّدحسن جان!

بدان عزیزم! کهن‌ذاتیِ شعر هرگز اسبابِ پس‌رفت و ناخوانایی آن نبوده، نیست و نخواهد بود چراکه از آدات و وسایل کهن‌گویی داشتنِ دستِ پُرِ لغات و آگاهی از غنایِ معانی فاخرست و آنچه چهرهٔ معصومِ کهنِ بدون رتوش و دور از خدشه را عاقبت بخیر می‌کند یکانگی و وحدت زبان از مطلعِ شعر تا امضا پایانِ است!

حرف آخر محمّدحسن جان!

زیبنده و فریبنده است کهن به نفعِ عصرِ حاضر و مجاورِ معاصر مصادره به مطلوب و از تجاربِ کهن دیری برای شعرِ در شریانِ امروز سود جُسته شود تا شاید اگر خدا بخواهد دُری سفته شود

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

جوهر و قریحه‌ات چون آب
زلال و در اعتدال باد!

سیدمحمدرضالاهیجی
ساکوتی.هند