زندان نامرئــــى

در خصوص این چهارپاره ی زیبا ، می توان از هر دری سخن گفت ، اشاره به صنایع ادبی خوب که در متن شعر خوش نشسته اند یا حُسن تالیف شعر و پرداخت عالی مضمون و یا حضور عنصر خیال و نیز تصویر پردازی و ایماژگرایی شاعرانه و ادیبانه …

ترکیب های شاعرانه و بدیعی چون / مین های ضد دل / ردّ بوسه ی شلاق سرگردان / نگاه مهر پاش / گونه های خیس آواز/ … و تتابع اضافاتی مثل / قلب سیاه جوخه ی اعدام آواز / و / علاج جامه ی پوسیده ی اندوه /

ترسیم تصویر ملموس « خواندن پر زدنها با نفسهای به شماره افتاده » که معناگر محبس است – خواه قفس و خواه زندان ، مرئی یا نامرئی – جایی که وسعت تلخ کامیها را تنها صداست که کم می کند – تنها صداست که می ماند – صدایی که غزلخوان است در قلب دیوانی که نامرئی است همانند همان زندان ، و این هنر صداست هنر غزل است و هنر نغمه پردازی که از زندان به دیوان می رسد  

و راز و رمز این انقلاب درونی خواندن است و خواندن است و خواندن … آوایی که تمام آسمانها را هم در می نوردد حتی وقتی که در حصری و لاجرم باید افق پروازت محدود باشد. و سکوت ، سکوتی که سرشار از ناگفته هاست سرشار از ایهام است ، راز سربسته ای که می تواند همچنان مسکوت بماند و سیاهی را هدف گیرد ، سیاهی ای که دشمن آواز است و خواندنی را که حصار و حجاب  کژی ها را می شکند و درآسمان ِ خوبی ها عطر پرواز می پراکند  ، عطر نور ، عطرشعور و راهی به آسمان باز می کند برای پریدن ، برای دیدن را بر نمی تابد  . اوج این مضمون پردازی زمانی است که در پارادوکسی شاعرانه درسی کریمانه و اخلاقی ارائه می شود پاسخ گل به گلوله ، مهر به کینه و عشق به نفرت ،  مهری که اعجاز می کند و چشمان کور جلاد امید را شفا می دهد و …

و این رسم همیشه ی زندگی است و قسمی از بودن ها ، که در هر جایی از فراخنای هستی ، حصار ناگزیری هست ، از قفس تن گرفته تا قبض روح و دگمی اندیشه … و برای نشان دادن این معنا تلنگری لازم و یا کافی است ، تلنگری مانند نخستین ضربه ی سیلی که کودک- رهرو-  را به گریه – غریو و بانگ – وا میدارد و این هشدارها ضرباهنگ زندگی است که مداوم است و جاری است و البته متفاوت ،  گاه کاشتن آه است میان سینه ای سوخته و گاه زخم نامردی است روی گونه ی تبسم … گاه صف کشیدن های اره برقی ّ های بی احساس برای بریدن کاج های پر احساس و شاعر … با این همه ، ولی امید هم هست ، چراغی فرارو مانند نوشیدن هر صبح یک لیوان روز ، مانند عریان شدن از جامه ی پوسیده ی اندوه !

حضور سرکار خانم آرامش در این سایت غنیمیتی است 

با سلام و عرض ادب خدمت ایشان ، مطلبی -هر چند ناقص – که پای شعر ایشان در جایی دیگر نوشتم را حیفم آمد در این فضا هم به نظر دوستان نرسانم 

سلام نازنین غزلبانوی عزیز و به قول استاد خراسانی ملکه شعرپاک

خیلی خیلی خیلی باشکوه و عالی بود

عمیقا لذت بردم از تک تک ابیات

درود بر شما بانو

قلم توانمندتون نویسا

درود 

بهره برم // دست مریزاد 

سلام و مهر

در یک کلام عرض کنم بانو شعرتون خارق العاده بود/مانا باشید

درود ها استاد

خواندم و خواندم

و باید

بخوانم و بخوانم…….تا اندکی بیاموزم

درپناه حق

سلام خانوم آرامش

عجب شعر نازی بود

مرحبا.ماشالا به قلمتون

سلام بر بزرگ شاعر سرایم

سرکار خانم  غزل آرامش

حضرت  استاد رضا محمد صالحی آنچه  که شایسته ی این شاهکار بود را فرموده اند

از خداوند سبحان برای تان سلامتی و طول عمر آرزو می کنم.

بینظیر بود

دلمریزاااد 

سلام و درود…..
خیلی زیبا بود…فوق العاده بود‌‌…

سلام و درود…..
خیلی زیبا بود…فوق العاده بود‌‌…

درود بر شما

بهره بردم

در پناه خدا

سلامو درود و عرض ادب بسیار ارزشمند و شایسته است این چهار پاره  به روز ،نو ، بدیع   ، روان ، اثر گذار

و پر  محتوا  ست  انچه را که باید یک شعر خوب داشته باشد دراین چهار پاره مشاهده می شود

 موفق و موید و منصور کامیاب باشی  مخصوص  با نظریه پردازی استاد محمد صالحی  که خوب و زیبا ابراز فرموده ان

 درود خداوند  بر هر دو بزر  گوار