قــدّیــس غــزلــزار

قدّیس بی نظیر غزلزار شعر من
لبریز از نگاه تو بازار شعر من

ای اتفاق طعم شراب سپیده دم
تندیس بی بهانه ی سرشار شعر من

مردانگی به خنده ی تو جان گرفته است
در بیت بیت آینه کردار شعر من

نقش نگاه پاک تو را حفظ می کند
احساس عاشقانه ی بیمار شعر من

وصف تن تو از غزل من فراتر است
تا مثنوی ست شاهد اقرار شعر من

هی موج میزنی وسط خنده های من
هی بغض می کنی بغل های های من

آشوب در تو حس قشنگ پرندگی ست
احساس در تو غربت مفهوم زندگی ست

آرامش ونوس نگاهت ترانه است
اوج غرور آینه ها بی بهانه است

ای در شکوه پلک تو دنیا اسیر تر
در وسعت سکوت تو شب بی مسیر تر

شعری که لابلای غزل گم نمی شوی
هرگز اسیر طعنه ی مردم نمی شوی

آئینه ی زلال نفس های بی نشان
اندیشه ی چکیده ی فردای ناگهان

رنجیدن از مرام تو چون بار بسته است
نفرت درون جان تو زنگار بسته است

ذهن حقیر آدم نادان عجیب نیست
وقتی نگاه پاک تو لبریز سیب نیست

هرکس تو را شناخت غزل را بهانه کرد
درد فراق را به نگاهت نشانه کرد

هرگز کسی بهای تو را حس نکرده است
وقتی تب وفای تو را حس نکرده است

من در تو حل شدم که تو را در تو حل کنم
خود را میان حس قشنگت بغل کنم

آواره ی بداهه ی شبهای شعر من
شیرینی غلیظ رطب های شعر من

جای تو نیست در دل این شهر بی غروب
آشفتگی ست حاصل این شهر بی غروب

پرواز انقلاب نفسگیر بغض توست
آوارگی قباله ی تقدیر بغض توست

وقتی که عشق نام تو را برد وگریه کرد
احساس من شراب غزل خورد و گریه کرد

گاهی برای وصف تو دنیا محقر است
هر واژه ای به شرح تو انگار اَبتَر است

دریا نشان وسعت اندیشه های توست
ساحل همیشه با دل تو آشناتر است

اوج سکوت ممتد ویرانگری که شعر
پای نگاه ساده ی تو مرغ بی پر است

مرد غرور شب زده های اصیل شهر
غم با بلوغ شعر تن تو معطر است

حالا بریز در تن شعرم شراب را
دیوانه کن هوای دلی را که کافر است

#پرستش_مددی