مثنوی عشق بخش یک قسمت اول

 
بخش یکم ، قسمت اول، شامل 55 بیت(ویرایش شده)
سَر، به”بِسم الله الرَحمنِ الرَحیم “
می نـهَم بر ساحتِ ربِّ کریم
می نهَم سَر، تا سَر افرازی کنیـم
پَرده ای از عشق را بازی کنیـم
1.عاشقانه از حریمِ سرِّ یار
2.می سرایم عشق را بهرِ نگار
3.از دلِ زیبا پرستِ بی شکیب
4.بشنو اکنون نکته هایی بس غریب
5.تا به ضدم بر نخیزند اهلِ قال
6.شعر من باشد تصاویرِ خیال
7.هست سیمرغ خیالم ، تیز پَر
8.آشیانش بر فرازِ تیشتر[1]
9.تیشتر اِستاره ی زیبایِ دل
10.تیشتر انگیزه ی غوغایِ دل
11.دیده ام سیمرغ ذهنم رام نیست
12.وحشی پروازِ من آرام نیست
13.عقل را گو دفتر خود را بِهِل[2]
14.بشنو اکنون نغمه ی سیمرغِ دل
15.مرغ پرواز ست و ره پیمای عشق
16.آشنا با وسعتِ دنیای عشق
17.گر براین دنیا درآیی از خدا
18.گونه گون بینی نگارم آیه ها
19.در دل یک ذرِّه اش کیهان بود
20.راهِ شیری یک اتم از آن بوَد
21.گر تو خود بر این اتم خوش بنگری
22.پی به رازِ آسمانها می بری
23.در فضا باشد اَبَر چالِ سیاه
24.در درونش نی خطا و نی گناه[3]
25.بَطنِ آن را عالمان پوییده اند
26.ذرّه اش را کهکشانی دیده اند
27.من به چشم جان بسی کاویده ام
28.در فضا خود بذر انسان دیده ام
29.بذر انسان بذر هر موجود را
30.بذر هرچه بود وهر نابود را[4]
31.دوست چون حاضر بود در مغز و پوست
32.نیست موجودی نگوید ذکرِ دوست[5]
33.ذرّه ها زین رو همیشه ذاکرند
34.بیش یا کم هرچه باشد شاکرند
35.ذرّه ها را این شعور ومعرفت
36.من نمی بینم که باشد بی جهت
37.عشق چون در ذرّه ها دارد حضور
38.ذرّه ها هستند بی شک با شعور
39.روحِ ذره ، روح ما ، روحِ خداست
40.وحدت از این رو دِلا آئین ماست
41.از تفرق نیست هرگز دین شان
42.وحدتی زیبا بود آئین شان
43.تا بپا سازند غوغایی ز نور
44.در دل هم رفته با شوق و شعور
45.واعتصم گویان[6] به وحدت می رسند
46.بعد از آن وحدت به قدرت می رسند
47.همّتِ عالیِ ذرّاتِ جهان
48.خلق سازد بس اَبَر نو اختران
49.کهکشان در کهکشان غوغایِ شان
50.جان فدای همّتِ والایِ شان
51.حاصلِ ناچیزشان خورشید ماست
52.قسمتی زانان همین سیاره هاست
53.گِردِ خود سیاره ها در چرخشند
54.وان همه بر گِردِ خور در گردشند
55.جاذبه دانم که از ذاتِ خداست
56.وین پدیده، هر چه خواهی در فضاست
57.ذرّه ها شوقِ و شکوه داورند
58.نقش ها ی ایزدی برجان زدند
59.لحظه لحظه عشق بازی می کنند
60.در فضا خورشید سازی می کنند
61.ضرب با مجذور نوری می شوند
62.ناگهان آغازِ شوری می شوند
63.زانفجار شوقِ شان باید که دید
64.چرخ های بی شمار آید پدید
65.بی نهایت کهکشان از ذرِّه ها
66.جمله می رقصند در اوج سما
67.رقص های کهکشان ها دیده ام
68.نغمه های سازشان بشنیده ام
69.بوسه ها شان پر ز نور و آتشین
70.رقص ها زیبا، فریبا، دلنشین
71.خوشه هایِ کهکشان چون زلفِ یار
72.حلقه زد اندک نه، بلکه بی شمار
73.این همه بنگر نگارا با « اَبَر
74.خوشه های کهکشانی » ، در سفر
75.شد اَبَر خوشه ز نوع کهکشان
76.ذرِّه ای کوچک به قلبِ این جهان
77.”ماده ی تاریک”[7] باشد در فضا
78.زنده گرداند همانا مرده را
79.بشنو از جان ، خود انرژی سیاه
80.هست تا هستی نگردد خود تباه
81.چون جهانی از درون پاشیده شد
82.ماده ی تاریکِ آن بلعیده شد
83.ماده ی تاریک را نامم چه؟ خام
84. نو به نو سازد جهان را، بالدوام
85.از «انرژی سیه»[8] بشنو که آن
86.می دمد روحِ محبت بر جهان
87.منشاء دانش در آنجا دیده ام
88.خوشه ی دانش ز آن بر چیده ام
89.آن انرژی سیه آرام و مست
90.می نوازد ذرِّگان را هرچه هست
91..ذرِّه ها را جان قوی سازد ز خود
92.آدمی هرگز ازآن آگه نشد
93.مرکز قدرت بود آنجا نگار
94.می شود بر چشمِ دانش آشکار
95.در فراسویش جهانِ دیگری ست
96.عشق را از آن بسی بازیگری ست
97.اتفاقی نیست این هستی نگار
98.سازه ها دارند یک پروردگار
99.نکته ها در ذره پنهان شد بسی
100. کی بدان آگاه می گردد کسی؟
101.ای بشر اکنون چرا بی همتی؟
102.فکر نامی و زری و قدرتی!
103.مرده می آیی و مرده می روی
104.کی کنی فهمِ کلامِ مثنوی
105.«اندک اندک جمعِ مستان می رسند»[9]
106.عاشقانِ کویِ هَستان می رسند
107.اندک اندک جهل پنهان می شود
108.رستمِ دانش به میدان می شود
109.اندک اندک باده می جوشد به خُم
110.با نوایِ اَصبَحَ تا ماؤُکُم[10]
ادامه دارد.