مردمى از تبار درياها

عابری پای می کشید به خاک….
.
.
.
.
.
.زندگی در سکوت،

جاری بود…..
.
.
.
.لحظه ها پشتِ هم…-برادر وار-
.
.
.باز،
.
.
.روزی و روزگاری بود….

آسمان صاف و پاک -مثل دلت-
رودها بیقرارِ دریاها…
شاد بودند در دلِ برهوت
مردمی از تبارِ دریاها

شانه هاشان به استواری کوه
قلبهاشان به گرمیِ خورشید
دستهاشان به عشق، از تنِ نخل
بوسه ها را رطب رطب می چید…

عابر آهسته با خودش می گفت:
"شادِ شادند و غم نمی دانند!
زندگی مثل باد، میگذرد…
زیر سنگِ رکود می مانند!

باد داغِ کویر، رد می شد…
دستهایش انیسِ شنها بود
-مثل آن عابرِ بیابانگرد
سبک و بیقرار و تنها بود-

جامه ی مرد را کمی جنباند…
زیر گوشش به مهر، بوسه نشاند…
بعد، آهسته…نرم…زمزمه وار…
از بیابانیان برایش خواند:

"مردمان کویر، خوشبختند
پاره ای از تنِ بیابانند
همزبانِ سرودِ صحرایند
همدلِ قطره های بارانند…

بی هوا دل به کس نمی بازند
عشق را در نگاه می جویند
واژه را مغتنم نمی دانند
حرف را بی کلام می گویند…

زندگیشان همیشه زیبا نیست
روحشان انعکاس زیباییست!
بهترین همنشینِ شبهاشان
ماه کامل…سکوت…تنهاییست…

با تمام وجود می رقصند…
از تهِ دل ترانه می سازند
رنج و اندوه را پذیرایند
با تِمِ روزگار، همسازند…

خالی اند از هجومِ حسرتها
از همین روی، شاد و آرامند
مثل یک چشمه جاری و پاکند
زندگی را "عبور" می نامند…"
.
.
.
.
.
.مرد عابر هنوز بر شنها
ردِّ ترديد می کشید آرام…
یک گذار از مسیرِ بی مقصد…
یک غریبِ مسافرِ گمنام…

همچنان باد داغ می رقصید…
رد پایی نمانده بود به جا
نفسی می شکافت صحرا را :

" تا کجا می روید؟
تا به كجا؟؟؟"