* پرنده ای در «مانش»

پرنده ای سراسیمه
به سیم آخر زد
همه چیزش را به آب داد
و به باد رفت
آن گاه که می خواست
با جفت و جوجه های رموکش
از دریاهای دور بگذرد
تا در آسمانی آزاد
جوجگانش را درس پرواز بیاموزد

*
تو کانال مانش چه دانی چیست
پرنده ای که سراسیمه به سیم آخر زدی
به آب دادی و به باد رفتی
مانش کانال سه نیست که پایش بنشینی
فوتبال تماشاکنی
وگاه که حوصله ات سر رفت
فیلمهای سینمایی تکراری ببینی
مانش کانال چهار نیست تا پای آن بنشینی
حس خرد ورزی ات را اقناع کنی
و در آن به دیدار هگل بروی
ملاصدرا را رصد کنی
و در شبانه های شعرخوانی
با غزلخوانی ولایتی و دینانی
که حافظ را سراپا به دین سنجاق می کنند
کفری شوی
و حس هم ذات پنداری ات کافرشود
به هر چه که هست
و به هر چه که نیست
و کفاره ی شرابخوری های شاعر را
به حساب دل وامانده ات بگذاری

*
چه دسته گلهایی به آب دادی
ای خود به باد فنا رفته
حواصیل مهاجر در آب
*
هنوز اشکهایم
مثل باران اسیدی می بارد
و گونه هایم را شخم می زند
آن گاه که به یاد می آورم
کودکی ناز از تو را
که در خردسالی اهل راز شده بود
و در تست بازیگری اش
احساس دنیایی را به بازی گرفت
و دریاها را به گریستن واداشت
*
آتش به جان به کنجی نشسته ام
و تو را رقم می زنم
که به آب دادی و به باد رفتی
بی آن که جوجگان رموکت را
در آسمان آبی آزادی
درس پرواز بیاموزی
*
ای مرد برفنا شده در آب
در باد
در مانش
تو در آواز آخرت چه سرودی خواندی
که آوازه ات جهانگیر شد
و جهانی احساست را گریست
و برای روزها و هفته هایی جاودانه شدی.