من نفهمیدم چرا
رفتی میان طلوعِ خنده های سیاهِ دیگری
نفهمیدم چرا
آسمانِ زندگی ام را
احساسم را رشته رشته کردی
من نفهمیدم
میفهمی چه می گویمت، نفهمیدمت…
می دانی چه کردی در من، با این رفتنت؟
تو در من و
قافیه یِ واژه های شعرم
خوب، غم را تزریق کردی
آخر مگر می شود میان هجوم آه و سکوت های تلخ
و نقطه های کور یک دوست داشتن در تکاپوی رسیدن
محو یاد و خاطرت نشد
مگر می شود لبخند های بی آرایشت و آرامش موجِ موهایت را دوست نداشت
مگر می شود تو را دید و پلک زد
مگر می شود در هیاهوی شب، صبح را با تو ندید
آخر، مگر می شود تو را از یاد برد…
می شود؟
نمی شود
– برگرد –
تا اعتراف کنم
برایت مُرده ام و خواهم مُرد…

محمدرضانعمت پور
۰۸ فروردین ۱۳۹۹

کاربرانی که این مطلب را پسندیده اند :

کاربرانی که این مطلب را خوانده اند (4):

رضا زمانیان قوژدی

محمدرضا نعمت پور

ابوالحسن انصاری(الف.رها)

ح ک

بستن فرم

سلام و درود

بسیار زیباست

سپاس از حضورتان

لذت بردم

شادکام باشید

در پناه خدا

این یک نقد است

ناحیه کاربری

ثبت نام در شعرپاک

کتابخانه

صور خیال در شعر فارسی

بیان و معانی

هنر مقدس

مکتب های ادبی

مشاهده تمام کتاب‌ها

سخن دل

ای که چیدی به جفاکاری خود این خوان را
بسته عشقت به چنین معرکه ای دستان را

پهلوانی من آن است که در مسلک عشق
بی دریغی به تو تقدیم کنم این جان را

من و دریوزه ای از ناز طبیبان هیهات
دردمند تو عزیزم چه کند درمان را

این روا نیست که حتی به گمانت برسد
که من از جور و جفا می شکنم پیمان را

ناز کن باز که ناز تو خریدن دارد
کن پریشان سر آن گیسوی جانفشان را

پاک شو دفتر از این اشک که افشا نکنی
پیش دلدار تو داغ دل بی سامان را

مهدی از جور تو لب بسته ولی جان دلم
بشنو از قعر غزل درد دل نالان را

« مهدی رستگاری »

تازه ترین نقدها