آرایش مو، آرایش روح

آرایش مو، آرایش روح

بگذریم از این که مو چه نقشی در سلامت موجود زنده دارد. به همین ظاهر امر که بنگریم مو اسباب زیبایی انسان است و زن و مرد در نظافت و آرایش و شکل ویژه دادن به آن می کوشد؛ با این حال یک تار مو هر چه باشد مایه زیبایی نیست و برای شکل گرفتن زیبایی میلیونها تار موی نظیف و خوشرنگ و شکیل لازم است تا کنارهم بنشینند و فرم یابند و زیبایی بیافرینند. 

اما برای خلق زیبایی مربی باتجربه و ماهری لازم است چنانکه در آرایشگاهها استادان با تجربه ای این کار را انجام می دهند. سیاه در سفید و قرمز در آبی و سبز، زرد در بنفش و کج اندر راست و مجعد در لخت و… چنان می اندازند و می بافند (البته بقاعده و قانون) که از بیننده دل و دین می برد.

البته ما در همین نقطه نمی مانیم و قدری بالاتر می رویم و زیبایی را در تصویر دیگری می نگریم. آری، روح هم همین طور است؛ نیاز به زیبایی دارد و زیبایی آن به وسیله خصایل و ویژگیهای پسندیده آن است ولی آن هم مثل مو، با یک عادت و خصلت نیکو زیبایی خلق نمی شود.

یک روح آن موقعی زیباست که تمام خصائل و ویژگیها و اوصاف آن زیبا باشد و نیکو و خوشایند. البته برای نمود زیبایی خلاف آن در حد معقول لازم است ولی تشخیص خلافی که تناسب داشته باشد کار هر کس نیست. باید به استاد فن مراجعه کرد، مگر زیبایی روح کمتر از زیبایی اندام و تن است؟ 

اینجاست که به معلم و مربی اخلاق نیاز داریم و کسی باید آن مربی باشد که تصدیق زیبایی شناسی و زیباسازی را از عالیترین مرجع تربیت و آرایش گرفته باشد. 

و چنین است که پیامبر ما (ص) فرمود: «انّما بعثت لاتمّم مکارم الاخلاق»[1] یعنی جز این نیست که من برای این مبعوث به رسالت شدم که منش های کریمانه را در خوی بشر تکامل بخشم.  

[1] . مجلسى، محمد باقر (1404 هـ ق)، بحار الأنوار، 110 جلد، مؤسسة الوفاء بيروت – لبنان، ج 68، صفحه 382.