*آدم زیادی!

*دادند خبر «حسین آهی» آمد! ………………..

استاد فقید «حسین آهی» ادیب ، شاعر و عروضی برجسته ، فقط معلم ادبیات نبود ؛ بل معلم دریادل و آیینه ضمیر اخلاق هم محسوب می شد.انسانی صبور ، آرام ، گشاده رو و گشاده دست ؛ اهل مزاح و شوخی باردی و در عین حال مؤمن و معتقد به ارزشهای انسانی بود…..از گشاده رویی استاد آهی همه ی آنان که با او محشور بودند خبر دارند ؛ اما شاید خبر انفاق ها ، بخشش ها و گشاده دستی های او را نشنیده و یا کمتر شنیده باشند.یک شمّه از گشاده دستی های استاد فقید این که چهار سال پیش به هنگام بستری شدن همسر مهربانش در بیمارستان وقتی از سوی «بنیاد دعبل» کمک مالی شایان توجهی برای ادامه ی درمان همسرش شد و او از پزشکان شنید که همسر مهربانش روی بهبود نخواهد دید و به علت ابتلاء به بیماری مهلک سرطان آسمانی خواهد شد ، با صلاحدید پزشکان کلّ آن مبلغ را برای ادامه ی درمان بیمار هم اتاقی همسرش ـ که هیچ نسبتی با وی نداشتند و گفته بودند بیماری اش معالجه خواهد شد ـ اختصاص داد…..
باری ؛ من اولین بار در سال پنجاه وشش بود که استاد حسین آهی را در انجمن ادبی صبای کاشان دیدم.او همراه با خانم سپیده ی سامانی ـ غزلسرای برجسته و دختر استادان فقید شعر و ادب خلیل سامانی(موج)و رباب تمدّن ـ به کاشان آمده بودند.استاد فقید مصطفی فیضی رییس وقت انجمن ادبی صبا در معرفی و تعریف وتمجید از استاد حسین آهی سنگ تمام گذاشت و بیش از آن مقدار را استاد حسین راجع به شاعر همراهش سپیده ی سامانی بیان نمود.استاد حسین و خانم سامانی در آن جلسه از انجمن ، غزلهایی بس فاخر و زیبا خواندند که بسیار مورد توجه اعضای انجمن قرار گرفت.به یاد دارم که سیدرضا محمدی نوش آبادی شاعر معمّر و امّی و طنّاز کاشانی به مناسبت حضور استاد حسین و خانم سامانی در انجمن ادبی صبا ، رباعی ذیل را فی البداهه سرود و تقدیم آنان کرد:
دادند خبـــر «حسین آهی» آمد
آن زبده ادیب فحل و داهی آمد

بــا همرهی «سپیده ی سامانی»
با زور نه بلکه دلبخواهی آمد!

من استاد حسین را دیگر ندیدم تا این که پس از پیروزی انقلاب اسلامی و در سال شصت به عنوان مشاور ادبی مجله ی جوانان امروز در تهران مشغول به خدمت شدم.یک روز از استاد فقید مشفق کاشانی که به دفتر مجله تشریف فرما شده بود جویای حال استاد آهی شدم.استاد مشفق فرمود: حالش خوب است و مثل همیشه در انزوا به کارهای تحقیقاتی اش ادامه می دهد.سپس افزود:در صفحه ی شعر این هفته ی مجله ، اثری از آقای رضا عبداللهی دیدم ؛ آیا با او در ارتباطی؟ گفتم: بله ؛ او هرماه یکی دوبار به دفتر مجله می آید.استاد مشفق فرمود:از او جویای حال آهی شو که نسبت فامیلی باهم دارند و گویا باهم پسر خاله اند.بسیار خوشحال شدم و پس از رفتن استاد مشفق ، با رضا عبداللهی تماس گرفتم وقرار گذاشتیم تا همراه او که رفیق گرمابه وگلستان استاد آهی بود به دیدنش بروم.آدینه روزی با عبداللهی به دیدن استاد آهی رفتم که بسیار خوشحال شد و دقایقی از خاطرات سفر به کاشان گفت…..از آن به بعد استاد آهی را بیشتر در مجامع ادبی ؛ بخصوص حوزه ی هنری می دیدم و از مؤانست با او مستفیض و مستفید می شدم.رحلت او ثلمه ای جبران ناپذیر به شاکله ی ادبیات معاصر وارد کرد.روح بلندش شاد ونام و آثارش زبانزد و جاودان باد.

*به نفع ما نبود پرکشیدن …………………
(*اثری فاخر از : اشرف گیلانی.)

به نفع ما نبود پر کشیدن به ما کشیدگیّ پر نیامد
برای بدرقه –پس از شکستن- به جز لجاجت خطر نیامد

سر بریده مانده بود و درّه! رسیده ام به قلّه تا بمیرم
شب ادامه دار ِ تا ابد شب! شبی که کم نشد که سر نیامد

به نفع ما نبود پرکشیدن ، پرنده با بهار تا نمی کرد
سوار را ندیده سر بریدند ، غبار با سوار تا نمی کرد

کجاست آن ستاره ی دل آشوب؟ که گفته بود شب،ضرر ندارد
که مشت ِ ماه ِ با ستاره های ِ شب ِ ادامه دار تا نمی کرد!

رَحِم اجاره کرد سایه تا بعد ، تمام راه نطفه را ببندد
مسیر را به سمت دره پیچاند که اشتباه، نطفه را ببندد

به نیت دخول، جاده را بست اشاره ی به کوه را بلد شد
نشست پشت ابر تا که شاید ، دوباره ماه نطفه را ببندد

برای رنج ابرها دلم سوخت که درد زایمانشان عبث بود
شب ادامه دار بی سر و ته! شبی که آرزوی مرگ، بس بود!

نه حوض مانده بود و عکس ماهی ، نه ماه مانده بود تا بزاید
خبر رسید و شانه ها شکستند: که تا سقوط ابر، یک نَفَس بود!

بلندتر شدم که پا بگیرم ، زبان سایه رفت در دهانم
اشاره کرد: هیس! حرف کافی ست! تمام شد جسارت بیانم

کدام لکّه ی ندیده آب است؟ کدام لکّه وحشت سراب است؟
چقدر تشنه بود دستم اما ، شکسته بود خواب استکانم!

گذشته آب از سر بریده ، هوار روزگار را شنیدیم
بلندتر شدیم تا بخندیم که هق هق بهار را شنیدیم

به نفع ما نبود پرکشیدن ، همین که خواستیم پا بگیریم
همین که بال هایمان به هم خورد ، صدای انفجار را شنیدیم!

درودو سپاس بزرگوار

دستمریزاد عزیز زیبا و قابل تامل است گرامی

🙏🙏🙏🙏

درود بر شما بزرگوار
استاد خوش عمل کاشانی ارجمند
مثل همیشه زیبا و خواندن
درپناه خدا از هر گزندی در امان باشید
👏🌹👏🌹👏🌹👏🌹👏💐🌿🍃

درود استاد خوش عمل بزرگوار …
با زبانی ساده و دلنشین دردهای قشری از جامعه را به نظم در آورده اید، اما استاد جان ما که شنیدیم و خودمان نیز به شکلی دیگر درگیریم لیکن ای کاش مسولین محترم نیز گوش شنوایی داشتند …
در ضمن تمام خاطراتی را که به اشتراک می گذارید با علاقه فراوان می خوانم و لذت می برم …👏👏👏💐💐💐

درود استاد خوش عمل گرامی

چقدر این اثر تلخ و واقعی بود و دامن گیر اقشار کثیر جامعه

درود بر شما و این اثر ناب
👏👏👏👏❤️❤️❤️🌹🌹🌹