اعتکاف

نمی‌رسد به عشق، نمی‌رسد به قاف، کسی که با خودش، نبوده در مصاف
کسی که با خودش، نبوده در مصاف، نمی‌رسد به عشق، نمی‌رسد به قاف

به گامِ استوار، بدون هیچ شکّ، همیشه نقدش است، چه رستگاری‌ای!
پناهد آن که با، خلوص و معرفت، به قاف و شین و عین، به عین و شین و قاف

سرشتت است اگر، همیشه حقگرا، نمی‌گریزی از، خودت چرا؟چرا؟
مگر نه اینکه هست، گرایشت به حق، نیاز مُبرمش، گریز از انحراف

پلشتی از دلت زدوده‌ای مگر، که داو عشقت‌ست، به خیرگی به دست
مگر رسیده کس، به عِزّ بندگی، بدون معرفت، بدون اعتکاف

به خیرگی غرور، نورزی ای غیور، به دیدگان کور، به بارگاه نور
رسیده کی مگر، کسی که زبده با، شراب معرفت، نکرده سینه صاف

مگر نه با خلوص، فقط توان رسید، به بزمگاهِ دل، به اوج عرش عشق
عزیز جان من، خلوص اگر تو راست، به خویشتن ببال، به همتت بلاف

کجای قصّه‌ای؟ که بی‌خیالی از شرارتی که در، هوای نفست است
دریده چشم اگر، هماره نفسش است، خلیل دشنه را نمی‌کند غلاف

ببر به حق پناه، وقور و سر به راه، وقور و سر به راه، ببر به حق پناه
پیاده ره بپو، برو به نزد او، که نزدش از تو سر، نمی‌زند خلاف

به چشم شعله‌ور، به خویشتن نگر، صلا زدت اگر، دلت بپر بپر،
طواف دل اگر نکرده‌ای، تو را چه طرف از این کنی، تو کعبه را طواف

سلام ده به عشق، زمام ده به عشق، زمام ده به عشق، سلام ده به عشق
نشین به تخت بخت، که از عذاب سخت، به ساز و برگ عشق، مگر شوی معاف

نمی‌رسد به عشق، نمی‌رسد به قاف، کسی که با خودش، نبوده در مصاف
کسی که با خودش، نبوده در مصاف، نمی‌رسد به عشق، نمی‌رسد به قاف