محفـل عشاق را ، شد صحنـه گردان ؛ مصلحت
فتنه ، گـر گشتـآور چـرخ سیاست بـاره هـاست
بـالـش خـورشــیـد را ، آتش زد ؛ آلاینـــدگـــی
مهررخشان ، الاسف ! در سینه ءسیاره هـاست
ورنه چون ؟ریزدشرنگ؛ازنای صهبایی، دو رنگ
کـی ! حـریـم مجتبـایی ، مکمــن غـداره هاست
شنقصت را ، عو عوِ نای معـاویه است ؛ سوخت
یـار سقـف آوار کن ، در جــرگـه ء آواره هاست
درجهان خدعت ، عشق، از کرسی خدمت فتاد
زانکه روح افـزا ، شود جانکاه ؛آتشپاره هـاست
غافـل از افسـانه ی اکسیرها ، داروغـــه است
گر،دروغ افتددرآب؛ افشانه اش،فواره هاست
دل کجا منزل کند ؟ پس وادی ایمـن چه شد ؟
روضـه ء گل ! در تیـول پـاپتی پتیـاره هـاست

کاربرانی که این شعر را پسندیده اند (12):

طارق خراسانی

لیلا دهقان منشادی

خدیجه زینالی (مهربانو)

ناحیه کاربری

ثبت نام در شعرپاک

کتابخانه

صور خیال در شعر فارسی

بیان و معانی

هنر مقدس

مکتب های ادبی

مشاهده تمام کتاب‌ها

سخن دل

باید که زیبایش کنم طاووس بی پر را
باید بیاندازم به زیر پایم این سر را

چیزی نمانده از پرنده های جسمی سرد
باید ببارم بر تنم پایان اذر را

تا گاوهای چاقِ دیگر را نبلعیده
باید که قربانی کنم این گاو لاغر را

قیصر کنار مردم نامرد خواهد مرد
اینجا برادر میزند خنجر برادر را

باید تبر اورد وقتی که تناور شد
تیغی نمی برد سر سبز صنوبر را

دریای طوفانی و کشتی غرق در لنگر
باید به سمت این شناور برد بندر را

دشتی که شد گلخانه از گل های تزئینی
گم کرد جای لاله های سرخ پرپر را

دیگر حریف لشگر بربر نشد دیوار
باید که کند و چاه و خندق کرد سنگر را

در کشوری که رهبرش شد بیش از سرباز
باید که قربانی کند سرباز رهبر را

وقتی که جاء الباطل از پهلوی حق افتاد
باید که باور کرد هر دنیای دیگر را

دستان سرد تفرقه از خاک بالا زد
در خویش می بلعد زمام و نام کشور را

اینجا کسی حرف مرا هرگز نمی فهمد
باید بگیرم گوشه ی دامان مادر را

« برهان جاوید »

تازه ترین نقدها