تضمین غزل استاد سخن سعدی…

اگرم تمام دنیا به سفر جواز باشد
جهت تو جسم و جانم همه پیشتاز باشد
که به خلوت نیازم نه نشان ناز باشد
شب عاشقی است یلدا شب سوز و ساز باشد

شب عاشقان بی‌دل چه شبی دراز باشد”
“تو بیا کز اول شب در صبح باز باشد

نظری در آرزویم به فدای چشم مستت
به ملامتم اگر هم بنواز ناز شستت
بکشد به هفت بندم خم زلف بی گسستت
خوشم این چنین که گردد دل تنگ پای بستت

عجبست اگر توانم که سفر کنم ز دستت”
“به کجا رود کبوتر که اسیر باز باشد

خجلم  به تشنه پویی شده ام غبار کویت
که بنوشم اندک اندک می صافی از سبویت
هم ازین خمارمستی بشوم ترانه گویت
قسمت دهم خدارا که ببندی ام به مویت

ز محبتت نخواهم که نظر کنم به رویت
که محب صادق آنست که پاکباز باشد

به بلای بی حسابم بنشان و مبتلا کن
دل داغ پرورم ده غم آتشین عطاکن
به سه کنج بی نوایی به نوایم اشنا کن
نفسی که مویه دارم به دمی گرانبها کن

به کرشمه ی  عنایت نگهی به سوی ما کن”
“که دعای دردمندان ز سر نیاز باشد

ثمر اورد چگونه دل خون دیر جوشم
سحری بهار آور برسد مگر سروشم
بدهد زبان سرخم ببرد حواس و هوشم
که به غیر این خمارم چه عجب اگر خموشم

سخنی که نیست طاقت که ز خویشتن بپوشم”
“به کدام دوست گویم که محل راز باشد

مهی و منیر کامل نه فقط هلال باشی
که به جلوه ای جلالی صفت جمال باشی
به چه کس شبیه هستی؟ کس بی مثال باشی
تک عالمی و آدم یک اهل حال باشی

چه نماز باشد آن را که تو در خیال باشی”
“تو صنم نمی‌گذاری که مرا نماز باشد

دل سنگ آب کردم چو تو دوست می گرفتم
بله عشق باب کردم چو تو دوست می گرفتم
یکی انتخاب کردم چو تو دوست می گرفتم
که به جان خطاب کردم چو تو دوست می گرفتم

نه چنین حساب کردم چو تو دوست می‌گرفتم”
“که ثنا و حمد گوییم و جفا و ناز باشد

سفرت دراز بادا ره جان بجوی سعدی
بدوی به پا و سر هم نظری بپوی سعدی
غزلی سرای و رو کن دل تو به توی سعدی
نه که پشت و رو ندارد گل پیش روی سعدی

دگرش چو بازبینی غم دل مگوی سعدی”
“که شب وصال کوتاه و سخن دراز باشد

شب همنشینی ات خوش به صفای همتباران
چه سروده ای که نو شد صفحات لاله زاران
برسند پیش پایت سحر از سفر سواران
برسی هم از حقیقت به قرار بی قراران

قدمی که برگرفتی به وفا و عهد یاران”
“اگر از بلا بترسی قدم مجاز باشد

تضمین غزل استاد سخن سعدی شیرازی
محمدیزدانی جوینده