دلشده

از خانه برون آمد ، سرگشته بس مفتون
چون قیس بنی عامر ، مجنون تر از مجنون

سر بر کوی لیلی داشت ، می رفت از آن سامان
می رفت به دست گیرد ، یک گوشه ی آن دامان

دل خسته و بس رنجور ، دل بسته به دیدارش
شاید که به چشم خود ، بیند رخ دلدارش

از بخت خوشش دلدار ، یک لحظه به بام آمد
مهتاب به پاش افتاد ، از بهر سلام آمد

چون پنجه به زلفش برد ، پیچید نسیم در آن
شد عِطر گُل و سُنبل ، در جان هوا مهمان

رویی چو قمر زیبا ، زیبا چو قمر رویش
دل برده ز او این بار ، پیوسته دو ابرویش

با غمزه رها می کرد ، از ناوک مژگانش
تا بلکه شکار افتد ، از تیزی پیکانش

از لعل لبش می ریخت ، باده به دل مستان
در حسرت یک بوسه ، دل سوخته گان آن

با دست اشارت کرد ، تا سوی نگار آید
از شعبده ی عشقش ، یک چشمه بکار آید

اما چه کند مجنون ، بس محو تماشا بود
چون سنگ چنان ثابت ، گویی پی حاشا بود

انگار طلسمش کرد ، جادوی دو چشم یار
هرچند به او می گفت ، دلدار قدم بردار

یک شهر همه حیران ، چشم دوخته بر کارش
شاید به شتاب آید ، او در پی دلدارش

اما همه ی یاران ، با گوش شنیدند این
این نغمه رویایی ، شاید ز لب پروین

می گفت به خود هردم ، شبگرد سر کویش
بی تاب تر از آنم ، یک گام روم سویش

بس غرق تماشا بود ، بی جان فتاد از پا
محو رخ آن دلبر ، رفت دلشده از دنیا

محمد رضا شرعی
شبگرد
بهار ۹۹