رجز

سلام بر مانای نازنین
♡♡♡
بگذریم
از مضمون اثر که خود داستانی بلند است و
واگویه ای لایه به لایه
که مجالی نیست
برای تفسیر و بسط این اثر زیبا
و اما
ابتدای شعر بسیار جذاب و محکم است
گوئی بی تردید
فرمان می راند به مخاطبش
و بدون اغماص گاهی تشر می زند
♡♡♡
لیکن از یک سوم به بعد
این حالت تحکم
جای خود را به توصیه ای ملتماسانه داده
و در نهایت ◇◇◇
در یک سوم پایانی
به درد دل می انجامد
و گاهی اقامه دلیل
بر این شِکوه
◇◇◇
که در سه خط پایانی
دوباره گُر گرفته و این حسن ختامی زیباست
که جلای تازه ای به شعر میدهد
و پایانبندی شرینی دارد
♤♤♤
هنوز در هوای “شرجی چشمانش” پرواز نکرده‌ای
که تیر نگاهش دو بالت را بدوزد
“و” عمری مضحکه‌ی سنجاقک‌ها شوی!
◇◇◇
اما تو نیز طلب جام می مکن
از ارغوان لبانی که
مرا مویه‌سرای این “محنتکده ساخت”.
آه… چه می‌گویم؟
◇◇◇
او را بشناس:
بعد در حوض توهمت شیرجه بزن
“چشمان زیرکی” که محترمانه
به آفتاب نگاهش زل می‌زنی و
می‌گویی:«من از شرق انتظار می‌آیم»
خانم “من است” او
♡♡♡

سلام
تقریبا همه ما می دانیم که مانا شعرهایش بدجوری به دل می نشینند . اما علت آن را ممکن است ندانیم. من فکر می کنم اگرچه دایره معرفتی شعر مانا گسترده است اما خودمانی ست . یعنی او دست روی نقاط آشنای روح آدمی می گذارد . خوبی شعرمانا این است خواننده را با خودش روبرو می کند و این اعجازی ست که باعث واکنش عجیب مخاطبان میشود . چون ناگهان در میابند که خلع سلاح شدند و راهی جز تسلیم ندارند . از طرفی مانا شعرهایش را زندگی کرده . مثلا همین شعر داستانی از زندگی خود اوست . او ادا و اصول در نمی‌آورد بلکه ماییم که سعی کردیم ادای او را در زندگی در بیاوریم و نتوانستیم. مانا خودش است و همین اعتماد به نفس سبب شده شعرهایش و کارهایش مقبول طبع عام و خاص قرار گیرند . شعر مانا آیینه تاریخ و اسطوره و عشق و اعتراض است . حتی وقتی رجز میخواند همه با او یکصدا و همذات میشویم و نسبت به آن شخص کذایی حس تقابل داریم که چگونه به قلمرو مانا دست دراز کرده ؟
هنر شاعر در این است که کلمات را در جهت زیباتر گفتن استخدام کند و بتواند در نیوشنده شور و انقلابی برانگیزد . و این کمترین کار ماناست.
و سخن را اینجا تمام کنم فضای این سروده فضایی بشدت مردسالار بود . هرچند نزاع آن بر سر یک زن بوده اما با آن طرف شخصیت شاعر آشنا شدیم که اگر بخواهد بر کسی غضب بگیرد چگونه خواهد شد ؟ در واقع اینجور جاهاست که به قول قدما روی سگ انسان بالا می‌آید حتی اگر مانای مهربان و باوفا باشد که شعرش آیینه دردهای ماست و سنگ صبور مشتاقان و معترضان

درود و عرض ادب مانای گرامی
اثری زیبا و لبریز از معانی بکر و از احساس درونی خلق کردید و این انتقال حس به خواننده به صورتی راز الود که خواننده را به کنکاش در معانی وا می دارد تا اسرار در پشت واژه ها با کلید واژه ها اشکار شود

با اشنایی با نقد ها و نظرات شوپنهاور بر کانت

به فرق بین تثلیث و توحید واقفی که تمام اعتقادشان به هدف مال اندوزی شکل گرفته

از شمع اجین شدن

از اینکه چه بر سر عین القضات همدانی امد

از داستان هاجر ساره و ابراهیم و حکم الهی

از سوء استفاده از دین و داستان بلعم باعور

از هوای مولیان و خیال هفت دریا

از داستان شاهزاده خانم زشت و دلقک دانای مارگارت گری

از داستانهای بهمن و فرامرز در شاهنامه

و به این خاطر جدا از تمامی ارایه هایی که موجب خلق یک اثر می شود

تلمیح در شعر مانا بخشی ناگسستنی ست که موجب خلق زیبایی شده و ذهن خواننده را معطوف خود می کند و بارانی از افکار بکر و عقیده ی انسانی را با احساسی درونی در روزمرگی ها می بارد و می رویاند و سبز می کند
👏👏👏🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺👏👏👏

درودها جناب مانا

مگر فرامرز به کدام گور سرد خوابیده است
که بهمن ناسپاس را
میانه‌دار شاهنامه
کرده‌اند؟؟؟

گرچه که این سروده پر بود از فراز های فوق العاده زیبا ولی پایان بندی آن واقعا برایم چشم گیر بود.

قلمتان همواره نویسا

تندرست و بهروز باشید🙏🌷🍃

نعش شمع‌آجین مرا از چوبه‌ی تکفیر پایین بکش
من «عین القضات» قضاوت قاضیانی‌ام
که چشم چپشان کور بود !!!!

سلام‌ مانای عزیز

دلت گُر نگرفته
از خاکستر هم گذشته است
برباد است…

در پناه خدا🌿

درود بر مهرداد بزرگوار و فرهیخته…
حظ بردم دوست عزیز ، مانا باشی👏👏👏🌺🌺🌺

مهرداد جان

بازهم مانا وبازهم خلق شاهکاری دیگر . گاهی فکرمیکنم خداپارتی بازی کرده و تو رو با آپشن هوش مصنوعی خلق کرده که ماشاالله مثل این میمونه که کامپیوتر داره این شعرها رو اینقدر زیبا و حساب شده میگه هرشعر دهها تشبیه و ضرب المثل و حرف تازه داره .داداش خودمونیم هوش مصنوعی سرخودی یا شبها نیما میادبه خوابت هرچند که نیما اگربود باید نیومد پیش مانا الفبا یاد می‌گرفت

تعظیم میکنم برای بزرگ مرد سخن و زیبایی،🌷🌹🌹

درود بر شما
یکجورایی پنبه فلسفه را زدید و از کنار عرفان بی‌نقد و بی‌پرسشگری عبور کردید. شما تاریخ را از زبان “راویان” روایت میکنید، نه از زبان خود تاریخ. به نظر من شاعر بایستی با شکستنِ تاریخ یا شکست واقعیت‌ های بظاهر تاریخی، قلم به دست بگیرد! که حال بگذریم.

اما ما به فلسفه و فیلسوفان مدیونیم:
حقیقت هیچگاه به دست نمی‌ آید. در اصل مثل افقی است که هر اندازه شما به آن نزدیکتر میشوید، او از شما دورتر میشود! “حقیقت‌جویی” الزاما رسیدن به یک “حقیقت ایدئولوژیک” و یا حقیقت محض و مطلق نیست.
بنا بر این چه اکنون و چه تا همیشه مانعی برای فلسفیدن‌های بیشتر و پرسش‌های بسیار نیست.

با اینکه شعرتان عشق‌محور است و ظاهرا مابین شرق و غرب ایستاده، اما خورشیدش از شرق طلوع میکند و در وادی عرفان قدم میزند. در واقع هم تهاجمی، هم دانای کل و هم مصلح است. (گویی شاعر یک قاضی عالم است)
با تشکر🌷

سلام و درود خدمت برادر عزیزم جناب مانا. بسیار زیبا و دلنشین سروده‌اید لذت بردم از این همه شاعرانگی نویسا مانید و شاعر👏👏👏🌹🌹🌹

درود بر شما جناب مانای ارجمند
بسیار زیبا سروده اید با دور نمایی از بهاری سرسبز
🙏🌹🙏🌺🙏🙏💐🌿🍃

درود مهرداد عزیز
شعر روایی زیبای شما با نگاهی فلسفی به انسان و رنج ها و نیازهایش جلوه ساز جهان بینی تجربی ، عاشقانه و خردگرا ست و همانطور که اول شعر اشاره به فیلسوفانی مثل کانت و شوپنهاور کردی .نمیدانم چرا وقتی شروع به خواندن کردم یاد غزل سعدی افتادم
به عین عجب و تکبر نگه به خلق مکن
که دوستان خدا ممکن‌اند در اوباش
بر این زمین که تو بینی ملوک طبعانند
که ملک روی زمین پیششان نیرزد لاش
به چشم کوته اغیار در نمی‌آیند
مثال چشمهٔ خورشید و دیدهٔ خفاش

باید همدرد با مردم بود ..درد ها را دید و شنید ..به قول خودت (غمش را گریستم و تنهایی‌اش را سرودم)..
شناخت انسان (او را بشناس ) ..در شاعرانگی ها ،زندگی پر از فراز و نشیب چون امواج اقیانوس این خود شناسی چقدر سخت است و چه راهی پر پیچ و خم تا نزدیک شدن به کمال در پیش دارد ..

زنده باشی مهرداد عزیز 🌸🌺🌷🌹

درودتان جناب استاد مانا ادیب گرانمهر 🌞
عاشقانه ی غمناکی سروده اید پر فراز و نشیب و ستودنی و بسیار زیبا 💐🌸🌺🌹☘️🌻

باور می‌کنی
که در هزار سنگر جنگیدم و کشته شدم؟؟
( نعش شمع‌آجین مرا از چوبه‌ی تکفیر پایین بکش
من «عین القضات» قضاوت قاضیانی‌ام
که چشم چپشان کور بود !!!! )

زنده باد 👏👏👏👏💯💯💯🌸🌟🌹
یاد دوبیتی زیبایی از باباطاهر افتادم :

گلی که خود بدادم پیچ و تابش🌸🍃

باشک دیدگانم دادم آبش

درین گلشن خدایا کی روا بی

گل از مو دیگری گیرد گلابش🍃🌺

پاینده باشید و سرفراز مانید و هماره درخشان
🌱🌹🌹🌹🌹🌹🌱

شاعر توانا
ادیب فرهیخته
مهرداد جان مانا
خواندن شعرهایت را بسیار دوست دارم و لذت مضاعف برای من خواندن نقد های بعد از آن است .
گفتنی ها را آنان که صاحب علم هستند و ید توانایی در نقد بررسی دارند گفته اند و من خود را در آن حد نمی بینم که چنان بگویم و چنان بنویسم .
تنها حرف دل است که می ماند با تو بگویم که بس بی تاب است و بی تاب
خاطر مبارک هست در چند پیام گذشته که بنده را مورد لطف قرار داده بودید فرموده بودید مگر می شود شاعر را از روی شعرش شناخت ؟ و یا چقدر شما را می توان از روی شعر هایتان شناخت ؟
آری ای دوست
مگر نه آنکه شعر بیان احساس شاعر است که از درون فوران می کند و بیرون می ریزد و چون سایر هنر ها برای مشترک ماندن بین سایرین چهارچوب می گیرد .
نظم و نثر ، نت و بوم رنگ
مهرداد نازنین این شعر زیبا در بیان زیبایی و عظمت و کرامت زنی است که تو در نی نی هر نگاهت می جویی اش و این شور و اشتیاق را که در تو و منحصر به توست به زیباترین واژه ها که به قولی از دایره ی لغات قوی تو سرچشمه میگیرند به تصویر می کشی .
با این تفاوت که :
نگاه تو خاص است
بیان تو خاص است
شعر تو خاص است
و خوب تر آنکه هر کسی از ظن خود با تو یار می شود و پا به پای تو تا پایان راه می آید . و به غیر از زیبا اندیشی و ظرافت بیان شجاعت بیان هم در اشعار تو هویداست
هر چند بیزار از سیاست هستم چه اسلامی و چه غیر اسلامی که پیرو آن شیرین سخنم پیش از این گفته بود : من قطاری دیدم که سیاست می برد و چه خالی می رفت . ولی تو بی باک تر از آنی که در حصار ذهن بمانی و درد را بیان نکنی آن هم چگونه ؟! به شکلی که خواننده ات آن را از دریچه ی چشم تو ریز و نکته سنجانه تر می بیند .
مهرداد جان سخن کوتاه کنم که نوشتن از تو و شعر تو در حد چند سطر نیست .
و اگر به گزاف سخن گفته ام مرا به بزرگواری خویش ببخش که :
دل شبگرد خوش از لذت بودن با تو
دفتری دارد و خطی و حرفی مانا

سایه ی مهرت بر ادبیات این آب و خاک ماندگار
و امیدوارم روزی برسد که با ترجمه ی اشعارت ، جهان را از لذت خواندشان بهرمند کنی

سلام و ارادت‌ها آقا
به‌به! عالی عالی عالی 👌✔️☀️🌷
عزیز‌کرده‌ی گریه‌هایم…

شعرهای شما کلا غیرقابل پیش‌بینی هستند!
لذت بردم ✌️💚❤️

من «عین القضات» قضاوت قاضیانی‌ام
که چشم چپشان کور بود !!!! )
جز تحسین این اثر فاخر به لهجه ی فقیر کویری چه بگویم