زندگی

چشمش که می خندد،
خود را به خاطر می آورم :
درویشی نان جو فرو برده در آب
پای نهری در گلستانه
سوژه ی سرود سهراب !!
یا سرداری در قا…. ( گفته اند به تاریخ پا بگذاری قلمت را قلم می کنیم ! )

موری بودم که سیلاب شبنم ،
خانه ام را برد
از خاتم بوسه اش اما
سلیمان بادها شدم
فقیری بودم
که کامم از خیال چشمه خشکیده بود
مربای تمشک لبهایش را سر سفره ی ویارم گذاشتم وُ
به این شعر رسیدم
که همتای اشک اوست.
…
از آتشکده ی تنش ، فروغی بر می گیرم و به جنگ قندیلها می روم
در گلویش پرنده ای ست
که نام کوچک مرا می داند
وقتی صدایم می کند ، یقه ام بوی رازقی می گیرد :
شب از موهایش مشتق می شود
آفتاب از دستهای اش !

نامش …. ( به این باد خبرچین اعتمادی نیست )
نامش گلی ست
که از خون سربازان بی وطن روییده ست
در لهجه ی لطیفش رودهای سرگردان به هم می رسند.
و بینی اش خرگوشی ست
که بساتین سرود مرا بو می کشد !
..
خانمم خالی دارد به رنگ خیال
شاید محبوب سلمان او را بشناسد
چرا که هر دو
زمانی در کارگاه شاعرتراشی تقدیر ،
طره های خیس گیسشان را به دست واژه ها داده اند .
[ کاش پژمان ازین رویای رنگی
با کلماتش فیلم می گرفت … ]
خانمم خویشاوند همه ی خورشیدهاست

نگاهش می کنم
انگار راز مرا کسی در گوش توفان سروده است
انگار پیش از گلی ، هرگز گلی در این مرغزار مصیبت
سر به دامان نسیم نگذاشته است
صفای قدمش
دلیل سماع سبزه زاران است
و موهای وحشی اش که سماجت شب را باور نکردند.
..
اگر این شعر را ادامه دهم
به استوای دستانش می رسم
که یخساران یأس را بخار می کند
در سینه ی چپش حکیمی ست حاذق
که هرشب پیش از خواب
نبض تمنای مرا می شمارد
به بوی تنش، مانای دو جهان شدم
که آغوشش جهان ناشناخته ی خوابهاست
اگر این شعر را ادامه دهم،
سروهای مانکن روستا
از حسادت اندام خوشتراشش ،
سر بر آستان تبر می گذارند
همینم بس
که من همان یکه سوار موعود خوابهای اویم
که از مشرق گریه هایش
طالع این آسمان بی شاعر شدم.

دوستش دارم💝💖💗❤🧡💛💚💜💙
و این آغاز دفتر جدیدی ست
به رنگ دریا
که شعر من و اشک او به هم می رسند.

کرمانشاه ۲۸ مرداد ۹۹