زمستان غم

شبی خواهم گذشت
از کوچه پس کوچه های خاطره
چه تنها و
چه غریبانه
در گریزی از مرزهای ما بودن به خلوت من
از روشنایی ما به تاریکی من
از زلال روح به تیرگی تن
شبی خواهم گذشت
از این دالان تاریک بی انتها
که منیت خویش را
سالها پیش از این
بر صلیب ما بودن مصلوب کرده ام
شبی خواهم گذشت
از این شیار تنهایی
درگریزگاه لب هامان
برای بوسه ی آخر
که دیگر کوبیدن هاون شهوت
موجب تبلور ذرات لذت
در ما نمی شود
من چون تو
و
تو چون من
عصیان زده از ما بودنی نافرجام
به غارهای تاریک درون خویش خزیده ایم
سرمای زمستان زمان
سرمای زمستان دوران
سرمای زمستان قرن
سلول به سلول ما را خشکانده
ما بیزار از فغان
ما بیزار از شیون
ما بیزار از ناله
در قبرهای خود ساخته ی خود
به ابدبیتی خود ساخته
پناه برده ایم
امیدی به بهارمان نیست
ریشه هامان
گرمایی را نخواهد چشید
و ما گوش به زنگ
دمیدن اسرافیل
در صور شادی
ناکام می مانیم
ما از دو چشم روشن گریان گریختیم)*
از خنده های وحشی طوفان گریختیم
از بستر وصال به آغوش سرد هجر
آزرده از ملامت وجدان گریختیم )

آه ای انتظار
آه ای انتظار
ای نیامدنی به راه ها مانده
ای سپیده دم سر نکشیده
به کجای این جدول زمان و مکان وا مانده ای
که پای رسیدنت نیست
انتظار تو توهمی بیش نیستی
برای رسیدن به فرداهای بهتر
برای رسیدن به روزهای پر امید
برای رسیدن به روزهای سرشار از سرور
که بی دغدغه ی نان و آب
که بی دغدغه ی بودن و نبودن
تن های برهنه ی خود را
در عصیان لذت رها سازیم
انتظار تو توهمی بیش نیستی
برای ذهن های درگیر نقش
برای ذهن های درگیر ریتم
رای ذهن های درگیر واژه
سر در لاک انزوای خود فرو می برم
که خاموش ماندنم
بهتر از هیاهوی بی حاصل دیگریست
چون شبگرد دیار شب

محمد رضا شرعی
شبگرد
بهمن ۹۹

پ ن * یادگاری از فروغ فرخزاد ، با اندکی تغییر در ضمیر

زمستان سخت ، کرونا ، بیکاری ، مرگ عزیزان
چه تلخ بود و چه جانکاه