مخمس بر غزلی از سعدی

در حادثه ی طوفان فانوس دل مایی
کشتی نجات من در ساحل دریایی
آرام نمی گیرم کارم شده رسوایی
“هر کس به تماشایی رفتند به صحرایی
ما را که تو منظوری خاطر نرود جایی”

عاشق شده ام من را دلخواه نمی داند
این راه بلد من را گمراه نمی داند
خورشید نگاهش کن تا ماه نمی داند
“یا چشم نمی بیند یا راه نمی داند
هر کو به وجود خود دارد ز تو پروایی”

در برکه ی قلب من عکس قمر افتاده ست
یوسف شده ای بی شک جانت خطر افتاده ست
نیرنگ زلیخایی در هر گذر افتاده ست
“دیوانه ی عشقت را جایی نظر افتاده ست
کانجا نتواند رفت اندیشه ی سودایی”

پیمانه ی عمرم را با هر نفس اکسیدی
آن گاه که بر قلبم نوری شده تابیدی
شرمنده ولی این جا محکوم به تبعیدی
” امید تو بیرون برد از دل همه امیدی
سودای تو خالی کرد از سر همه سودایی”

گفتند رقیبانم گور پدر عقلش!
دلداده به دلداری این هم ثمر عقلش!
بنشین و تماشا کن هی بر ضرر عقلش!
” زیبا ننماید سرو اندر نظر عقلش
آن کش نظری باشد با قامت زیبایی”

در حسرت دیدارت پنهان شده در غاری
یا در طلب کویت در برزن و بازاری
گشتم که نشانی را پیدا کنمت آری
” گویند رقیبانم در عشق چه سر داری؟
گویم که سری دارم در باخته ی پایی”

ای یار تو را خواهم دزدیده، نهانم ده
فریاد بر آوردم می خوانمت آنم ده
بازیچه ی تقدیرم راهی تو نشانم ده
” زنهار، نمی خواهم کز کشتن امانم ده
تا سیر ترت بینم یک لحظه مدارایی…”

تا سنگ صبوری دل از هر گله آسوده ست
آواره ی چشمانت از زلزله آسوده ست
ویرانه شود یا نه از غائله آسوده ست؟!
” در پارس که تا بوده ست از ولوله آسوده ست
بیم است که برخیزد از حسن تو غوغایی”

گمگشته و حیرانم جانا به سر زلفت
بیمار و پریشانم دردا به سر زلفت
از خویش بپوشانم حالا به سر زلفت
“من دست نخواهم برد الا به سر زلفت
گر دسترسی باشد یک روز به یغمایی”

معصومه بیرانوند
۱۴۰۲۰۲۰۴