کیمیا هفده

درود و احترام شاعر فرهیخته  محمدرضا شرعی “شبگرد”
نخست حضورتان را در انجمن شعر پاک به سهم کوچکم گرامی می دارم و خیرمقدم عرض می کنم امیدوارم چند کلمه ای که برایتان می نویسم سراغازتعامل ادبی بین این حقیر و جناب عالی باشد
برای نخستین بار  چند شعر از قلم توانایتان با اشتیاق خواندم و لذت بردم
اگرچه
مضامین بسیاری از اشعارتان تکراری و در گذشته است زبان
اشعارتان در برزخ است جاذبه ندارد
اما تنوع موسیقی در کلام را  پسندیدم  سه غزل از شما خواندم که ضرب اهنگ هر یک متفاوت بود این نکته در نظرگاهم مثبت است نشان از تسلط شاعر دارد
اما
متاسفانه
در مواردی
از هجای کشیده در میان مصراع سود برده اید
   در پیشنیه ی ادبیات کهن مرسوم نیست  وسط مصراع بحوری که اجماع استادان ادبیات  در دوری بودن انها نیست
هجای
کشیده معادل بلند بیاورند
حضرت عالی در بحر هزج مثمن که از بحور دوری به حساب نم
: ی اید وسط مصراع پایانه محسوب داشته اید مانند:
بتاب ای ماه عالمتاب ، که روشن می کند رویت
نه تنها خانه ی دل را ، که هم قصر امل ها را
در کیمیای چهارده با این مطلع
تصاحب کن به زیبایی ، همه شعر و غزل ها را
که شیرین کرده وصف تو ، همه قند و عسل ها را
  هیچ نیازی به وجود چنین حرف ربطی در مصراع اول نیست
ابتدا گمان کردم سهل انگاری است در ادامه دیدم با
(عشق) و (مهر)
هم چنین کرده اید
دلم از کیمیای عشق ، خلوص تازه پیدا کرد
جدا کن با نگاه مهر ، شبی اصل و بدل ها را
همان
متاسفانه در پیگرد  موارد دیگری از گرفتن:
هجای بلند از کشیده یافتم
کیمیای پانزدهم
مطلع
وقتی که دلتنگ توام کاری ندارم
جز اشک ریختن از دو چشم بی قرارم
در بحر
رجز
مستفعلن مستفعلن مستفعلن
فع
یا
مستفعلن مستفعلن مستفعلاتن
در کلمه ی (ریختن)
هجای کشیده معادل بلند توجیه پذیر نیست
ارادت و سپاس

درود بر شما جناب شبگرد

طبع تان چون چشمه ساران جاری🙏🌹

درود زیباست
🌹🌹