گوش زنگ

گوش زنگ

مسیرِ جاده از فرعی به اصلی
همچنان لغزنده و باریک
زمان یخ بسته ، جوّ سنگین ،
زمین تیره تر از تاریک
تمام خاطرات این چهل سالم ،
درون کوله پشتی می کشم بر دوش
دهانِ گام هایم،
می نوردد خطِ قرمز را
اگرچه سوز بهمن در سرش کولاک ،
و سد کرده عبورم را
ولی من، شاعر نسل بهارانم
نگاهم چشمه ی حق است و
خودکارم، روان، غلتان
به دستم قوطی کبریتی از گوگرد زرتشتی،
که از پیشینیان میراث ،
به آتش می کشم اسپند،
تا ابن ریشه ی فصل زمستان را بسوزانم
هم اینک گوش زنگم باش
که طعمِ سیب سرخِ سفره ی هفت سین امسالم
تفاوت میکند با سالهای پیش
اگر باور نداری
تا بهاران صبر باید کرد

پینوشت:
زمین لغزنده ره باریک
افق در دیده ها تاریک
و هر دم خط کشی ها
می کشد بر چشم عابر
سایه ای با رنگِ قرمز
طرحی از هشدار!
ولی من با زمانه
وعده ی دیدار
اگر ویراژ و گه قیقیاج می رانم
هوا مسموم و جوِّ آسمان سنگین
و حجم جاده را
آلوده ذراتِ معلق کرده ناسالم
دلیلش؟
کوچ هجرت گونه ی
حتی کلاغان است
ولی این سینه،
دور از گاز گلخانه
تنفس می کند
بی ماسک و بی پروا
گذرگاه عبورم را
کنار جاده، آدمهای برفی
گشت نامحسوس
و حتی تابلو از راست باید راند
برایم گشته بی مفهوم
فقط باید برانم
دیر خواهد گشت
می دانم