رباعیات 364 ــــ 388 حرف ” گ”

.
364
گر جام تو پیمانه شود، نیست عجب
دل عاشق و دیوانه شود، نیست عحب
در چله نشینی، به شرابِ تو وضو
محراب چو میخانه شود، نیست عجب
365
گر حرکت سایه از عبور من و توست
نمناکی آسمان، بخور من و توست
پس خاک که دستش به سوی ابر دراز
در باور خورشید، غرور من و توست
366
گر در تو شدم محو، به لب کاستی ام
با گیسوی الهامِ خود آراستی ام
افطار و اذان و ربنا یادت هست؟
می خواستمت، ولی نمی خواستی ام
367
گر روسریت جرم، غزل کن بر چوب
یا رباعی از شاعرمان شهرآشوب
حوای تو گر فروغ فرخزاد است؟
در شأن تو نیست ، فطرتِ نامطلوب
368
گر سرو رباعی ام دلش بید شده
ترسیده و یا، دچارِ تردید شده
در بین زمین و آسمان حلق آویز؟
یا جورِ زمانه باز، تمدید شده؟
370
گر طالبِ معشوقِ زمینی شده ام
عاشق به ، نگاهِ نازنینی شده ام
هرچند ازآسمان ، نگشتم غافل
با دیدن زلفش ، این چنینی شده ام
371
گرما زده بودیم که مهشید آمد
با وعده ی نور و رنگِ فرشید آمد
این بار فریب رنگ و رویش نخورید
گر توبه کنان به تخت جمشید آمد
372
گر مزه ی هر رباعی ام شیرین است
از طعم لبِ شاعر ما سیمین است
جمعی توچه خوش سلیقه هستی، ایول
آن هم که نمک داره لبِ پروین است؟
373
گفتا به کنایه، زندگی گشته سراب
از هیبتِ یخ فروش و آن هم درخواب
گفتم که هوا گرم، به چندش دادی؟
گفتا نخریدند و تمامش شد آب
374
گفتم که پنگاهِ منی؟ گفتی، ها
گر گل بشوم، چون چمنی ؟ گفتی، ها
گل گشتم و هنگام عمل، گفتی ، نه
گفتم نکند تو دشمنی؟ گفتی، ها
375
گفتی به صفا آمده ام، با ما باش
درمحفلِ بی ریایِ ما، آقا باش
گفتیم قبول و سر سپردیم چه بد
آقا که نشد،رها شوم، ما را باش!
376
گفتی رو تو، من حساب کنم ؟ گفتم، ها
اشعار تو رو کتاب کنم ؟ گفتم، ها
گفتی که جواز و خرج آن، گفتم، نه
گفتی که میگی ثواب کنم ؟ گفتم، ها
377
گفتی که پلشتی تو را پاک کنم
شیطان درون سینه را چاک کنم
ابلیس زمانه بودی ومن درخواب
بیدار شدم، تفکرت خاک کنم
378
گفتی که نمادِ سروِ شیراز شوم
یا همچو کبوتری به پرواز شوم
یک دست تو اره بود ودیگر سنگی
هیهات دمی با تو هم آواز شوم
379
گلرنگترازمی ام، دهان می خواهم
در ساغرتن غلغل جان می خواهم
آن قدر پر از حرفم و لبریز سخن
سوسن چو شوم باز زبان می خواهم
380
گل گفتی و اندکی شنیدن هنر است
بی بال به آسمان پریدن هنر است
از شیر نپرسید چرا دربند است
موزی شدن و گره جویدن هنر است
381
گویند خزان، بهار عاشق شده است
لبریزِ غم و دردِ حقایق شده است
در باور من، نگنجد این تغییرات
نفرین شده ی اشکِ خلایق شده است
382
گویند زمان ما، دگرگون شده است
لیلای زمانه عین مجنون شده است
هرگز نزنم برهنگی را هاشور
شاید که جهان، دچار افسون شده است
383
گویند همه، مرید حافظ هستند
با آنکه در میکده ها را بستند
این قوم دغل، روی ریا کرده سپید
در خلوت خود کنار ساغر مستند
384
گیسوی تو دیدم هوس شب کردم
از گرمی و سرخی لبت تب کردم
با قوسِ دو ابروی تو ماه ام نو شد
لبخند زدی و درک مطلب کردم
385
گیسوی تو، رویِ شبِ یلدا کم کرد
از گرمی آغوش تو دریا دَم کرد
از چشمه ی خشک واژه ها فهمیدم
قد قامت تو سرو قلم را خم کرد
386
گیسوی شب و سکوت یلدائی تو
در ساحلِ عشق، موج دریائی تو
فرزین زمان، اگر تو را شطرنجی
در دیده ی من، چو قلعه پیدائی تو
387
گیسوی غزلبانوی ما باز شده
جان می طلبد فدا کنی ناز شده
لازم شده اسپند در آتش ریزم
انگار که دلگشای شیراز شده
388
گیلاسِ پر از سرکه، که تقصیر نکرد
سنجد، سمنو، سیب، مرا سیر نکرد
تا کی بمکم سماق؟ حاجی فیروز
سنبل تو بگو! سکّه مرا پیر نکرد؟