بارانِ آه

بر سنگهای سردِ منقّش
افسوسِ دیوِ جنگلِ ابر است
وردِ زبانِِ تلخِ گلایول ها

پانزده واژه ( همراه با حروف اضافه ) شاکله ی این شعر را بنا نموده اند که در سه سطر گسترده شده است و لذا مناسب ترین جوانب را برای عرضه ی شعری کوتاه و مفید دارد
آن هم در محتوایی که بسیار جای حرف و حدیث دارد ولی شاعر به اتکای تجربه و مهارت بالای خویش شروع و پایان را بی رحمانه برگزیده است و برای تأثیرگذاری بیشتر و آنی تر شعر تصویری از هسته ی واقعی ماجرا را به نقش می کشد.
سنگ ، سرد ، منقش ، افسوس ، گلایول
که نیمی از واژگان نمایان شعر را تشکیل می دهند و از لحاظ معنایی بار هشتاد در صد آن را بر دوش دارند در نگاه اول ذهن را به سوی مرگ و لوازم جانبی آن سوق می دهند اما نیم دیگر واژگان می شوند ؛
دیو ، جنگل ، ابر ، زبان ، تلخ
که این واژگان نیز اگر چه به تنهایی بیشتر خنثی می نمایند یا مانند ابر و جنگل مثبت ولی در هنگام ترکیب با هم ، در مهربان ترین حالت خویش هم دارای بار و احساسی منفی هستند که فضای شعر را بیشتر و بیشتر به سمت تاریکی و سرما می برد و این درست همان اتفاقی ست که شاعر از آغاز به دنبال آن بوده است فضایی که به دلیل دو واژه ی منقش و دیو دارای بعد و عمقی تاریخی و اساطیری نیز شده است و بیان گر شمول معنای مورد نظر ش در طول تاریخ بوده است.
شعر به شدت نمادین است و هر کدام از کلمات و ترکیبات را می توان هم به صورت مجزا و فارغ از شعر و هم در محل وظیفه ی خویش واشکافی کرد.
در مستقیم ترین حالت می توان این گونه گفت که ؛ گلایول ها ( ی روی قبر ها ) گواهی می دهند که خشکی و تاریکی در جنگل پر از باران نعمت ، حسرتی ست ماندگار در تاریخ اما اگر همین معنا را نیک تر بنگریم می بینیم که شاعر درست عکس آن را گواهی می دهد استخباری انکاری که با بیان خبری خلاف آن را اراده کرده است و با ذکر طول تاریخ به زمان حال اشاره می کند و با ذکر افسوس به خواسته ی دیو نظر دارد پس خواسته ی دیو که خشکی است و تاریکی تا همین حوالی ما افسوسی بیش نبوده است ولی امروز این افسوس دارد به تجربه بدل می شود تجربه ای که سرایندگان عینیت آن گلایول هایی هستند که مرگ را نمایان می کنند.
این شیوه ی بررسی را می توان با گسترش بیشتر به سمت انسان و جوامع انسانی نیز سوق داد و جنگل ابر را جامعه ای دانست که پیش تر ها دشمنان اش حسرت فتح آن را داشتند ولی این روزها حتی خاک و سنگ اش را هم به توبره کشیده و می برند .

بر سنگ هایِ سردِ منقّش
دشنام بر دیوِ جنگل است
وردِ زبانِ تلخِ گلایول ها …

با احترام

با درودی دیگر
وآرزوی سلامت برایِ عزیزِ سایت و نزدیکان بزرگوارشان

جایِ گُل کجاست ؟
باغ باغچه گلدان
وافسوس ، که ، برمزار
و افسوس که
بر سنگ هایِ سردی منقّش
… این سرودۀ کوتاه بقدری زیبا وگویاست
که به راحتی نمی توان در واژگان آن تغییری انجام داد
وهر سطر حکایتِ خوداش را دارد
بسیار دوست داشتم

شاد کام باشید

درود بانوی ادیب
زیباوپرمعنی
احسنتم
🌹🌹🌹

بر سنگهای سردِ منقّش
افسوسِ دیوِ جنگلِ ابر است
وردِ زبانِ تلخِ گلایول ها

سلام
شعرهای شما کلاس درسی ست البته برای ما که سپید را دوست داریم ولی قادر به سرایش در این قالب نیستیم
بعنوان یک شاگرد از استاد سوال می شود
اگر بگوییم :

وردِ زبانِ تلخِ گلایول ها
افسوسِ دیو جنگلِ آه است
بر سنگهای سردِ منقّش

در پناه خدا 🌿👏👏👏👏👏👌🌹🌿

سلام و احترام استادبانو نوری
حتما روی شعرتان فکر خواهم کرد ،مطمئنا حرفهایی دارد برای گفتن
فعلا
🌹🌹🌹

درود بر شما مهربانو نوری
چیزی که در سروده‌های شما بی اندازه دوست دارم آزادی خیال است
پایدار باشید🌷🌷🌷

سلام بانو نوری ارجمند
◇◇◇
اگرچه به دلیل مشغله آخر سال توفیق ندارم به تک تک صفحات سر بزنم
اما صفحات شما را حدالامکان مطالعه می کنم
و بابت تاخیر عذر خواهم
◇◇◇
حق با شماست
وقتی جنگل ابر تخریب شود
زندگی مردم نیز به خطر می افتد
◇◇◇
روزگاران بهاری
و توفیقات شما ادامه دار باد
🌿🌺

بر سنگ‌های سردِ منقّش
افسونِ دیوِ جنگلِ ابر است
وردِ زبانِ تلخِ گلایول‌ها

کوتاهی زیبا بانو نوری عزیزم
درودها برشما 🌺🌺♥️♥️

درود مهربان بانو نوری عزیز

کوتاهِ عمیق‌تان ، عجیب به دل نشست

درود بر قلم شما

👏🌱🌹

درود ها زیبا بود قلمتان مانا🌹

درودها بانوی زیباقلم
کوتاهی،طوفانی دستمریزاد عزیز

درودها مهر بانو سرکار خانم نوری. سروده ای کوتاه و پر محتوی خواندم از تراوش اندیشه زلال و قلم توانایتان.
آرزوی عافیت کامل و دلی شاد بهمراه عزیزانتان برایتان دارم.
ضمنا به صفحه مطالبتان نیز سرک کشیدم و بهره مند شدم.
🌷🌷🌷

درود بر شما

زیبا نقش زدید درود فراوان👏👏👏