🍃🌷🍃به پایگاه ادبی شعر پاک خوش آمدید 🍃🌷🍃

لیست اشعار خسرونامه
عنوان شعر خوانش نظرات
بسم اللّه الرحمن الرحیم : بنام آنکه گنج جسم و جان ساخت 180
در نعت سیدالمرسلین خاتم النبیین صلی اللّه علیه و آله و سلم : ثنایی کان ورای عقل و جانست 89
در فضیلت امیرالمؤمنین ابوبكر صدّیق : امام اهل دین سلطان اوّل 91
در فضیلت امیرالمؤمنین عمر فاروق : چراغ جنّت و شمع دو عالم 115
در فضیلت امیرالمؤمنین عثمان بن عفّان : جهان معرفت دریای عرفان 98
در فضیلت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب علیه السلام : سپهر معرفت خورشید انور 88
در فضیلت امیرالمؤمنین حسن علیه السلام : امامی کو امامت را حسن بود 108
در فضیلت امیرالمؤمنین حسین علیه السلام : امامی کافتاب خافقینست 103
در فضیلت امام ابوحنیفه : جهان را هم امام و هم خلیفه 81
در فضیلت امام شافعی : کسی کو ابن عمّ مصطفی بود 90
سبب نظم كتاب : الا ای کارفرمای معانی 130
آغاز داستان : الا ای بلبل دستان زننده 81
... آغاز داستان : کنیزی بود قیصر را در ایوان 119
... آغاز داستان : کنیزک را چو وقت مرگ آمد 118
در مدح خواجه سعدالدّین ابوالفضل : خدا را آنکه محبوب و حبیبست 107
در پرداختن این داستان : الا ای جوهر قدسی کجایی 88
دیدن گل هرمز را در باغ و عاشق شدن : الا ای پیک باز تیز پرواز 84
گفتار در رخصت دادن دایه گلرخ را در عشق هرمز و حیله ساختن : بدایه گفت دل بر خود نهادم 81
پاسخ دادن هرمز دایه را : چو از دایه سخن بشنود هرمز 83
دگر بار رفتن دایه پیش هرمز : بگل گفتا که رفتم بار دیگر 88
خطاب با حقیقت جان در معنی زاری كردن گلرخ : الا ای قمری مست خوش آواز 85
آغاز عشقنامۀ خسرو و گل : الا ای درّ دریای معالی 98
زاری هرمز در عشق گل پیش دایه : چنین گفت آنکه بحری بود در گفت 119
رسیدن گل و هرمز در باغ و سرود گفتن بارباب : چو دایه آن دو دلبر را چنان دید 115
خواستگاری شاه اصفهان از گل : چنین گفت آن سخن سنج سخندان 118
طلب كردن قیصر باج و خراج از پادشاه خوزستان و رفتن هرمز برسولی : الا ای فاخته خوش حلقی آخر 111
رسیدن نامۀ گل بخسرو و زاری كردن او و رفتن در پی گل به اسپاهان : الا ای منطق طیر معانی 104
نامه نوشتن گل بخسرو در فراق و ناخوشی : الا ای خوش تذرو سبز جامه 111
رفتن خسرو بطبیبی بر بالین گلرخ : الا ای سبز طاوس مقدّس 101
بیمار گشتن جهان افروز خواهرشاه اصفهان و رفتن هرمز بطبیبی بربالین و عاشق شدن او بر هرمز : الا ای شهسوار رخش معنی 103
بیمار گشتن جهان افروز ... : یکی چابک کنیزک داشت کوچک 87
... بیمار گشتن جهان افروز : چه گلرخ دایه را جان داده میدید 117
عشرت كردن گل و خسرو باهم : شبی خوشتر ز نوروز جوانی 118
دفن كردن گل دایه را و رفتن با خسرو بروم : الا ای شاخ طوبی شکل چونی 120
رفتن خسرو و گل بباغ : ز شهرآرای چون بگذشت یک ماه 117
صفت جشن خسرو : نشسته شاه رومی همچو جمشید 69
نواختن مطرب : درآمداِکدشی دوشیزه ناگاه 79
غزل گفتن ارغنون ساز در مجلس خسرو و عشرت كردن : می جان پرورم ده در صبوحی 128
در صفت چنگ : یکی پیری که او در پشت خم داشت 96
در صفت دف : یکی صورت درآمد ماه پیکر 95
در صفت نی : یکی طاوس فر بگرفته ماری 97
در صفت بربط : بتی خوشبوی همچون مشک بویا 81
آگاهی یافتن شاه اسپاهان از بردن هرمز گل را : الا ای روشنایی بخش بینش 106
رشك حسنا در كار گل و قصد كردن : چنین گفت آنکه استاد جهان بود 100
بازگردیدن بسر قصه : الا ای کبک کهسار معانی 91
آگاهی یافتن خسرو از پیدا شدن گل : چنین گفت آن حکیم نغز پاسخ 97
بازگفتن حُسنا مكر خود با خسرو : فغان برداشت آن مسکین مکّار 93
نامه نوشتن قیصر بشاه سپاهان : بگفت این و دبیری را بفرمود 74
لشكر كشیدن قیصر و خسرو بجانب سپاهان : چو خود بر لوح زنگاری قلم زد 114
رزم خسرو با شاه سپاهان و كشته شدن شاه سپاهان : برامد نالهٔ کوس از در شاه 121
رفتن خسرو بدریا بطلب گل : شه القصه ز پیش او بدر شد 87
از سر گرفتن قصّه : الا ای مرغ پیش اندیش چالاک 93
آگاهی یافتن قیصر از آمدن خسرو : چو از خسرو شه قیصر خبر یافت 88
رسیدن خسرو و جهان افروز و یاران بكوه رخام و دیدن پیر نصیحت گو : چو بگذشتند ازان دریای خونخوار 95
وداع هرمز پیر را و رفتنش بجانب روم : بآخر خسرو از وی ره نشان خواست 89
از سر گرفتن قصّه : الا ای طوطی طوبی نشین خیز 98
آگاهی یافتن خسرو از گل : چوصبح پرده در از پرده دم زد 276
آغاز نامۀ گل بخسرو : بصدره نامهیی آغاز کردم 234
در صفت موی : الا ای موی مشکین رنگ آخر 125
از سر گرفتن قصه : الا ای هدهد زرّین پر عشق 97
رسیدن نامۀ گل بخسرو : الا ال عندلیب شاخ بینش 103
آمدن فرّخ بترکستان بطلب گل : بگفت این وز پیش شاه برخاست 273
آگاهی یافتن شاپور از آمدن فرّخ و گلرخ و گرفتاری گل و گریختن فرّخ : بشب فرخ چو مرد کاروانی 301
رزم خسرو با شاپور : بآخر کار حرب آغاز کرد او 94
رسیدن خسرو و گل باهم و رفتن بروم : زمانی بود گل چون ماه در میغ 103
باز رفتن بسر قصّه : الا ای پیک راه بی نهایت 107
سپری شدن کار خسرو : چنین گفت او که کرد از وی روایت 127
نامۀ خسرو بشاپور : بنام آنکه جان را زونشان نیست 124
از سر گرفتن قصّه : الا ای ترجمان نفس گویا 90
در وفات قیصر و پادشاهی جهانگیر : چنین گفت آنکه پیر راستان بود 120
در خاتمت کتاب گوید : الا ای شاهباز ساعد شاه 82