رباعیات 187 ــــ 212 حرف “د” قسمت آخر

187
در کوچه، فضا دچار تغییر شده
یخ ها نه فقط آب، که تقطیر شده
شایسته که نای و حنجره باز کنی
خارج شود این، هوایِ دلگیر شده

188
در لحظه ی عاشق شدنم سر نزدی
از کوچه ی دل رد شدی و در نزدی
صد بار به تارِ گیسویت رقصیدم
یک بار چرا به سیمِ آخر نزدی؟

189
درمان تمامِ دردها، گفتن نیست
هر شیوه بیان، لایقِ دُر سفتن نیست
بهتر به صراحت و عمل روی آری
افطار سکوتِ روزه، آشفتن نیست

190
در محور مختصات اوهام و دروغ
با فشفشه های پرصدا، بیم و شلوغ
سیما به فنا رفته صدا در خفقان
دیریست افول کرده آواز نبوغ

191
در مرز دل و عقل قدم باید زد
آنجا سخن از اهل قلم باید زد
در بین شب و روز، اگر بیداری
بر قله ی دیدار، عَلم باید زد

192
دریا هم از این سکوت شب حالش بد
ساحل هوس موج و صدا، جزر و مد
رودی که سراسیمه به دریا راه اش
هـهات که مسدود شود، پشت سد

193
دستان من وگیسوی تو خفته به دوش
عاشق شده ام، عاشق میخانه و نوش
تا کافرم و مرجعِ تقلیدِ جهان
در کسب می و سجده معشوقه بکوش

194
دستی که میان پنجه هایش تبر است
یا خائن بالفطره و یا بی خبر است
مصلوب نمایدش همین جنگل سبز
هرچند که اندیشه وی درخطر است

195
دل آتش و گونه سرخ و تبدار لبم
آتشکده شعله ور، از اعجاز تبم
عمری قلمم، شعاع خورشید کشید
افسوس در این زمانه، نقاش شبم

196
دل تنگ، فضا تنگ، رباعی هم تنگ
هرجای، که نت شور، نوایم بی رنگ
بعد از تو، کجا دم از همایون بزنم
بیداد صدای داد و قاضی سرهنگ

197
دل دادم و قدّاره به دستش دیدم
با لرزش تار صوتی اش رقصیدم
تا دید، گروه خونی ام منفی گشت
از رنگ و نگار گونه اش خندیدم

198
دل مویه ، زبان، کباب در دیس شده
آویزه گوش، حلقه ی هیس شده
در برکه ی هر دو چشمِ خشکم حسرت
از زاری مــاه و مردمــک خیس شده

199
دنیای مرا هرچه که ادبار کنی
وادار به ناگفته و اقرار کنی
در خلوت خود هنوز باور دارم
قادر نشوی فکر مرا خوار کنی

200
دنیای من و تو آ سمان است و زمین
اوباش درون کوچه ها کرده کمین
بی خود سرِ افکار مرا شیره نمال
من نیز برای تو کمین کرده، همین

201
دنیای من و تو مثلِ مجنون، لیلاست
افکارِ من و تو، از درون هم پیداست
من عاشقِ و دلداده ی این خاکِ وطن
تو طالبِ ثروتی و فرقش، این جاست

202
دیدی که چه کرد بهمن و حال نبود
بوران همه جا قیل و کمی قال نبود
برف آمد و یخ زد، نفسِ حنجره ها
در کوچه، صدای جار و جنجال نبود

203
دیدی که دلم، دوباره آتش بگرفت
آبش چو زدم، پشنگه اش نیز گرفت
یک جرعه می، چنان خموشش کرده
آن سان که به صد شراره آتش نگرفت

204
دیدی گلِ سرخ را، خزان زردش کرد
برف آمد و از شاخه جدا، طردش کرد
آن قدر مجیز هر دو، درخاک نگفت
تا فصل بهار، چاره ی دردش کرد

205
دیروز، صدای پایِ بهمن آمد
امروز، شکوفه های سوسن آمد
با هفت زبان بیان، بهاران در راه
گویا خبر از شکستِ دشمن آمد

206
دیروز گذشت و خط زدم فردا را
امروز خوشم، بغل گرفتی ما را
تا دل به سرِ زلفِ تو آویزان است
مصلوب کنم، فلسفه ی دنیا را

207

دیگر شده باورم، قیامت پوچ است
ما در سفریم و نامِ آن هم، کوچ است
قشلاق جهنم است و ییلاق بهشت
لاجرعه بزن می، که دگر بین لوچ است

208
دیگر گذشته موسم قهر و کنایه
زیرا نباشد فرصتی بهر گلایه
من عاشقم در هر شرایط نازبانو
حتی بپوشی روسری را لایه لایه

209

دیگر نه امیدی به جهنم، نه بهشت
گویند قشنگ است، چنین باورِ زشت
سوگند به اشکِ ساغر و خنده ی می
اینگونه دلم، برای سر، نسخه نوشت

210
دیگر همه جا مضحکه ی عامی تو
هیزم کش دوزخ شده ای، خامی تو
در بین ضعیف وبی رمق عربده کش
جائی که قوی حمله کند رامی تو

211
دین هم زده خط، جبرِ پذیرفتن را
در دایره ی شکّ و گمان، سفتن را
دانم چه عذاب، می کشیدی خیام
اندیشه ی نو ، حقِ سخن گفتن را

212
دیوانه ی دیوانه ی دیوانه منم
پروانه ی پروانه ی پروانه منم
ازشمع مترسان، تو خرابم کردی
ویرانه ی ویرانه ی ویرانه منم

پینوشت :
تسخیر فضای کوچه دیدن دارد
دنبال رها شدن دویدن دارد
از زمزمه های زیر لب خسته شدم
غم ناله ی دیکتاتور شنیدن دارد