سارائیسم

بِگُذارید که یک قصه بگویم تازه
شرح عاشق کشی و غَمزه ی بی اندازه

شرحی از دلبری آن مه طَرار دهم
شرحی از شُعبده ی یُوسف بازار دهم

آنکه دل بُردن اغیار به آیینش بود
کُشتن عاشق و دِلدار دِگر دینش بود

صحبت از هَر گِره ی زُلف سَر یار کنم
صحبت از دِلبری آن بُت عَیار کنم

پنجه در زُلف سیاهش بکشم نامحسوس
که شود شامه پُر از عطر تَن او بخصوص

عطر زلفش به گمانم که عَبیر آمیز است
ماه من دُختَرکی از طَرف تبریز است

صورتش در پی چادر چو مَهی کرده مَحاق
جلوه گر گشته بَسی چون گل گلشن در باغ

سر گیسوی بلندش به دل خسته کَمند
به کَمندش دل ما دِلشدگان کرده به بند

زده مژگان بلندش به جگر ناوک و تیر
شده رام نگهش چرخ فلک بی تدبیر

غمزه و ناز و ادا ، پیش همه ترفندش
دل هر پیر و جوان جمع شده در بندش

سوی خود آرد و بس عشو و بس ناز کند
بعد از آن پس زند و دور شود اعراض کند

لب او غنچه ی بشکفته به باغ است مگر
از هوس سوخته چون آتش داغ است مگر

شده رنگین لبش از اشک دل و خون جگر
آنچنان سرخ که شد حال دل از بَد ، بَدتر

کرده مهتاب رخش در شب یاران بیداد
عاشق فِتنه ی فَتانه ی او شد فرهاد

عشوه کرد و دل فرهاد چو شیرین برده
همچو فرهاد چه دلها که ز غم آزرده

شده لیلا صفت و کرده چه دلها مجنون
دل مجنون شده از غصه ی هجرش در خون

بعد از آن عاشق مجنون که شده زائر او
من شدم دلشده و قیص بنی عامر او

ذکر سارا شده است ورد زبانم هر شب
آتشی از تبش افتاده به جانم هر شب

می کنم زمزمه ی نام تو چون رود ارس
تا که جاری بشود در دل و جان همه کس

نُقل هر انجمنی قصه ی ساراست دگر
شرح عاشق کشی و دلبری از ماست دگر

شاعری شعر تو را نیمه ی شب خواهد گُفت
کودک دل که شنید قصه ی تو خواهد خُفت

شاعر شعر توام دلشده ی شبگردت
وارث عاشقی و رنج و عذاب و دردت

محمد رضا شرعی
شبگرد
دی ماه ۹۹