شب نخلستان

شب نخلستان شب واویلا که علی نالد به دل صحرا 
نه برای رنج و غم دنیا؛ که ندارد یار و کسی مولا 

شب نخلستان شب بی همتا شب تاریکی چه روان فرسا
كه علي چون شير خروش آرد به دل چاهي ز جفا اما 

شب نخلستان شب كوهستان شب بيرنگي چه روان فرسا 
که علی نالد، که بغرّد شیر و از آن بابت که شده تنها 

تو هم اي رهرو كه به لطف حق شده اي اين گونه ورا پیرو

به ره حق چون كه نهادي پا منشين هرگز تو دمي از پا 
بخروش از جوش و خروش خود، تو بنوش از باده نوش خود

كه چنين شد حكم تو از ايزد همه دم سهم تو بود بر جا 
تو بنال اي دل كه غريبي تو بخروش از جان كه عجيبي تو

نه چنان زن ها به گه زادن ز غم گيتي منما آوا 

بخروش از عهد کهن این بار و سر و تن را به خدا بسپار 
و نلغز از جای و به فرمان باش و نزن در جاده حق درجا 

همه آنانی که بُدند آن دم به هدف عارف به حقیقت هم
تو اگر بینی همه را حالا نشناسی شان بخدا اما

همه اینک از چک و از سفته، دل و جان از دم شده آشفته
چو کنند آغاز سخن بی شک گله از سرما بود و گرما

هله آزاده چو حسین بر پا ! نه که بسپاری به ستم خود را
که به پای حقّ و عدالت جان چو فدا گردد چه بود زیبا !

به دلی خسته به پری بسته، ز امید و بیم جهان رسته 
بسرود این چامه پژوهنده به حسینی های جهان اهدا
۱۳۹۳/۵/۹- مشهد