اسماعیل علیخانی
مرداد 18, 1396

سلام استاد آفرین

زین همرهان سست عناصر دلم گرفت

شیر خدا و رستم دستانم آرزوست

پاسخ
- علیرضا حکیم
  مرداد 18, 1396
  
  درود جناب علیخانی گرامی
  
  سپاسگزارم قربان خوشحالم از آشنایتان
  
  زنده باشید به مهر
  
  پاسخ
جواد مهدی پور
مرداد 18, 1396

سلام و احترام محضر استاد حکیم گرامی

یه روز حسب اتفاق و به اصرار دوستم گذارمان به بهارستان افتاد . چون آدرس ساختمان مجلس شورا را بلد نبودیم از یه نفر کنار خیابان آدرس مجلس را پرسیدیم . ایشان با لحنی آرام گفت : " گاو داری را می گین ؟ " من متوجه نشدم دوباره پرسیدم کی گفتین ؟ این بار با لحنی کمی تند گفت : " مگه آدرس گاوداری را نمی پرسین ؟ با دستش اشاره کرد به ساختمان مجلس و گفت اونجاست .

با دوستم خیلی تعجب کردیم . بعد که حرفای اون شهروند را ( به خاطر حقوق شهروندی !!!!!) تحلیل کردیم ، متوجه شدیم که حق با او بود و است .

از شعر بسیار زیبا و نغزتان بهره مند شدم

درود بر شما

پاسخ
- علیرضا حکیم
  مرداد 18, 1396
  
  درود دکتر جان داستان جالبی بود
  
  سپاسگزاز حضور سبزتان
  
  زنده و پاینده باشید
  
  پاسخ
مهران اسدپور
مرداد 18, 1396

درودها جناب حکیم گرانمهر …

تعهد قلمتان را سپاس میگویم …

افسوس که این ملت شریف و اصیل گاهی با چنین نمایندگانی به جهان معرفی میشوند .

افسوس …

توفیقتان افزون باد .

پاسخ
- علیرضا حکیم
  مرداد 18, 1396
  
  درود جناب اسدپور گرامی
  
  سپاس فراوان از حضور گرم و پر مهرتان
  
  پاسخ
فاطمه اکرمی
مرداد 20, 1396

سلام و درود

عالی بود سلفی. یعنی چی اصلا والا

یعنی من بینظیرم ببین

پاسخ
- علیرضا حکیم
  مرداد 20, 1396
  
  سلام و سپاس
  
  پاسخ
ابوالحسن انصاری(الف.رها)
مرداد 20, 1396

درودتان باد

پاسخ
مهدی صادقی مود
مرداد 21, 1396

درود جناب حکیم قشنگ و جالب بود برقرار باشید

پاسخ
سیدعلی مجیدی
مرداد 23, 1396

احسنت بر شما

سلفیِ سَلَفی …

پاسخ
- علیرضا حکیم
  بهمن 6, 1396
  
  درودها جناب مجیدی بزرگوار
  
  پاسخ

بستن فرم

سلام و درود

بسیار زیباست

سپاس از حضورتان

لذت بردم

شادکام باشید

در پناه خدا

ثبت نام در شعرپاک

رو به دیوار نشستند و به دنبال درند
چشم بستند نفهمند چرا لال و کرند

غرق بودن…وسط حوض چه در اقیانوس
آتش انداخته اند و پی خشکند و ترند

آب برده ست دلی را و رگش خوابیده است
خوش خبر های شما از غم ما بی خبرند

پیت نفتند زمانی برسد ساعت آن
دانه های دل کبریت اگر بی خطرند

ریشه می خشکد و در بادیه جز شن ندمد
ساقه های تن یک جنگل اگر از تبرند

دست گیری شود آیینه ی دولت مردی
این گدایانِ سر خوان همه نا معتبرند

خاک اندازه ی ناموس بیارزد وقتی
مردم جامعه از کارگر و برزگرند

سر دلتنگی و دلدادگی و حرمان نیست
اشک ها عاقبت غصه و خون جگرند

تا که خون در رگ خورشید نجوشد، سرماست
همه شب های من و ما و شما بی سحرند

رستم و ارش و رودابه و سهراب دهند
کودکانی که در این خاک بدون پدرند

« برهان جاوید »