میزبانی از غم

تا نَفَس دارم دل از غم میزبانی می‌کند
چون که با من دلبرم نامهربانی می‌کند

سینه‌یِ من اندک اندک ماتمستان می‌شود
عشق دارد در دلم غم بایگانی می‌کند

تا که اندازد مرا از پا به بی‌رحمی چرا؟
با قدر یا رب قضا یکسر تبانی می‌کند

حتم دارم تا ابد هم آشتی با ماست قهر
بین ما وقتی جنون پادرمیانی می‌کند

جان _ جوانی چون که طی شد_ در بدن، همواره زار
شکوه در پیری فقط از ناتوانی می‌کند

عشق تا آمد سراغم با خودم گفتم تو را
در بدر این عشق لاکردار، آنی می‌کند

آی مجنون لیلی‌ام لیلی‌تر است از لیلی‌ات
عشقِ این لیلی مرا مجنونِ ثانی می‌کند

می‌شود چون شوق دیدارش شکوفا در دلم
یأسِ من را شعله‌ور با لَن تَرانِی‌ می‌کند

تا که می‌بینم نمی‌ماند دلی در سینه‌ام
سایه‌یِ مژگان که بر چشمش گرانی می‌کند

پلک بر هم می‌گذارد عشوه می ریزد ولی
چشم‌ِ مستش قلب من را سکته‌خوانی می‌کند

حال آن بلبل تصوّر کن که جفتش بی‌خیال
با رقیب از بی‌وفایی کامرانی می‌کند

خون من بر گردنش خواهی نخواهی هست چون
سکته قلبم با جفایش ناگهانی می‌کند

می‌خورد بختم رقم امّا سیاه ای روزگار
خوش بر احوال رقیبم شادمانی‌ می‌کند

درد من حالا فقط دوری است از رخسار یار
ماتم از این درد دارد پاسبانی می‌کند

من که خود پیرم چه خواهد آمدم بر سر، خدا
نوجوان را پیر اگر بی‌همزبانی می‌کند

بی‌امان در سینه‌ام دل می‌گدازانم به عشق
عشق یکسر در دلم آتشفشانی می‌کند

چون من است از فرطِ عشقِ دلبرِ خود دربدر
هر که را دیدی که در پیری، جوانی‌ می‌کند

دلخوشم آوازه‌ام را در بسیط روزگار
دفتر اشعار نغزم جاودانی می‌کند