واژگونگی

بادرود وسپاس مجدد ازبذل توجه شمابانوی فرهیخته
وهم چنین مزیدامتنان ازشعربسیارزیبای شماواهدای آن که بنده را لایق دانستید
البته در قسمت اعظم سخنان شمابانوی گرامی اتفاق نظردارم
بدیهی ست که یک شاعربطورخاص ویک اندیشمندبطورعام امیدرانفی نمی کند.
بقول ملای روم:
کوی نومیدی مرو امیدهاست
سوی تاریکی مروخورشیدهاست
وهم چنین قدرت اعجازآمیز«کلمه»درساختن جهانی نووانسانی نوتر که کلادرفرازی غنی و برترین هستی ؛خود یک «کلمه »است
توجه به این نکته ضروریست که شاعرواندیشمندی که عاشق «امید» و
«حیات»است باآگاهی عمیق درفقدارزشهای متعالی مذکورازآنجاکه باشعورمطلق کائنات در ارتباط است
دچاربیتابیهای بی زمانی گشته ودرپرتوشعورنبوت «کلمه»ازوجودش به جوشش درآمده وسیلان خواهدکرد
بقول شاملو:
کشتگان(مردگان) پارسال عاشق ترین زندگان بودند
همین شاعراست که فریادبرمی آورد:
ای دریغا که فقرچه به آسانی احتضارفضیلت است
شاعرعاشق حیات وزندگی وطراوت وفضیلت است
وتاانسان وجامعه ای دچارفقرباشندوغم نان داشته باشند به تکامل وتعالی وجودی نخواهند رسید
البته که درد؛محسوس قلمروعموم
است واین راانکاری نیست
واین که شاعرواندیشمندباجادوی کلمه آنرا به رقص درمیاوردبیانگردردی عمیق تردروجودمتعالی شاعراست
وبازملای روم:
پس بدان این اصل را ای اصل جو
هرکه رادرداست او برده است بو
هرکه او پردردترآگاه تر
هرکه اوهشیارتررخ زردتر
گویا تاریخ درپی تکرار«چرخه هاوادواروسیکلهای تراژیک»خویش است
هم نواباشمابانوی گرامی به فردایی روشن و نورانی وپرازحیات امیدی وافردارم
که آغازنوروانجام نیزنوربود
وهستی هازنورش درظهوربود
وسروده ای کوتاه تقدیم به اندیشه متعالی ووجودمتعالی ترشمابزرگوار:
ومن دوباره طلوع خواهم کرد
باشعرواژگانی سرخ
درسرزمینم
که با گر گرفتن آتش خرمن
وبارش حزن زمین
صدای انسان رابه فریادنشسته اند
درفصلی که بهار
جامه یی سبزبرتن ندارد
ودرخاتمه پیام امید به سرزمینم
همراه باسیف الدین محمدفرغانی
آزاداندیش قرن هفتم خطاب به
شب پرستان همه اعصار:
« مرگ برزمان شمانیزبگذرد
هم رونق زمان شمانیزبگذرد
آب اجل که هست گلوگیر خاص و عام
هم بردهان وحلق شمانیزبگذرد
آن سوارکه اسب داشت غبارش فرونشست
گردسم خران شمانیزبگذرد
چون نوبت ازکسان به شماناکسان رسید
نوبت زناکسان شمانیزبگذرد
در مملکت چو غرش شیران گذشت و رفت
عوعوسگان شمانیزبگذرد»
باآرزوی بهترینهابرای شماوانسان وسرزمینم وبشریت.