پَرافشان

اگر که پلکت، شود چو شبنم به رویم ای گُل سحر پر‌افشان
مجال هرگز نیابد آنی شود در این دل شرر پر‌افشان

در این نواخانه بی‌توام از خودم بری آنچنان که هر‌ آن
نگردد از سازِ دل نوایی بغیرِ ماتم دگر پرافشان

به غمزه هر آن زلال و عریان زبان بجنبان مگر که بر جان
چو غنچه وقتی،شکوفد آن لب چه گردد الّا گهر پرافشان؟

سرشته ایزد چِقَدرَت از فرخُجستگی طینت ای پریوش؟
که می‌گذاری قدم به هر برزنی در آنجاست فَر پرافشان

اگر چو سنبل کرشمه ریزی، برایم ای گل، شبیهِ بلبل
نشاطم است آنچنان که دانی همیشه پُر شور و شر پرافشان

چه عشرت آهنگِ عشوه‌ات بر دلم نشسته‌ست و بی‌خیالی
که کرده بر کُنهِ قلبِ من غم سماجتی شعله‌ور پرافشان

ببین که از خود بَری‌ترینم پُر از تَحَیُّر، کز اشتیاقت
نمانده کویی در آن نباشد خیال من دربدر پرافشان

مگر به غیر از مرا که آکنده دل ز سودای عشقتم، کس
به کوئی از فرط اشتیاقِ تو دیده خونین جگر پر افشان؟

تبسّم آکنده‌لب‌ترین گل توئی و من بی‌قرارِ عشقت
نمی‌گذارم بغیر رویِ تو گردد این دل نظر پرافشان

جز اینم است آرزو؟ نه، هرگز! که باشدت سایه‌، تا قیامت
به روی این سر از آسمان هم فراغبالانه‌تر پرافشان

فروزدم جان اگر نه هر آن خیالِ رویت چو ماهِ تابان
تراود از طبعِ من نگارا، چگونه؟ کی؟ شعرِ تر پرافشان

چه نشئگی می‌کشد دلت حظ خماری‌ام را که آن به آن شد
خدنگِ مژگانِ شوخ و شنگت به قصدِ قلبِ《قمر》پرافشان