مغزِ پوکَت نشد صلاح اندیشْتْ

نَشِِناسی چو مویِ سر از ریشْتْ
کی شناسی تو خویش از ناخویشْتْ؟

تو، نه البتّه‌مان…… و لیکن ما
می‌شناسیم از خودَت هم بیشْتْ

خوش خیالیتْ نوبَر است آری
می‌رَمَد گرگ کی مگر با پیشْتْ*

غافلی کَلّه‌پاچه را سگ خورد
دُنبه را گربه برده‌ است از پیشْتْ

بسته‌ای روی خویشتن در را
وا نمی‌شُد شود مگر چون نیشت؟

نگران از چه‌ای؟ مترسَک‌ها
روده‌بُر می‌شوند از تشویشْتْ؟

سَرِ خود را ندُزد از مهتاب
سایه‌ات چون که می‌کند تفتیشْتْ

شده آیا تهی کند قالب
دیده‌باشد برهنه‌ گر درویشْتْ؟

چقدر ذوق و شوق می‌کردی
گرگ می‌کرد اگر فرار از میشْتْ

بر کدامین صراط می‌لولی
چیست آیا مگر مرامت؟ کیشْتْ؟

چون ندانی تو پیشِ خویش از پس
نوشِ جانت زند چو کژدُم نیشْتْ

از درشکه پیاده‌ شو لطفا
این درشکه نمی‌بَرَد اُطریشْتْ

رخشِ رُستم نباشدم شکّ از
اقدسیّه نَبُرده تا تجریشْتْ

دیده‌ات راه را ز چَه نَشْناخت
مغزِ پوکَت نشد صلاح اندیشْتْ

*_ پیشت= (اِ صوت) آوازی برای راندن گربه. مقابل پیش پیش که خواندن گربه راست.لفظ راندن گربه را . پِخ . بانگ و آوازی زجر و راندن گربه را. پیشت پیشت.
پ ن:  در صفحه 605 چاپ نخستین مجموعه اشعار نیمایوشیج که با مقابله و تدوین عبدالعلی عظیمی  فراهم آمده و در سال 1384 انتشارات نیلوفر آن را به طبع رسانده است، به قطعه ¬ی زیبایی بر می¬خوریم که یاد آوری آن برای کسانی که گمان می‌برند برخی ترفندهای زبانی مورد استفاده¬ی شاعران مربوط به عهد عتیق است و یا آن را واپسگرایی و ارتجاع قلمداد می¬کنند، خالی از فایده نیست:
زخردگی است مرا مانده حرف¬ها بر یاد
اگر  چه رانمشان همچو مرغ خانه به کیشْتْ

چو بر «کفافش» پشمی نبود جولا زن
به مایه ای که به پیش است او چه خواهد ریشْتْ؟

سخن به حوصله ی معنی است گویان گفت:
چو شیر باید دوشید بایدن هم «خویشْتْ»

مرا به لهجه¬ی خود آمد این اگر بخشی
تنور گرم بباید برای نان بویشْتْ

آنانی که با آثار مرحوم نیمایوشیج و اخوان ثالث آشنایی ولو اجمالی دارند بر این امر بخوبی واقفند که اینچنین ترفند¬های زبانی-ای در آثار این دو زنده یاد نه تنها به ندرت بلکه با بسامد بسیار بالایی بکار رفته شده است.