رباعی شمارهٔ ۱ : عشقست مرا بهینهتر کیش بتا |
101 |
|
رباعی شمارهٔ ۲ : در دست منت همیشه دامن بادا |
115 |
|
رباعی شمارهٔ ۳ : عشقا تو در آتش نهادی ما را |
81 |
|
رباعی شمارهٔ ۴ : آنی که قرار با تو باشد ما را |
107 |
|
رباعی شمارهٔ ۵ : ای کبک شکار نیست جز باز ترا |
107 |
|
رباعی شمارهٔ ۶ : هر چند بسوختی به هر باب مرا |
110 |
|
رباعی شمارهٔ ۷ : چون دوست نمود راه طامات مرا |
103 |
|
رباعی شمارهٔ ۸ : در منزل وصل توشهای نیست مرا |
80 |
|
رباعی شمارهٔ ۹ : در دل ز طرب شکفته باغیست مرا |
83 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۰ : اندوه تو دلشاد کند مرجان را |
101 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۱ : کی باشد که ز طلعت دون شما |
101 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۲ : گردی نبرد ز بوسه از افسر ما |
80 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۳ : در دل کردی قصد بداندیشی ما |
82 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۴ : زان سوزد چشم تو زان ریزد آب |
73 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۵ : تا در چشمم نشسته بودی در تاب |
89 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۶ : با دل گفتم: چگونهای، داد جواب |
103 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۷ : گفتی که کیت بینم ای در خوشاب |
83 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۸ : آنکس که ز عابدی در ایام شراب |
86 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۹ : روزاز دورخت بروشنی ماند عجب |
98 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۰ : ای مجلس تو چو بخت نیک اصل طرب |
114 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۱ : لبهات می ست و می بود اصل طرب |
101 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۲ : نیلوفر و لاله هر دو بیهیچ سبب |
154 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۳ : تا بشنیدم که گرمی از آتش تب |
64 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۴ : از روی تو و زلف تو روز آمد و شب |
97 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۵ : تا دیدهام آن سیب خوش دوست فریب |
75 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۶ : بیخوابی شب جان مرا گر چه بکاست |
130 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۷ : ای جان عزیز تن بباید پرداخت |
77 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۸ : آن موی که سوز عاشقان میانگیخت |
104 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۹ : در دوستی ای صنم چو دادم دادت |
73 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۰ : ای مانده زمان بنده اندر یادت |
146 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۱ : ای کرده فلک به خون من نامزدت |
72 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۲ : صدبار به بوسه آزمودم پارت |
78 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۳ : ای خواجه محمد ای محامد سیرت |
68 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۴ : زین پس هر چون که داردم دوست رواست |
82 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۵ : خورشید به زیر دام معشوقهٔ ماست |
81 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۶ : بیرون جهان همه درون دل ماست |
96 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۷ : روز از طلبت پردهٔ بیکاری ماست |
99 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۸ : هر باطل را که رهگذر بر گل ماست |
90 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۹ : هجرت به دلم چو آتشی در پیوست |
132 |
|
رباعی شمارهٔ ۴۰ : دستی که حمایل تو بودی پیوست |
103 |
|
رباعی شمارهٔ ۴۱ : تا زلف بتم به بند زنجیر منست |
81 |
|
رباعی شمارهٔ ۴۲ : خواهم که به اندیشه و یارای درست |
91 |
|
رباعی شمارهٔ ۴۳ : گفتم پس از آنهمه طلبهای درست |
90 |
|
رباعی شمارهٔ ۴۴ : مستست بتا چشم تو و تیر به دست |
119 |
|
رباعی شمارهٔ ۴۵ : ای مه تویی از چهار گوهر شده هست |
120 |
|
رباعی شمارهٔ ۴۶ : چون من به خودی نیامدم روز نخست |
83 |
|
رباعی شمارهٔ ۴۷ : ای چون گل و مل در به در و دست به دست |
76 |
|
رباعی شمارهٔ ۴۸ : ای نیست شده ذات تو در پردهٔ هست |
87 |
|
رباعی شمارهٔ ۴۹ : لشکرگه عشق عارض خرم تست |
89 |
|
رباعی شمارهٔ ۵۰ : گیرم که چو گل همه نکویی با تست |
88 |
|
رباعی شمارهٔ ۵۱ : محراب جهان جمال رخسارهٔ تست |
106 |
|
رباعی شمارهٔ ۵۲ : امروز ببر زانچه ترا پیوندست |
95 |
|
رباعی شمارهٔ ۵۳ : بر من فلک ار دست جفا گستردست |
92 |
|
رباعی شمارهٔ ۵۴ : تا جان مرا بادهٔ مهرت سودست |
84 |
|
رباعی شمارهٔ ۵۵ : در دام تو هر کس که گرفتارترست |
88 |
|
رباعی شمارهٔ ۵۶ : مژگان و لبش عذر و عذابی دگرست |
68 |
|
رباعی شمارهٔ ۵۷ : هر خوش پسری را حرکات دگرست |
92 |
|
رباعی شمارهٔ ۵۸ : هر روز مرا با تو نیازی دگرست |
93 |
|
رباعی شمارهٔ ۵۹ : در شهر هر آنکسی که او مشهورست |
103 |
|
رباعی شمارهٔ ۶۰ : غم خوردن این جهان فانی هوسست |
139 |
|
رباعی شمارهٔ ۶۱ : در دیدهٔ کبر کبریای تو بسست |
70 |
|
رباعی شمارهٔ ۶۲ : گر گویم جان فدا کنم جان نفسست |
77 |
|
رباعی شمارهٔ ۶۳ : تا این دل من همیشه عشق اندیشست |
89 |
|
رباعی شمارهٔ ۶۴ : زین روی که راه عشق راهی تنگست |
99 |
|
رباعی شمارهٔ ۶۵ : ار نیست دهان فزونت ار هست کمست |
83 |
|
رباعی شمارهٔ ۶۶ : تنگی دهن یار ز اندیشه کمست |
95 |
|
رباعی شمارهٔ ۶۷ : هر روز مرا ز عشق جان انجامت |
90 |
|
رباعی شمارهٔ ۶۸ : آنجا که سر تیغ ترا یافتن ست |
80 |
|
رباعی شمارهٔ ۶۹ : آنم که مرا نه دل نه جان و نه تنست |
92 |
|
رباعی شمارهٔ ۷۰ : برهان محبت نفس سرد منست |
81 |
|
رباعی شمارهٔ ۷۱ : شبها ز فراق تو دلم پر خونست |
103 |
|
رباعی شمارهٔ ۷۲ : آن روز که بیش با من او را کینست |
60 |
|
رباعی شمارهٔ ۷۳ : در مرگ حیات اهل داد و دینست |
78 |
|
رباعی شمارهٔ ۷۴ : آنکس که سرت برید غمخوار تو اوست |
74 |
|
رباعی شمارهٔ ۷۵ : آنکس که به یاد او مرا کار نکوست |
97 |
|
رباعی شمارهٔ ۷۶ : ایام درشت رام بهرام شهست |
91 |
|
رباعی شمارهٔ ۷۷ : هر چند بلای عشق دشمن کامیست |
117 |
|
رباعی شمارهٔ ۷۸ : در دام تو هر کس که گرفتارترست |
88 |
|
رباعی شمارهٔ ۷۹ : چندان چشمم که در غم هجر گریست |
69 |
|
رباعی شمارهٔ ۸۰ : گویند که راستی چو زر کانیست |
84 |
|
رباعی شمارهٔ ۸۱ : کمتر ز من ای جان به جهان خاکی نیست |
75 |
|
رباعی شمارهٔ ۸۲ : اندر عقب دکان قصاب گویست |
91 |
|
رباعی شمارهٔ ۸۳ : زلفین تو تا بوی گل نوروزیست |
110 |
|
رباعی شمارهٔ ۸۴ : عقلی که ز لطف دیدهٔ جان پنداشت |
58 |
|
رباعی شمارهٔ ۸۵ : روزی که رطب داد همی از پیشت |
85 |
|
رباعی شمارهٔ ۸۶ : نوری که همی جمع نیابی در مشت |
96 |
|
رباعی شمارهٔ ۸۷ : بس عابد را که سرو بالای تو کشت |
59 |
|
رباعی شمارهٔ ۸۸ : صد بار رهی بیش به کوی تو شتافت |
63 |
|
رباعی شمارهٔ ۸۹ : بویی که مرا ز وصل یار آمد رفت |
65 |
|
رباعی شمارهٔ ۹۰ : ای عالم علم پیشگاه تو برفت |
77 |
|
رباعی شمارهٔ ۹۱ : رازی که سر زلف تو با باد بگفت |
96 |
|
رباعی شمارهٔ ۹۲ : چون دید مرا رخانش چون گل بشکفت |
66 |
|
رباعی شمارهٔ ۹۳ : افلاک به تیر عشق بتوانم سفت |
69 |
|
رباعی شمارهٔ ۹۴ : تا کی باشم با غم هجران تو جفت |
84 |
|
رباعی شمارهٔ ۹۵ : در خاک بجستمت چو خور یافتمت |
93 |
|
رباعی شمارهٔ ۹۶ : ای دیدهٔ روشن سنایی ز غمت |
65 |
|
رباعی شمارهٔ ۹۷ : از ظلمت چون گرفته ما هم ز غمت |
87 |
|
رباعی شمارهٔ ۹۸ : دل خسته و زار و ناتوانم ز غمت |
75 |
|
رباعی شمارهٔ ۹۹ : هر چند دلم بیش کشد بار غمت |
85 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۰۰ : سرو چمنی یاد نیاید ز منت |
72 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۰۱ : زین رفتن جان ربای درد افزایت |
84 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۰۲ : آتش در زن ز کبریا در کویت |
101 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۰۳ : هستی تو سزای این و صد چندین رنج |
102 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۰۴ : اندر همه عمر من بسی وقت صبوح |
84 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۰۵ : هر جاه ترا بلندی جوزا باد |
88 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۰۶ : ای شاخ تو اقبال و خرد بارت باد |
78 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۰۷ : گوشت سوی عاقلان غافلوش باد |
82 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۰۸ : زلفینانت همیشه خم در خم باد |
94 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۰۹ : نور بصرم خاک قدمهای تو باد |
75 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۱۰ : اصل همه شادی از دل شاد تو باد |
91 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۱۱ : از کبر چو من طبع تو بگریخته باد |
93 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۱۲ : گردی که ز دیوار تو برباید باد |
69 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۱۳ : کاری که نه کار تست ناساخته باد |
96 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۱۴ : چشمم ز فراق تو جهانسوز مباد |
66 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۱۵ : آن را شایی که باشم از عشق تو شاد |
80 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۱۶ : آن به که کنم یاد تو ای حور نژاد |
74 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۱۷ : ما را بجز از تو عالم افروز مباد |
64 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۱۸ : در دیدهٔ خصم نیک روی تو مباد |
74 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۱۹ : آب از اثر عارض تو می گردد |
88 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۲۰ : تن در غم تو در آب منزل دارد |
81 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۲۱ : هجر تو خوشست اگر چه زارم دارد |
71 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۲۲ : از روی تو دیدهها جمالی دارد |
66 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۲۳ : با هجر تو بنده دل خمین میدارد |
62 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۲۴ : ای صورت تو سکون دلها چو خرد |
87 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۲۵ : گه جفت صلاح باشم و یار خرد |
100 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۲۶ : من چون تو نیابم تو چو من یابی صد |
63 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۲۷ : روزی که بود دلت ز جانان پر درد |
88 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۲۸ : گر خاک شوم چو باد بر من گذرد |
90 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۲۹ : بر رهگذر دوست کمین خواهم کرد |
52 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۳۰ : از دور مرا بدید لب خندان کرد |
97 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۳۱ : سودای توام بیسر و بیسامان کرد |
75 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۳۲ : روزی که سر از پرده برون خواهی کرد |
106 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۳۳ : چون چهرهٔ تو ز گریه باشد پر درد |
69 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۳۴ : گفتا که به گرد کوی ما خیره مگرد |
105 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۳۵ : منگر تو بدانکه ذوفنون آید مرد |
88 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۳۶ : رو گرد سراپردهٔ اسرار مگرد |
88 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۳۷ : آن بت که دل مرا فرا چنگ آورد |
74 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۳۸ : بس دل که غم سود و زیان تو خورد |
84 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۳۹ : هر کو به جهان راه قلندر گیرد |
69 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۴۰ : چون پوست کشد کارد به دندان گیرد |
78 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۴۱ : این اسب قلندری نه هر کس تازد |
101 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۴۲ : گبری که گرسنه شد به نانی ارزد |
77 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۴۳ : بادی که ز کوی آن نگارین خیزد |
82 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۴۴ : ای آنکه برت مردم بد، دد باشد |
79 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۴۵ : دشنام که از لب تو مهوش باشد |
86 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۴۶ : تو شیردلی شکار تو دل باشد |
91 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۴۷ : این ضامن صبر من خجل خواهد شد |
84 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۴۸ : در راه قلندری زیان سود تو شد |
90 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۴۹ : بالای بتان چاکر بالای تو شد |
82 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۵۰ : از فقر نشان نگر که در عود آمد |
74 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۵۱ : در هجر توام قوت یک آه نماند |
87 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۵۲ : نارفته به کوی صدق در گامی چند |
64 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۵۳ : نقاش که بر نقش تو پرگار افگند |
63 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۵۴ : مرغان که خروش بینهایت کردند |
59 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۵۵ : ای گل نه به سیم اگر به جانت بخرند |
76 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۵۶ : این بیریشان که سغبهٔ سیم و زرند |
70 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۵۷ : سیمرغ نهای که بی تو نام تو برند |
86 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۵۸ : سادات به یک بار همه مهجورند |
59 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۵۹ : با یاد تو جام زهر چون نوش کشند |
80 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۶۰ : تا عشق قد تو همچو چنبر نکند |
83 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۶۱ : عشق تو کرای شادی و غم نکند |
94 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۶۲ : بسیار مگو دلا که سودی نکند |
66 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۶۳ : یک دم سر زلف خویش پر خم نکند |
81 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۶۴ : عشاق اگر دو کون پیش تو نهند |
104 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۶۵ : عشق و غم تو اگر چه بیدادانند |
71 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۶۶ : آنها که اسیر عشق دلدارانند |
78 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۶۷ : آنها که درین حدیث آویختهاند |
77 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۶۸ : دیده ز فراق تو زیان میبیند |
84 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۶۹ : آن روز که مهر کار گردون زدهاند |
92 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۷۰ : تا در طلب مات همی کام بود |
98 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۷۱ : آن ذات که پروردهٔ اسرار بود |
69 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۷۲ : هر بوده که او ز اصل نابود بود |
80 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۷۳ : دل بندهٔ عاشقی تن آزاد چه سود باشد |
81 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۷۴ : زن، زن ز وفا شود ز زیور نشود |
72 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۷۵ : ترسم که دل از وصل تو خرم نشود |
86 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۷۶ : یک روز دلت به مهر ما نگراید |
63 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۷۷ : آنی که فدای تو روان میباید |
79 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۷۸ : گاهی فلکم گریستن فرماید |
68 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۷۹ : روزی که بتم ز فوطه رخ بنماید |
78 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۸۰ : مردی که به راه عشق جان فرساید |
95 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۸۱ : آن باید آن که مرد عاشق آید |
92 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۸۲ : آن عنبر نیم تاب در هم نگرید |
91 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۸۳ : دی بنده چو آن لالهٔ خندان تو دید |
74 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۸۴ : اکنون که سیاهی ای دل چون خورشید |
106 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۸۵ : ای دیدن تو راحت جانم جاوید |
79 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۸۶ : ای خورشیدی که نورت از روی امید |
131 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۸۷ : یک ذره نسیم خاک پایت بوزید |
84 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۸۸ : گویی که من از بلعجبی دارم عار |
88 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۸۹ : چون از اجل تو دید بر لوح آثار |
71 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۹۰ : نازان و گرازان به وثاق آمد یار |
87 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۹۱ : از غایت بیتکلفی ما در هر کار |
79 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۹۲ : نه چرخ به کام ما بگردد یک بار |
95 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۹۳ : بخت و دل من ز من برآورد دمار |
61 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۹۴ : ای گشته چو ماه و همچو خورشید سمر |
78 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۹۵ : ای روی تو رخشندهتر از قبلهٔ گبر |
72 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۹۶ : آن کس که چو او نبود در دهر دگر |
95 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۹۷ : بازی بنگر عشق چه کردست آغاز |
115 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۹۸ : هرگز دل من به آشکارا و به راز |
86 |
|
رباعی شمارهٔ ۱۹۹ : اول تو حدیث عشق کردی آغاز |
102 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۰۰ : از عشق تو ای صنم به شبهای دراز |
60 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۰۱ : خوشخو شده بود آن صنم قاعدهساز |
96 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۰۲ : نادیده ترا چو راه را کردم باز |
79 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۰۳ : خواهی که ترا روی دهد صرف نیاز |
83 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۰۴ : عقلی که همیشه با روانی دمساز |
77 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۰۵ : شب گشت ز هجران دل فروزم روز |
88 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۰۶ : ای گلبن نابسوده او باش هنوز |
91 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۰۷ : آسیمه سران بینواییم هنوز |
72 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۰۸ : بر چرخ نهاده پای بستیم هنوز |
111 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۰۹ : ای در سر زلف تو صبا عنبر بیز |
86 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۱۰ : درد دلم از طبیب بیهوده مپرس |
86 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۱۱ : ای دیده ز هر طرف که برخیزد خس |
73 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۱۲ : خواندیم گرسنه ما ز دل یار هوس |
73 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۱۳ : ای چون هستی برده دل من به هوس |
62 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۱۴ : ای من به تو زنده همچو مردم به نفس |
77 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۱۵ : اندر طلبت هزار دل کرد هوس |
73 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۱۶ : شمعی که چو پروانه بود نزد تو کس |
60 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۱۷ : بادی که بیاوری به ما جان چو نفس |
90 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۱۸ : ای تن وطن بلای آن دلکش باش |
85 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۱۹ : ای گشته دل و جان من از عشق تو لاش |
84 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۲۰ : با من ز دریچهای مشبک دلکش |
112 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۲۱ : ای عارض گل پوش سمن پاش تو خوش |
84 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۲۲ : بر طرف قمر نهاده مشک و شکرش |
91 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۲۳ : چون نزد رهی درآیی ای دلبر کش |
70 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۲۴ : نی آب دو چشم داری ای حورافش |
89 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۲۵ : با سینهٔ این و آن چه گویی غم خویش |
90 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۲۶ : می بر کف گیر و هر دو عالم بفروش |
78 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۲۷ : ای برده دل من چو هزاران درویش |
65 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۲۸ : گه در پی دین رویم و گه در پی کیش |
73 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۲۹ : هر چند بود مردم دانا درویش |
81 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۳۰ : دی آمدنی به حیرت از منزل خویش |
90 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۳۱ : آراست بهار کوی و دروازهٔ خویش |
85 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۳۲ : از عشق تو ای سنگدل کافر کیش |
62 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۳۳ : معشوقه دلم به آتش انباشت چو شمع |
75 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۳۴ : از یار وفا مجوی کاندر هر باغ |
83 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۳۵ : نیکوتری از آب روان اندر باغ |
71 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۳۶ : نادیده من از عشق تو یک روز فراغ |
73 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۳۷ : ای بیماری سرو ترا کرده کناغ |
92 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۳۸ : در راه تو ار سود و زیانم فارغ |
90 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۳۹ : تا دید هوات در دلم غایت عشق |
79 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۴۰ : بر سین سریر سر سپاه آمد عشق |
106 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۴۱ : جز من به جهان نبود کس در خور عشق |
86 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۴۲ : تحویل کنم نام خود از دفتر عشق |
110 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۴۳ : جز تیر بلا نبود در ترکش عشق |
76 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۴۴ : گویند که کردهای دلت بردهٔ عشق |
76 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۴۵ : کی بسته کند عقل سراپردهٔ عشق |
72 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۴۶ : چشمی دارم ز اشک پیمانهٔ عشق |
92 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۴۷ : خورشید سما بسوزد از سایهٔ عشق |
103 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۴۸ : آن روز که شیر خوردم از دایهٔ عشق |
87 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۴۹ : کردی تو پریر آب وصل از رخ پاک |
79 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۵۰ : ای آصف این زمانه از خاطر پاک |
73 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۵۱ : زین پیش به شبهای سیاه شبهناک |
95 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۵۲ : ناید به کف آن زلف سمن مال به مال |
95 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۶۱ : بر دل ز غم فراق داغی دارم |
94 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۵۳ : هر چند شدم ز عش تو خوار و خجل |
68 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۵۴ : ای عهد تو عهد دوستان سر پل |
86 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۵۵ : از گفتهٔ بد گوی تو چون هر عاقل |
54 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۵۶ : با چهرهٔ آن نگار خندان ای گل |
65 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۵۷ : ای عمر عزیز داده بر باد ز جهل |
110 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۵۸ : در عشق تو خفته همچو ابروی توام |
82 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۵۹ : از روی عتاب اگر چه گویی سردم |
70 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۶۰ : بسیار ز عاشقیت غمها خوردم |
92 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۶۲ : هر بار ز دیده از تو در تیمارم |
85 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۶۳ : هر روز به درد از تو نویدی دارم |
64 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۶۴ : نامت پس ازین یارا به اسم دارم |
87 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۶۵ : در خوابگه از دل شب آتش بیزم |
153 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۶۶ : چون در غم آن نگار سرکش باشم |
71 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۶۷ : گفتم خود را ز خس نگهدار ای چشم |
63 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۶۸ : افسرده شد از دم دهانم دم چشم |
77 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۶۹ : گر با فلکم کنی برابر بیشم |
81 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۸۲ : از آمدنم فزود رنج بدنم |
84 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۷۰ : روز آمد و برکشید خورشید علم |
76 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۷۱ : تیغ از کف و بازوی تو ای فخر امم |
92 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۷۲ : چون گل صنما جامه به صد جا چاکم |
81 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۷۳ : با دولت حسن دوست اندر جنگم |
63 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۷۴ : ای بسته به تو مهر و وفا یک عالم |
83 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۷۵ : ای گشته فراق تو غمافزای دلم |
71 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۷۶ : پر شد ز شراب عشق جانا جامم |
89 |
2 |
رباعی شمارهٔ ۲۷۷ : یک بوسه بر آن لبان خندان نزنم |
61 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۷۸ : بی وصل تو زندگانی ای مه چکنم |
95 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۷۹ : گیرم ز غمت جان و خرد پیر کنم |
93 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۸۰ : دارد پشتم ز وعدهٔ خام تو خم |
78 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۸۱ : ای چون شکن زلف تو پشتم خم خم |
83 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۸۳ : با ابر همیشه در عتابش بینم |
84 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۸۴ : فتحی که به آمدنت منصور شوم |
72 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۸۵ : در وصل شب و روز شمردیم بهم |
79 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۸۶ : مجرم رخ تو که ما بدو آساییم |
105 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۸۷ : چوبی بودم بود به گل در پایم |
91 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۸۸ : گفتم که مگر دل ز تو برداشتهایم |
84 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۸۹ : چون می دانی همه ز خاک و آبیم |
91 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۹۰ : یک چند در اسلام فرس تاختهایم |
94 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۹۱ : راحت همه از غمی برانداختهایم |
56 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۹۲ : از دیده درم خرید روی تو شدیم |
85 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۹۳ : ما شربت هجر تو چشیدیم و شدیم |
86 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۹۴ : زان یک نظر نهان که ما دزدیدیم |
85 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۹۵ : کاری که نه با تو بینظام انگاریم |
115 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۹۶ : تا ظن نبری که از تو آگاهتریم |
84 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۹۷ : مانندهٔ باد اگر چه بیپا و سریم |
80 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۹۸ : با خوی بد تو گر چه در پرخاشیم |
81 |
|
رباعی شمارهٔ ۲۹۹ : ای روی تو پاکیزهتر از کف کلیم |
74 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۰۰ : قائم به خودی از آن شب و روز مقیم |
118 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۰۱ : قلاشانیم و لاابالی حالیم |
97 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۰۲ : هستیم ز بندگیت ما شاد ای جان |
156 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۰۳ : اکنون که ز دونی ای جهان گذران |
101 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۰۴ : عقلی که خلاف تو گزیدن نتوان |
88 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۰۵ : یک شب غم هجران تو ای جان جهان |
96 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۰۶ : گه سوی من آیی از لطیفی پویان |
99 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۰۷ : آزار ترا گرچه نهادم گردن |
76 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۰۸ : اندر دریا نهنگ باید بودن |
108 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۰۹ : در بند بلای آن بت کش بودن |
88 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۱۰ : تا چند ز سودای جهان پیمودن |
88 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۱۱ : ای دیده ز هر طرف که برخیزد خس |
124 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۱۲ : گر شاد نخواهی این دلم شاد مکن |
74 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۱۳ : فرمان حسود فتنهانگیز مکن |
75 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۱۴ : تا با خودی ارچه همنشینی با من |
94 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۱۵ : گه بردوزی به دامنم بر دامن |
69 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۱۶ : اکنون که ستد هوای تو داد از من |
83 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۱۷ : گه یار شوی تو با ملامتگر من |
87 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۱۸ : با من شب و روز گرم بودی به سخن |
81 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۱۹ : ای چون گل نوشکفته برطرف چمن |
85 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۲۰ : پندی دهمت اگر پذیری ای تن |
72 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۲۱ : ای یار قلندر خراباتی من |
76 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۲۲ : گر کرده بدی تو آزمون دل من |
71 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۲۳ : بد کمتر ازین کن ای بت سیمینتن |
72 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۲۴ : ای شاه چو لاله دارد از تو دشمن |
79 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۲۵ : بی تیر غمت پشت کمان دارم من |
66 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۲۶ : غمهای تو در میان جان دارم من |
72 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۲۷ : بختی نه که با دوست درآمیزم من |
92 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۲۸ : ای بی سببی همیشه آزردهٔ من |
87 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۲۹ : چون آمد شد بریدم از کوی تو من |
82 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۳۰ : از عشوهٔ چرخ در امانم ز تو من |
77 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۳۱ : دلها همه آب گشت و جانها همه خون |
117 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۳۲ : در جنب گرانی تو ای نوشتکین |
108 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۳۳ : بهرام دواند هر دو جویندهٔ کین |
82 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۳۴ : پار ارچه نمیکرد چو کفرم تمکین |
65 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۳۵ : آب ارچه نمیرود به جویم با تو |
80 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۳۶ : ای طالع سعد روح فرخنده به تو |
83 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۳۷ : ای قامت سرو گشته کوتاه به تو |
82 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۳۸ : آنی که عدو چو برگ بیدست از تو |
77 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۳۹ : بی آنکه به کس رسید پیوند از تو |
65 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۴۰ : جز گرد دلم گشت نداند غم تو |
83 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۴۱ : ای مفلس ما ز مجلس خرم تو |
68 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۴۲ : ای بی تو دلیل اشهب و ادهم تو |
71 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۴۳ : چون موی شدم ز رشک پیراهن تو |
115 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۴۴ : دل سوخته شد در تف اندیشهٔ تو |
88 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۴۵ : ای زلف و رخ تو مایهٔ پیشهٔ تو |
80 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۴۶ : ای همت صد هزار کس در پی تو |
104 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۴۷ : دل کیست که گوهری فشاند بی تو |
75 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۴۸ : چون آتش تیز بیقرارم بی تو |
99 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۴۹ : ای عقل اگر چند شریفی دون شو |
96 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۵۰ : اندر ره عشق دلبران صادق کو |
96 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۵۱ : باز آن پسر چه زنخ خوش زن کو |
98 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۵۲ : ای معتبران شهر والیتان کو |
79 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۵۳ : گفتی گله کردهای ز من با که و مه |
69 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۵۴ : ما ذات نهاده بر صفاتیم همه |
86 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۵۵ : گر بدگویی ترا بدی گفت ای ماه |
78 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۵۶ : از بهر یکی بوس به دو ماه ای ماه |
78 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۵۷ : با من ز دریچهای مشبک دلخواه |
88 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۵۸ : زین عالم بی وفا بپردازی به |
85 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۵۹ : گر تو به صلاح خویش کم نازی به |
71 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۶۰ : جز یاد تو دل بهر چه بستم توبه |
121 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۶۱ : با من دو هزار عشوه بفروختهای |
76 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۶۲ : در جامه و فوطه سخت خرم شدهای |
85 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۶۳ : ای آنکه تو رحمت خدایی شدهای |
55 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۶۴ : تا نقطهٔ خال مشک بر رخ زدهای |
67 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۶۵ : هر چند به دلبری کنون آمدهای |
84 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۶۶ : در حسن چو عشق نادرست آمدهای |
86 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۶۷ : خشنودی تو بجویم ای مولایی |
84 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۶۸ : چون نار اگرم فروختن فرمایی |
121 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۶۹ : گفتم که ببرم از تو ای بینایی |
95 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۷۰ : ای سوسن آزاد ز بس رعنایی |
105 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۷۱ : تا تو ز درون وفای او میجویی |
86 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۷۲ : غم کی خورد آنکه شادمانیش تویی |
97 |
2 |
رباعی شمارهٔ ۳۷۳ : بیزار شو از خود که زیان تو تویی |
85 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۷۴ : مردی که برای دین سوارست تویی |
83 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۷۵ : چون حمله دهی نیک سوارا که تویی |
64 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۷۶ : خود ماه بود چنین منور که تویی |
77 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۷۷ : روشنتر از آفتاب و ماهی گویی |
97 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۷۸ : جایی که نمودی آن رخ روحافزای |
96 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۷۹ : با خصم تو از پی تو ای دهر آرای |
69 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۸۰ : در عشق تو ای شکر لب روح افزای |
57 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۸۱ : خود را چو عطا دهی فراوان مستای |
84 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۸۲ : در پیش خودم همی کنی آنجابی |
78 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۸۳ : شب را سلب روز فروزان کردی |
89 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۸۴ : صد چشمه ز چشم من براندی و شدی |
84 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۸۵ : ای رفته و دل برده چنین نپسندی |
62 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۸۶ : ای دل منیوش از آن صنم دلداری |
81 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۸۷ : در هر خم زلف مشکبیزی داری |
63 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۸۸ : زان چشم چو نرگس که به من در نگری |
67 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۸۹ : گیرم که غم هجر وصالم نخوری |
59 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۹۰ : از نکتهٔ فاضلان به اندامتری |
67 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۹۱ : گفتی که چو راه آشنایی گیری |
77 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۹۲ : باشد همه را چو بر ستارهٔ سحری |
121 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۹۳ : راهی که به اندیشهٔ دل میسپری |
109 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۹۴ : هست از دم من همیشه چرخ اندر دی |
99 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۹۵ : چون بلبل داریم برای بازی |
92 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۹۶ : گشتم ز غم فراق دیبا دوزی |
69 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۹۷ : در هجر تو گر دلم گراید به خسی |
76 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۹۸ : تا هشیاری به طعم مستی نرسی |
92 |
|
رباعی شمارهٔ ۳۹۹ : در خدمت ما اگر زمانی باشی |
62 |
|
رباعی شمارهٔ ۴۰۰ : تا چند ز جان مستمند اندیشی |
89 |
|
رباعی شمارهٔ ۴۰۱ : ای عود بهشت فعل بیدی تا کی |
75 |
|
رباعی شمارهٔ ۴۰۲ : بیداد تو بر جان سنایی تا کی |
62 |
|
رباعی شمارهٔ ۴۰۳ : گر دنیا را به خاشهای داشتمی |
74 |
|
رباعی شمارهٔ ۴۰۴ : می خور که ظریفان جهان را دردی |
58 |
|
رباعی شمارهٔ ۴۰۵ : گر آمدنم ز من بدی نامدمی |
76 |
|
رباعی شمارهٔ ۴۰۶ : گر من سر ناز هر خسی داشتمی |
86 |
|
رباعی شمارهٔ ۴۰۷ : گر من چو تو سنگین دل و ناخوش خومی |
86 |
|
رباعی شمارهٔ ۴۰۸ : ای شمع ترا نگفتم از نادانی |
88 |
|
رباعی شمارهٔ ۴۰۹ : ای آنکه مرا به جای عقل و جانی |
63 |
|
رباعی شمارهٔ ۴۱۰ : پرسی که ز بهر مجلس افروختنی |
267 |
|
رباعی شمارهٔ ۴۱۱ : یک روز نباشد که تو با کبر و منی |
83 |
|
رباعی شمارهٔ ۴۱۵ : گیرم که مقدم مقالات شوی |
113 |
|
رباعی شمارهٔ ۴۱۲ : گفتم چو لبی بوسه دهای بیمعنی |
96 |
|
رباعی شمارهٔ ۴۱۳ : تا مخرقه و راندهٔ هر در نشوی |
84 |
|
رباعی شمارهٔ ۴۱۴ : جز راه قلندر و خرابات مپوی |
110 |
|
رباعی شمارهٔ ۴۱۶ : با هر تاری سوخته چون پود شوی |
94 |
|
رباعی شمارهٔ ۴۱۷ : بر خاک نهم پیش تو سر گر خواهی |
83 |
|
رباعی شمارهٔ ۴۱۸ : تا کی ز غم جهان امانی خواهی |
58 |
|
رباعی شمارهٔ ۴۱۹ : از خلق ز راه تیز گوشی نرهی |
151 |
|
رباعی شمارهٔ ۴۲۰ : تا شد صنما عشق تو همراه رهی |
102 |
|
رباعی شمارهٔ ۴۲۱ : ای شور چو آب کامه و تلخ چو می |
78 |
|