شعر پاک

عنوان شعر	خوانش	نظرات
رباعی شمارهٔ ۱ : هر ساعتم اندرون بجوشد خون را	121	1
رباعی شمارهٔ ۲ : عشاق به درگهت اسیرند بیا	202
رباعی شمارهٔ ۳ : ای چشم تو مست خواب و سرمست شراب	106
رباعی شمارهٔ ۴ : چون دل ز هوای دوست نتوان پرداخت	139
رباعی شمارهٔ ۵ : دل می‌رود و دیده نمی‌شاید دوخت	80
رباعی شمارهٔ ۶ : روزی گفتی شبی کنم دلشادت	299	1
رباعی شمارهٔ ۷ : صد بار بگفتم به غلامان درت	118
رباعی شمارهٔ ۸ : آن یار که عهد دوستاری بشکست	117
رباعی شمارهٔ ۹ : شبها گذرد که دیده نتوانم بست	105
رباعی شمارهٔ ۱۰ : هشیار سری بود ز سودای تو مست	83
رباعی شمارهٔ ۱۱ : گر زحمت مردمان این کوی از ماست	91
رباعی شمارهٔ ۱۲ : وه وه که قیامتست این قامت راست	86
رباعی شمارهٔ ۱۳ : سرو از قدت اندازهٔ بالا بردست	80
رباعی شمارهٔ ۱۴ : امشب که حضور یار جان افروزست	100
رباعی شمارهٔ ۱۵ : آن شب که تو در کنار مایی روزست	95
رباعی شمارهٔ ۱۶ : گویند هوای فصل آزار خوشست	411
رباعی شمارهٔ ۱۷ : خیزم بروم چو صبر نامحتملست	144
رباعی شمارهٔ ۱۸ : آن ماه که گفتی ملک رحمانست	175
رباعی شمارهٔ ۱۹ : آن سست وفا که یار دل سخت منست	90
رباعی شمارهٔ ۲۰ : از بس که بیازرد دل دشمن و دوست	139
رباعی شمارهٔ ۲۱ : ای در دل من رفته چو خون در رگ و پوست	103
رباعی شمارهٔ ۲۲ : چون حال بدم در نظر دوست نکوست	135
رباعی شمارهٔ ۲۳ : غازی ز پی شهادت اندر تک و پوست	335
رباعی شمارهٔ ۲۴ : گر دل به کسی دهند باری به تو دوست	116
رباعی شمارهٔ ۲۵ : گر زخم خورم ز دست چون مرهم دوست	585	1
رباعی شمارهٔ ۲۶ : گویند رها کنش که یاری بدخوست	94
رباعی شمارهٔ ۲۷ : شب نیست که چشمم آرزومند تو نیست	731
رباعی شمارهٔ ۲۸ : با دوست چنانکه اوست می‌باید داشت	103
رباعی شمارهٔ ۲۹ : بگذشت و چه گویم که چه بر من بگذشت	109
رباعی شمارهٔ ۳۰ : روی تو به فال دارم ای حور نژاد	104
رباعی شمارهٔ ۳۱ : تو هرچه بپوشی به تو زیبا گردد	102
رباعی شمارهٔ ۳۲ : نوروز که سیل در کمر می‌گردد	224
رباعی شمارهٔ ۳۳ : کس عهد وفا چنانکه پروانهٔ خرد	96
رباعی شمارهٔ ۳۴ : دستارچه‌ای کان بت دلبر دارد	105
رباعی شمارهٔ ۳۵ : گر باد ز گل حسن شبابش ببرد	110
رباعی شمارهٔ ۳۶ : کس نیست که غم از دل ما داند برد	95
رباعی شمارهٔ ۳۷ : هر وقت که بر من آن پسر می‌گذرد	83
رباعی شمارهٔ ۳۸ : خالی که مرا عاجز و محتال بکرد	164
رباعی شمارهٔ ۳۹ : چون بخت به تدبیر نکو نتوان کرد	90
رباعی شمارهٔ ۴۰ : شمع ارچه به گریه جانگدازی می‌کرد	85
رباعی شمارهٔ ۴۱ : ای باد چو عزم آن زمین خواهی کرد	157
رباعی شمارهٔ ۴۲ : آن دوست که آرام دل ما باشد	124
رباعی شمارهٔ ۴۳ : آن را که جمال ماه پیکر باشد	83
رباعی شمارهٔ ۴۴ : آن را که نظر به سوی هر کس باشد	88
رباعی شمارهٔ ۴۵ : هر سرو که در بسیط عالم باشد	168
رباعی شمارهٔ ۴۶ : گر دست تو در خون روانم باشد	95
رباعی شمارهٔ ۴۷ : بیچاره کسی که بر تو مفتون باشد	152
رباعی شمارهٔ ۴۸ : آهو بره را که شیر در پی باشد	85
رباعی شمارهٔ ۴۹ : ما را به چه روی از تو صبوری باشد	104
رباعی شمارهٔ ۵۰ : مشنو که مرا از تو صبوری باشد	113
رباعی شمارهٔ ۵۱ : آن خال حسن که دیدمی خالی شد	99
رباعی شمارهٔ ۵۲ : دانی که چرا بر دهنم راز آمد	105
رباعی شمارهٔ ۵۳ : روزی نظرش بر من درویش آمد	75
رباعی شمارهٔ ۵۴ : گفتم شب وصل و روز تعطیل آمد	115
رباعی شمارهٔ ۵۵ : وقت گل و روز شادمانی آمد	148
رباعی شمارهٔ ۵۶ : در چشم من آمد آن سهی سرو بلند	98
رباعی شمارهٔ ۵۷ : در خرقهٔ توبه آمدم روزی چند	95
رباعی شمارهٔ ۵۸ : گویند مرو در پی آن سرو بلند	177
رباعی شمارهٔ ۵۹ : کس با تو عدو محاربت نتواند	92
رباعی شمارهٔ ۶۰ : آنان که پریروی و شکر گفتارند	153
رباعی شمارهٔ ۶۱ : آن کودک لشکری که لشکر شکند	112
رباعی شمارهٔ ۶۲ : کس عیب نظر باختن ما نکند	137
رباعی شمارهٔ ۶۳ : مجنون اگر احتمال لیلی نکند	117
رباعی شمارهٔ ۶۴ : آن درد ندارم که طبیبان دانند	101
رباعی شمارهٔ ۶۵ : مردان نه بهشت و رنگ و بو می‌خواهند	153
رباعی شمارهٔ ۶۶ : هر چند که عیبم از قفا می‌گویند	88
رباعی شمارهٔ ۶۷ : با دوست به گرمابه درم خلوت بود	143
رباعی شمارهٔ ۶۸ : من دوش قضا یار و قدر پشتم بود	146
رباعی شمارهٔ ۶۹ : داد طرب از عمر بده تا برود	73
رباعی شمارهٔ ۷۰ : سودای تو از سرم به در می‌نرود	90
رباعی شمارهٔ ۷۱ : من گر سگکی زان تو باشم چه شود؟	87
رباعی شمارهٔ ۷۲ : چون صورت خویشتن در آیینه بدید	95
رباعی شمارهٔ ۷۳ : گر تیر جفای دشمنان می‌آید	77
رباعی شمارهٔ ۷۴ : من چاکر آنم که دلی برباید	90
رباعی شمارهٔ ۷۵ : این ریش تو سخت زود برمی‌آید	118
رباعی شمارهٔ ۷۶ : امشب نه بیاض روز برمی‌آید	107
رباعی شمارهٔ ۷۷ : هرچند که هست عالم از خوبان پر	93
رباعی شمارهٔ ۷۸ : بستان رخ تو گلستان آرد بار	138
رباعی شمارهٔ ۷۹ : از هرچه کنی مرهم ریش اولیتر	139
رباعی شمارهٔ ۸۰ : ای دست جفای تو چو زلف تو دراز	89
رباعی شمارهٔ ۸۱ : تا سر نکنم در سرت ای مایهٔ ناز	86
رباعی شمارهٔ ۸۲ : نامردم اگر زنم سر از مهر تو باز	98
رباعی شمارهٔ ۸۳ : ای ماه شب‌افروز شبستان‌افروز	122
رباعی شمارهٔ ۸۴ : یا روی به کنج خلوت آور شب و روز	202
رباعی شمارهٔ ۸۵ : رویی که نخواستم که بیند همه کس	103
رباعی شمارهٔ ۸۶ : گر بیخبران و عیبگویان از پس	81
رباعی شمارهٔ ۸۷ : منعم که به عیش می‌رود روز و شبش	125
رباعی شمارهٔ ۸۸ : نونیست کشیده عارض موزونش	114
رباعی شمارهٔ ۸۹ : گویند مرا صوابرایان به هوش	97
رباعی شمارهٔ ۹۰ : همسایه که میل طبع بینی سویش	154
رباعی شمارهٔ ۹۱ : یا همچو همای بر من افکن پر خویش	80
رباعی شمارهٔ ۹۲ : ای بی‌تو فراخای جهان بر ما تنگ	103
رباعی شمارهٔ ۹۳ : گر دست دهد دولت ایام وصال	119
رباعی شمارهٔ ۹۴ : خود را به مقام شیر می‌دانستم	208
رباعی شمارهٔ ۹۵ : خورشید رخا من به کمند تو درم	98
رباعی شمارهٔ ۹۶ : هر سروقدی که بگذرد در نظرم	104
رباعی شمارهٔ ۹۷ : شبهای دراز بیشتر بیدارم	118
رباعی شمارهٔ ۹۸ : از جملهٔ بندگان منش بنده‌ترم	77
رباعی شمارهٔ ۹۹ : خیزم که نماند بیش ازین تدبیرم	111
رباعی شمارهٔ ۱۰۰ : گر بر رگ جان ز شستت آید تیرم	99
رباعی شمارهٔ ۱۰۱ : آن دوست که دیدنش بیارید چشم	143
رباعی شمارهٔ ۱۰۲ : آن رفته که بود دل بدو مشغولم	94
رباعی شمارهٔ ۱۰۳ : مندیش که سست عهد و بدپیمانم	104
رباعی شمارهٔ ۱۰۴ : من بندهٔ بالای تو شمشاد تنم	89
رباعی شمارهٔ ۱۰۵ : هر گه که نظر بر گل رویت فکنم	76
رباعی شمارهٔ ۱۰۶ : آرام دل خویش نجویم چه کنم؟	122
رباعی شمارهٔ ۱۰۷ : گفتم که دگر چشم به دلبر نکنم	87
رباعی شمارهٔ ۱۰۸ : من با تو سکون نگیرم و خو نکنم	85
رباعی شمارهٔ ۱۰۹ : خیزم قد و بالای چو حورش بینم	106
رباعی شمارهٔ ۱۱۰ : می‌آیی و لطف و کرمت می‌بینم	107
رباعی شمارهٔ ۱۱۱ : چون می‌کشد آن طیرهٔ خورشید و مهم	73
رباعی شمارهٔ ۱۱۲ : من با دگری دست به پیمان ندهم	146
رباعی شمارهٔ ۱۱۳ : ما حاصل عمری به دمی بفروشیم	97
رباعی شمارهٔ ۱۱۴ : بگذشت بر آب چشم همچون جویم	84
رباعی شمارهٔ ۱۱۵ : یاران به سماع نای و نی جامه‌دران	118
رباعی شمارهٔ ۱۱۶ : یرلیغ ده ای خسرو خوبان جهان	85
رباعی شمارهٔ ۱۱۷ : من خاک درش به دیده خواهم رفتن	114
رباعی شمارهٔ ۱۱۸ : مه را ز فلک به طرف بام آوردن	154
رباعی شمارهٔ ۱۱۹ : در دیده به جای سرمه سوزن دیدن	92
رباعی شمارهٔ ۱۲۰ : ای دوست گرفته بر سر ما دشمن	89
رباعی شمارهٔ ۱۲۱ : ای دست تو آتش زده در خرمن من	97
رباعی شمارهٔ ۱۲۲ : آن لطف که در شمایل اوست ببین	155
رباعی شمارهٔ ۱۲۳ : چون جاه و جلال و حسن و رنگ آمد و بو	97
رباعی شمارهٔ ۱۲۴ : یک روز به اتفاق صحرا من و تو	131
رباعی شمارهٔ ۱۲۵ : ما را نه ترنج از تو مرادست نه به	145
رباعی شمارهٔ ۱۲۶ : نه سرو توان گفت و نه خورشید و نه ماه	158
رباعی شمارهٔ ۱۲۷ : ای کاش نکردمی نگاه از دیده	95
رباعی شمارهٔ ۱۲۸ : ای بی‌رخ تو چو لاله‌زارم دیده	88
رباعی شمارهٔ ۱۲۹ : ای مطرب ازان حریف پیغامی ده	99
رباعی شمارهٔ ۱۳۰ : ای راهروان را گذر از کوی تو نه	117
رباعی شمارهٔ ۱۳۱ : هرگز بود آدمی بدین زیبایی؟	94
رباعی شمارهٔ ۱۳۲ : گیرم که به فتوای خردمندی و رای	130
رباعی شمارهٔ ۱۳۳ : کی دانستم که بیخطا برگردی؟	105
رباعی شمارهٔ ۱۳۴ : ای کاش که مردم آن صنم دیدندی	104
رباعی شمارهٔ ۱۳۵ : گفتم بکنم توبه ز صاحبنظری	192
رباعی شمارهٔ ۱۳۶ : هر روز به شیوه‌ای و لطفی دگری	90
رباعی شمارهٔ ۱۳۷ : ای بلبل خوش سخن چه شیرین نفسی	146
رباعی شمارهٔ ۱۳۸ : ای پیش تو لعبتان چینی حبشی	99
رباعی شمارهٔ ۱۳۹ : ماها همه شیرینی و لطف و نمکی	125
رباعی شمارهٔ ۱۴۰ : کردیم بسی جام لبالب خالی	114
رباعی شمارهٔ ۱۴۱ : در وهم نیاید که چه شیرین دهنی	93
رباعی شمارهٔ ۱۴۲ : گر کام دل از زمانه تصویر کنی	100
رباعی شمارهٔ ۱۴۳ : ای کودک لشکری که لشکر شکنی	125
رباعی شمارهٔ ۱۴۴ : ای مایهٔ درمان نفسی ننشینی	88
رباعی شمارهٔ ۱۴۵ : گر دشمن من به دوستی بگزینی	111
رباعی شمارهٔ ۱۴۶ : گر دولت و بخت باشد و روزبهی	105