دعوت مُحَرَّمانه

روز عاشـــــــــورا کــه شد مـــــــولا شهید
در جهـــــــــان ابلیس ملعـــــــــون پر کشید

در میـــــــان لشکـــــــرش رفت و سخــــن
گفت از ســــــــودای قلــــــب خـــــویشتــن

گفت بر مقصـــــود خـــــــود نائـــــل شدیم
چیــــــــــره بر این مـــردم غـــــــافل شدیم

شد اســـــاس دین وتقـــــــوی بی ستـــــون
چون حسین افتـــــــاد در گـــــرداب خــون

پس بــرای این کـــــه این دیــــوار کــــــج
تا ثـــــــــــریا هم رود همـــــــواره کــــــج

سعی بسیــــــــاری کنیـــــد و هَــــمِّـــتـــان
این شود تا هــــــــــر کجـــــــا و هر زمان

با دروغ و حیلـــــــه ومکــــــــر شـــــــدید
یاد او از قلــــب ها بـیـــــــــرون بـــــــرید

تـا نگـــــــــرید چشمـــــــهـــــا از یــــاد او
تــــا نپیچـــــــد در جهــــــان فــــــــریاد او

هـــــــر دلی خـــــــواهد کنــــد یادش به پا
ســــــوی او بـــــاید رود پـیـــک شمـــــــا

وســــــوسه انـــــدازد و تــــردید هـــــــــا
درخصــــوص گــــــریه و اشک وعــــزا

بــــاز دارد خـــــــلــــــق را از یــــــاد او
تا نباشــــــــد دیگــــــــر از او گـفـتــگـــو

از همیـــــن رو تا محـــــــرم می شــــــود
بــــــاز شیطـــــــان دام آدم مـــــی شــــود

عـــــــده ای خفـــــاش را از غــــار خـود
می کشـــــــد بیــــــرون برای کـــار خـود

تا دوباره بــــــــوق و کـــــرناهــــایشـــان
بیـــــــرق کــــــــرببــــلا گیـــــــرد نشان

با دم مسمــــــوم خـــــود یا با قــــلـــــــم
سست گــــــردانند پــــــای این عـــلــــــم

عـــــده ای هــــم بی خبــــــر در دام این
حـقــــــــــه بـازان خـــبیــث وکمتـــــرین

می رونــــــد و دینشـــــــــان را دزد راه
می کنــــــد با حیلــــــه های خـــــود تباه

می کنــــــــــــم امـــــــــا به جرات ادعـا
هـــــــرچه هم این پست هـــــای بی نـوا

بیشتـــــــر بــاد گلـــــــو خـــــــــالی کنند
شعـــــبــــــده بــازی و رمـــــــــالی کنند

بیشـتـــــــــــــر آوازه و راه حســـــــین
چهـــــــره ی نورانـــی و مـــــــاه حسین

می شود محــــبوب دلــهــــا در جهــــان
می ربــــاید گــــوی سبقت همــچــــــنان

پس بیـــا شــــــاعر میــــان این نبـــــرد
جـــانب حق را بگیـــــر و باش مــــــرد

روز عـــاشـــورا نبـــــودی تا که جـــان
را کـــنــی قـــــربانـــــی آن بیـــکـــران

در عــــوض حـــــالا به شمشیر سخــن
پوست از شیطـــان و دجــــالان بکــــن

تــا به کــــی "یا لَــیتَـنــــا کُـنا معــــک"
کــــــر کند گــــــوش همه اهـــــل فلک

تــا به کــــی ورد زبان " روحی فداک"
حـــرف دیگر بس,بکن این سینه چـاک

اذن میـــــدان داده میـــدان دار حــــــق
تا کــــنـی امــــداد و باشی یار حــــــق

حمـــلـــه بر کــانــــون تاریکــــی ببــر
تا که نخـــل شاعــــــری گیـــــرد ثمــر

تا به کــــی وصف رخ و زلف نگــــار
پهــنـــه ی شمشیر شعـــرت زنگــــدار

از غــــلاف این دشنـه را بیرون بکش
دشمن دین را به خــــاک وخون بکش